ΗΓαλλίδασχεδιάστρια CHRISTELLE KOCHER τόλμησενα ανεξαρτητοποιηθεί επαγγελματικά ιδρύοντας το δικό της brand και, μόλις έξι χρόνια μετά, έχει συμβάλει σημαντικά με τις προτάσεις και τις επιλογές της στην αλλαγή της αντίληψης για το τι είναι επιτρεπτό και τι όχι στη μόδα.
Στη μόδα τα πράγματα αλλάζουν συνήθως ανά δεκαετία, και κάθε φορά αναδύεται ένα νέο, ορμητικό κύμα νέων ταλέντων. Μέσα στον ενθουσιασμό, στην αφέλεια και στην ορμή της νιότης τους, οι νεοαφικνούμενοι σχεδιαστές στοχεύουν να εδραιωθούν άμεσα και να ενταχθούν στη μικρή ομάδα των δημιουργών που ορίζουν μια ολόκληρη βιομηχανία. Κάποιοι το πετυχαίνουν, και μάλιστα σε σύντομο διάστημα, επειδή έτυχε να βρίσκονται στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή, άλλοι γιατί η δουλειά τους πραγματικά αξίζει. Υπάρχουν κι εκείνοι που το άστρο τους σβήνει μετά την πρώτη μεγάλη επιτυχία, καθώς δεν καταφέρνουν να εξελιχθούν – κάτι που συμβαίνει σε κάθε επάγγελμα. Και οι τρεις περιπτώσεις ωστόσο είναι χρήσιμες, αφού συμβάλλουν στο να αποκαλυφθεί η μεγαλύτερη εικόνα, που αφορά την ανανέωση της δημιουργικότητας που ορίζει τον πλανήτη «μόδα».
Γεμάτος προκαταλήψεις, σνομπισμό και νεποτισμό, ο χώρος αυτός είναι ένα δυναμικό, ανταγωνιστικό πεδίο με υπερφίαλα «εγώ» και δημοκρατική ένδεια, κάθε άλλο παρά ζεστός και φιλόξενος. Παραδόξως, αυτή η δυσοίωνη περιγραφή δεν ανταποκρίνεται στη στάση ζωής της Γαλλίδας σχεδιάστριας Christelle Kocher, της οποίας η επωνυμία –KOCHÉ– αμφισβήτησε το status quo στον χώρο από την ίδρυσή της κιόλας, πριν από μόλις έξι χρόνια. Με το βλέμμα της στραμμένο στην αμερικανική αγορά, πλέον αποτελεί μέλος της νέας φουρνιάς δημιουργών οι οποίοι εδραιώθηκαν στην παριζιάνικη σκηνή με το σπαθί τους.
Θα μπορούσε κανείς να πει πως η αισθητική της είναι το απόλυτο contemporary fashion υβρίδιο, αφού συνδυάζει δύο ετερόκλητα στοιχεία: την αγάπη της για το streetwear και τη βαθιά γνώση της haute couture και της σύγχρονης τέχνης. Παράλληλα, από τη θέση της δημιουργικής διευθύντριας του Maison Lemarié για τη σειρά της Chanel Métier D’Art, η Christelle προετοιμάζει το μέλλον μέσα από την πολυτέλεια των υλικών, τα οποία διαχειρίζεται με εξυπνάδα διοχετεύοντάς τα σε μικρότερες δόσεις και στη δική της συλλογή, η οποία κάθε σεζόν εξελίσσεται σε ένα ακόμα πιο μεγάλο δημιουργικό θαύμα! Αυτή της η ικανότητα, άλλωστε, ήταν που της εξασφάλισε το σημαντικό βραβείο ANDAM το 2019, εκτοξεύοντάς τη στην κορυφή.
Τη συνάντησα αμέσως μετά τη θριαμβευτική της επίδειξη στο ξενοδοχείο Shangri–La, το οποίο εκείνη την ημέρα ασφυκτιούσε από τον κόσμο που έσπευσε να δει τις δημιουργίες της. Δέχτηκε τα συγχαρητήριά μου με χαμόγελο. «Σε ευχαριστώ», μου είπε. «Η ανταπόκριση ήταν πολύ καλή, ευτυχώς! Το ότι επιστρέψαμε στη φυσική παρουσίαση της συλλογής μας πιστεύω πως ήταν καθοριστικός παράγοντας για τη θετική διάθεση του κοινού και των δημοσιογράφων. Η αίσθηση και η συγκίνηση που σου προσφέρει μια επίδειξη μόδας είναι, πράγματι, κάτι μοναδικό. Θα έλεγα πως ήταν η πιο ολοκληρωμένη μέχρι τώρα παρουσίασή μας και λειτούργησε καθοριστικά ως προς την κατεύθυνση που θέλω να ακολουθήσει η εταιρεία στο μέλλον. Η καλοκαιρινή μας συλλογή είναι, ίσως, μια πιο κλασική εκδοχή της ταυτότητας που μας έκανε γνωστούς στο ευρύ κοινό.
Έπειτα από μια περίοδο αποχής από την κοινωνική ζωή, ήταν φυσικό να θέλω να επαναπροσδιορίσω τη δουλειά μου μέσα από μια πιο συγκεκριμένη αντίληψη περί ομορφιάς, που περιλαμβάνει την ηρεμία, την ποίηση και την ωριμότητα που προκύπτει φυσικά από την εμπειρία. Υπό τον γενικό τίτλο New Classic και σε μια προσπάθεια να υπογραμμίσουμε την ομορφιά του χειροποίητου, αφιερώσαμε χρόνο με την ομάδα μου στη διακόσμηση των looks, είτε με εκλεπτυσμένα κεντήματα είτε με λουλούδια φτιαγμένα από κρύσταλλα Swarovski, φτερά κ.λπ. Η δουλειά που γίνεται στο χέρι αποτελεί τον λόγο που ένα ρούχο μετατρέπεται σε έργο τέχνης και η αποδοχή που γνώρισε η νέα συλλογή KOCHÉ οφείλεται στη συμβολή των έμπειρων τεχνιτών μας, οι οποίοι λαμβάνουν το χειροκρότημα που τους αξίζει για την υπομονή και τις γνώσεις τους στο ράψιμο, στο κέντημα, στο στόλισμα και στο ρετουσάρισμα των ρούχων. Ένα μεγάλο μπράβο!».
Η Christelle αφιέρωσε αυτή τη συλλογή στην πολυπλοκότητα της δουλειάς πίσω από τις κλειστές πόρτες του ατελιέ. «Δούλεψα διαισθητικά και στο τέλος εξεπλάγην και η ίδια με τις διαστάσεις που έλαβε η κολεξιόν μέσα από έναν συνδυασμό των κλασικών τεχνικών, της κουλτούρας του δρόμου και της τέχνης», εξηγεί. Επισημαίνω τη μαεστρία πίσω από τα ρούχα, που μετατρέπονται μέσω του σχεδιασμού και των υλικών σε δείγματα πολυτελούς γραφής κατανοητής από τον θεατή. Αν και συνήθως αποφεύγει τη σαφή αναφορά στις πηγές από τις οποίες εμπνέεται, μου εκμυστηρεύεται πως αυτή τη φορά πέρασε χρόνο μελετώντας την περίοδο της Art Deco και ακούγοντας την αριστουργηματική μουσική του Philip Glass, που είναι κάπως μελαγχολική και της αρέσει. «Αναζητούσα κάτι φωτεινό και συνάμα εύθραυστο, που να διακρίνεται για την προοδευτικότητά του», εξηγεί.
«Ξεκίνησα επιλέγοντας τα υφάσματα και ντραπάροντάς τα πάνω στο σώμα όσο πιο απλά μπορούσα. Κατέληξα έτσι στο συμπέρασμα πως ο συνδυασμός μιας μοντέρνας ιδέας με μια κλασική αξία οδηγεί σε φανταστικά αποτελέσματα. Αυτό ακριβώς προσπάθησα να πετύχω, όχι μόνο στις γυναικείες σιλουέτες, αλλά και στις ανδρικές. Η επιλογή των υφασμάτων είναι σημαντική για την κατεύθυνση που θα ακολουθήσεις, όμως δεν αρκεί. Για το καλοκαίρι του 2022, για παράδειγμα, δανείστηκα στοιχεία από τη μόδα του 1930 και τα συνδύασα με ιδέες που πήρα από τα graffiti του δρόμου, προσπαθώντας να μεταφράσω τους χρωματισμούς όπως προκύπτουν από τα σπρέι με κεντήματα, παγέτες και άλλα υλικά. Παράλληλα, διάβασα αρκετά γύρω από τον φεμινισμό και τα έργα της Virginia Woolf, στα οποία η αποσαφήνιση της θηλυκότητας παίζει πρωτεύοντα ρόλο. Συνειδητοποίησα πως πολλά από τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται η μεγάλη συγγραφέας είναι άκρως επίκαιρα σήμερα».
Την ημέρα του show, τα μοντέλα παρήλαυναν στα μεγάλα δωμάτια του ξενοδοχείου με αργό βηματισμό και εμφανή αισθησιασμό, κάτι που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. «Με αυτή την επίδειξη ήθελα να γιορτάσω τη θηλυκότητα. Είναι η κατάλληλη στιγμή, άλλωστε. Ζούμε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα κοινωνικοπολιτικά εποχή, που δίνει, επιτέλους, στις γυναίκες την ελευθερία να είναι ο εαυτός τους, να γιορτάσουν το σώμα και τη δύναμη του πνεύματός τους», πιστεύει.
Γεννημένη στην Αλσατία, σε ένα προάστιο του Στρασβούργου, αρκετά μακριά από οτιδήποτε είχε να κάνει με τη μόδα, η Christelle βρήκε τον δρόμο της καθοδηγούμενη από το ένστικτό της, με σύμμαχο την εκλεκτικότητα, που παραμένει ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της δουλειάς της. «Μεγάλωσα στα προάστια, σε ένα μπλοκ πολυκατοικιών», διηγείται. «Ο πατέρας μου εργαζόταν σε εργοστάσιο και η μητέρα μου είχε αναλάβει το μεγάλωμά μας. Φανταστείτε ότι στην οικογένεια κανείς δεν είχε σπουδάσει, ενώ κι εγώ σταμάτησα το σχολείο στα 14. Επομένως δεν είχα ιδιαίτερη σχέση με το διάβασμα. Δεν ήξερα τι είναι τέχνη, μουσική ή οτιδήποτε άλλο καλλιτεχνικό, και αυτό ήταν αρκετά περιοριστικό κατά την παιδική μου ηλικία. Ούσα εξαιρετικά ντροπαλή, περνούσα τον περισσότερο χρόνο μόνη μου, ζωγραφίζοντας ή φτιάχνοντας πράγματα με τα χέρια, κάτι που συνεχίζω μέχρι σήμερα. Εκείνη την εποχή προβαλλόταν στην τηλεόραση, λίγο πριν από το δελτίο ειδήσεων των 20.00, ένα μικρό αφιέρωμα στη μόδα, μια ματιά στις τάσεις της υψηλής ραπτικής και των ντεφιλέ που μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον – από τον Christian Lacroix και τον Versace μέχρι τον Jean Paul Gaultier και τον οίκο Chanel.
Μέσα σε εκείνα τα λίγα λεπτά η διάθεσή μου άλλαζε και ένιωθα δημιουργική. Κάποιος γείτονας, που ήταν μέλος σε μια τοπική βιβλιοθήκη, μου έδωσε κάποια στιγμή την κάρτα του κι έτσι ξεκίνησα να δανείζομαι βιβλία και περιοδικά μόδας. Σύντομα, αυτή η συνήθεια έγινε εμμονή και περνούσα όλο και περισσότερο χρόνο στη βιβλιοθήκη, με αποτέλεσμα να με ψάχνουν οι γονείς και οι φίλοι μου. Τα σπορ ήταν επίσης μέρος της ζωής μου, αναπόφευκτα θα έλεγα, μια και στη γειτονιά είχαμε γήπεδα όλων των ειδών με ελεύθερη πρόσβαση. Από τα οκτώ μου έπαιζα handball και για 11 χρόνια συμμετείχα σε αγώνες ως μια απόλυτα πειθαρχημένη έφηβη, άξια θαυμασμού!» λέει γελώντας, για να καταλήξει πως τα βιώματά της την έκαναν αυτό που είναι σήμερα, καθορίζοντας την αισθητική της. «Όταν αποφάσισα να ακολουθήσω τη μόδα, μεσουρανούσαν οι Αγγλοσάξονες σχεδιαστές, όπως ο McQueen και ο Galliano. To καλοκαίρι του 1997 το πέρασα στο Λονδίνο, όπου επέστρεψα ενθουσιασμένη το 1999 για να φοιτήσω στο κολέγιο St. Martins».
Αμέσως μόλις αποφοίτησε, η Christelle έπιασε δουλειά στον Giorgio Armani, ξεκινώντας την καριέρα της στο πλαίσιο του Made in Italy, που εδώ και πολλές γενιές ορίζει το ύψος της ποιότητας των ιταλικών προϊόντων και όχι μόνο. Στη συνέχεια, σειρά είχε το Παρίσι. «Δεν είχα πάει ποτέ στο Παρίσι και μου φάνηκε σαν να ανακάλυπτα τον κόσμο από την αρχή! Έγινα το δεξί χέρι της Martine Sitbon και έμεινα μαζί της σχεδόν τέσσερα χρόνια, μέχρι που έκλεισε η εταιρεία. Η εμπειρία μου από την ίδια και τον σύζυγό της, τον Art Director Marc Ascoli, ο οποίος είναι γνωστός για τις αξιόλογες καμπάνιες που δημιουργεί από το 1984, ήταν πολύτιμη. Ακολούθως προσλήφθηκα από την Chloé, όπου έμεινα άλλα τρία χρόνια, και έπειτα πήγα στη Sonia Rykiel, στον Dries Van Noten, στην Bottega Veneta, στη Chanel…»
Την ακούω να απαριθμεί τα μεγαθήρια της βιομηχανίας της μόδας όπου εργάστηκε σαν να είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο και σκέφτομαι πόση σχεδιαστική ευελιξία πρέπει να έχει ένας σχεδιαστής για να ενισχύσει με τις ιδέες του οίκους με τόσο διαφορετικό DNA. Το να παραμένεις δημιουργικός σε μια τέτοια θέση είναι, τελικά, ένα μεγάλο στοίχημα που, αν το κερδίσεις, μπορείς να ακολουθήσεις όποιον δρόμο θέλεις. Όπως ακριβώς συνέβη με την αποφασιστική Kocher. «Ήταν ο καλύτερος τρόπος για να μετρήσω τις δυνάμεις μου», παραδέχεται. «Η ταχύτητα με την οποία συμβαίνουν πράγματα στη μόδα πολλές φορές δεν σου επιτρέπει να πάρεις την απόσταση που χρειάζεται για να δεις όλα όσα έχεις καταφέρει. Όταν συνεργάζεσαι με ανθρώπους οι οποίοι έχουν ένα συγκεκριμένο όραμα, το υιοθετείς κι εσύ και δουλεύεις για τους ίδιους στόχους. Η στενή επαφή που είχα με τα μεγάλα ατελιέ, η κατανόηση των αναγκών του κάθε οίκου, το στιλ των επικεφαλής σχεδιαστών μού εξασφάλισαν μια πολύπλευρη και πανοραμική οπτική γύρω από τη μόδα».
Μου εκμυστηρεύεται πως δεν θα ξεχάσει ποτέ την εμπειρία της στον Dries Van Noten. «Εκεί έμαθα τα μυστικά του marketing, πώς να διαχειρίζομαι τα μεγάλα προβλήματα και τα κόστη παραγωγής, πώς να διευθύνω μια ομάδα. Πώς, τελικά, να είμαι το αφεντικό του εαυτού μου. Προς το παρόν, η εταιρεία μου είναι εκατό τοις εκατό ανεξάρτητη, δεν έχει επενδυτές, και θα ήθελα να παραμείνει έτσι. Για μένα, η ελευθερία τού να ξεπερνώ τα όρια είναι απαραίτητη».
Θεωρεί πως πήρε τη μεγάλη απόφαση να ξεκινήσει το δικό της brand την κατάλληλη στιγμή. «Είχα όση εμπειρία χρειαζόταν για ένα τέτοιο μεγάλο βήμα, ενώ είχα μαζέψει και τα χρήματα που απαιτούνταν», εξηγεί. «Το να έχεις δικό σου brand ισούται με την αποκάλυψη της αληθινής σου ταυτότητας, που μπορεί να σε προωθήσει σε ένα διεθνές κοινό. Ήθελα να κάνω τη δική μου πρόταση στη μόδα, να μοιραστώ τις αξίες και το πάθος μου για το streetwear και το prêt-à-porter. Οι άνθρωποι συχνά έχουν λανθασμένη εντύπωση σχετικά με το τι κάνει ένας σχεδιαστής, όμως, πιστέψτε με, το να έχεις τη δική σου εταιρεία απαιτεί πολλές δεξιότητες. Δεν σχεδιάζω μόνο τα ρούχα, σκέφτομαι επίσης την παραγωγή και την προώθησή τους. Με λίγα λόγια, λειτουργώ και σαν επιχειρηματίας. Οραματίστηκα κάτι ίσως πιο γενναιόδωρο για τον κόσμο, πιο δημοκρατικό, που να απευθύνεται σε κάθε τύπο γυναίκας και άνδρα, σε κάθε πολιτισμό, κάτι που αγκαλιάζει την ποικιλομορφία.
Μπορεί να ακουστεί κλισέ αυτό που θα πω, αλλά από το ξεκίνημα του brand, το 2014, είχα αποφασίσει πως δεν θα υπήρχαν όρια ως προς το πελατολόγιο ή ακόμα και το casting των μοντέλων. Προτιμώ να είμαι αυθεντική, με συναίσθημα και λογική που επιτρέπει την εξέλιξη. Οι συλλογές μου καλύπτουν τις ανάγκες όλων των φύλων από το πρωί μέχρι το βράδυ μέσα από ένα ευρύ φάσμα προτάσεων που αποτελούν μέρος του στιλ KOCHÉ». Για όσους δεν κατανοούν όσα προτείνει, πιστεύει πως ίσως τα καταφέρουν στο μέλλον. «Μην το θεωρήσεις αλαζονικό, αλλά νομίζω ότι μπορώ να συμμετάσχω σε μια πολύ υψηλού επιπέδου συζήτηση για ένα μείζον θέμα και να υπερασπιστώ ό,τι κάνω με τον καλύτερο τρόπο. Αυτό που με κάνει πραγματικά χαρούμενη είναι όταν γίνομαι χρήσιμη, όταν εμπνέω ένα νέο παιδί να απελευθερωθεί, να δει τον κόσμο αλλιώς».
Ομολογεί ότι η πανδημία την ταρακούνησε επαγγελματικά. Πολλά από τα ρούχα της δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους, ενώ άλλα επιστράφηκαν, με αποτέλεσμα να χαθούν αρκετά από τα αναμενόμενα έσοδα. Ευτυχώς, σιγά σιγά τα πράγματα αλλάζουν και αυτό που βιώσαμε θα είναι, τελικά, μια πρόκληση για ανάπτυξη. «Απαιτεί τόλμη να προσπαθείς να εδραιώσεις τη δική σου φωνή στον χώρο μας. Δεν νομίζω πως σήμερα οι σχεδιαστές είναι το ίδιο επαναστάτες με τους προκατόχους τους κατά τη δεκαετία του 1980 ή του 1990. Ούτε η μόδα της εποχής μας είναι τόσο επαναστατική όσο άλλοτε. Αλλά γίνονται ενδιαφέροντα πράγματα που επιτρέπουν στον καθένα μας να εκφραστεί με διάφορους τρόπους. Η λέξη “εξέγερση” ίσως να μην είναι και τόσο συμβατή με τη γενιά μας. Οι αξίες μας βρίσκονται συνεχώς υπό διερεύνηση και επαναπροσδιορίζονται μέσα από τα social media και τα hashtags. Όμως, πολλά από τα θέματα που μας ταλαιπώρησαν στο παρελθόν, όπως η ισότητα, η διαφορετικότητα, η καταστροφή του πλανήτη, βρίσκονται πια σε ένα στάδιο πιθανής επίλυσης, και αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Θυμάμαι ότι στην πρώτη μου επίδειξη κάποιοι δημοσιογράφοι μού είπαν πως ήταν πολύ δύσκολο γι’ αυτούς να γράψουν την κριτική τους λόγω του περίεργου cast κοριτσιών που δεν έμοιαζαν με μοντέλα, ενώ και οι φωτογράφοι εξέφρασαν παράπονα γιατί δεν μπορούσαν να πάρουν “ωραίες εικόνες” και με παρότρυναν να επενδύσω μελλοντικά σε “κανονικά” μοντέλα. Αντέδρασα έντονα τότε και τους ρώτησα τι εννοούσαν. Αυτό έγινε το 2015. Σήμερα ένα αντίστοιχο cast δεν κάνει καμία εντύπωση. Ήταν όντως ριψοκίνδυνο από μέρους μου, δεδομένου ότι μόλις ξεκινούσα, όμως θεωρώ ότι συνέβαλα στη μεγάλη αλλαγή της αντίληψης που έχουμε πια για το τι είναι επιτρεπτό και τι όχι. Έχουμε περάσει σε μια νέα εποχή. Προσωπικά δεν πιστεύω στην εξέγερση, αλλά στην αλληλεγγύη. Προτιμώ να χτίζω, παρά να καταστρέφω», καταλήγει.
