Διακριτικά, στη βιτρίνα του καταστήματος του Καρλ Λάγκερφελντ στο Παρίσι, στη γειτονιά του Marais, οι συνεργάτες του, η ομάδα του προσωπικού του τον αποχαιρετούσαν. «Σε ευχαριστούμε Καρλ, με αγάπη, η ομάδα σου». Ένα μαύρο σεμνό αυτοκόλλητο στις βιτρίνες, ούτε τυμπανοκρουσίες, ούτε φιοριτούρες, ούτε επίδειξη λύπης και δακρύβρεχτων σχολίων. Ο δημιουργός μιας μεγάλης αυτοκρατορίας της μόδας πέθανε μέσα στον Φεβρουάριο, σε ηλικία 85 ετών. Ένας ιδιαίτερος τύπος, όπως ιδιαίτεροι είναι πάντα οι άνθρωποι που ξεχωρίζουν. Στάθηκα μπροστά στην απλότητα της έκφρασης των συλλυπητηρίων. Όλοι αυτοί που εξέφραζαν με τόση απλότητα τη συγκίνησή τους, ακόμα και εάν ήταν ένα ακόμα κόλπο του μάρκετινγκ, χρωστούσαν την εργασία τους και την καριέρα τους σε αυτόν τον μυστήριο τύπο που αγαπούσε τη γάτα του και τη βεντάλια του, ίσως πιο πολύ από τους ανθρώπους. Λυπημένοι αλλά και μέσα στη ζωή, οι συνεργάτες, οι πωλητές συνεχίζουν να κάνουν τη δουλειά τους. Η δουλειά που δημιούργησε ο Κάρλ πρέπει να συνεχιστεί. Αν τον αγαπούσαν όλοι, δεν αφορά κανέναν. Το ζήτημα είναι ότι στην Ελλάδα όλα βιώνονται με υπερβολή, ιδίως μετά το θάνατο, η υποκρισία πολλές φορές κατοικεί στο λόγο των τεθλιμμένων και δεν είναι τελικά σίγουρο αν μέσα σε όλον αυτό το συναισθηματισμό της εξιδανίκευσης χωράει η ανθρώπινη προσωπικότητα, χωράει η αγάπη. Ακόμα και αν ειπωθούν συλλυπητήριοι λόγοι που αγγίζουν τα ουράνια, είναι συχνό το φαινόμενο οι εκλιπόντες να εξυμνούνται ως μη ανθρώπινοι, την ίδια στιγμή που όσο ζούσαν μπορεί να μην ήταν καθόλου αγαπητοί, ενδεχομένως ούτε καν τόσο σημαντικοί. Συμβαίνει και το ακόμα χειρότερο, άνθρωποι που άξιζαν μια καλύτερη θέση ή ζωή και όσο ζούσαν στη μικρή μας χώρα, να πέρασαν τα πάνδεινα. Αυτοί σίγουρα μετά θάνατον αγιοποιήθηκαν και λόγω ενοχών.
Σε ευχαριστώ και εγώ Καρλ. Για τη δική σου ζωή που την έζησες. Ο θάνατος δεν έχει ανάγκη μετά θάνατον εξιδανικεύσεις, έχει ανάγκη από τη ζωή και το έργο που αφήνει ο καθένας όσο ζει, με τις αντιπάθειες και τις συμπάθειες μέσα στο παιχνίδι της ζωής.
