Υπάρχει ένα σημείο σε κάθε συνέντευξη που ο ερωτώμενος απαριθμεί τα αγαπημένα του βιβλία, ταινίες, χρώματα, σχεδιαστές, δίσκους, φιλοσοφίες ζωής, τρόπους να τρώει το αβοκάντο και ό,τι άλλο μπορεί να προκύψει από τη συζήτηση. Αυτό είναι το σημείο που στις δικές μου φανταστικές συνεντεύξεις μπροστά στον καθρέφτη -ακριβώς μετά τον ευχαριστήριο λόγο με το Όσκαρ-μπουκάλι σαμπουάν στην αγκαλιά- δεν μπορώ να βρω μία καλή απάντηση. Γιατί οι λίστες με τα αγαπημένα μου αλλάζουν συχνά. Όχι πως μειώνεται η ένταση της κάθε εμμονής από τις εναλλαγές – οι φίλες με τις οποίες υποφέραμε στα 20s μας με τη Lauryn Hill στο διαρκές repeat μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Αλλά αυτό που έχω συνειδητοποιήσει πια με τη σοφία των δύο δεκαετιών ενήλικης ζωής είναι ότι ο λόγος που διστάζω να δεσμευτώ σε ένα μόνο πράγμα, είναι επειδή θέλω να πιστεύω πως υπάρχει κάτι ακόμα να ανακαλύψω, κάτι καινούργιο να με συναρπάσει και να γίνει ΤΟ αγαπημένο μου – για όσο με κάνει χαρούμενη. Χωρίς να εγκλωβίζομαι σε μία μόνο επιλογή. Σαν να ξεκινάω κάθε φορά από την αρχή.
Όταν ανοίγω την ντουλάπα μου το πρωί, δεν με περιμένει μια μονόχρωμη γκαρνταρόμπα με λογικές επιλογές, αλλά τόσα πολλά διαφορετικά πράγματα ώστε να μπορώ τη μία εβδομάδα να ντυθώ σαν πριγκίπισσα και την άλλη σαν κλώνος της Debbie Harry. Μου αρέσει αυτή η ελευθερία, η ιδέα πως κάθε μέρα μπορεί να είναι διαφορετική από την προηγούμενη, μια ολοκαίνουργια αρχή. Αυτό είναι πραγματική πολυτέλεια: η δυνατότητα να αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να εκφραστεί, να εξερευνήσει, να ανατρέψει σταθερές, να ξενυχτήσει ακούγοντας ένα άλμπουμ ένα εκατομμύριο φορές, αλλά και να έχει την περιέργεια να ψάξει για καινούργια αγαπημένα και να μη «φυλακίζεται» σε αυτά. Το χρειαζόμαστε τώρα περισσότερο από ποτέ, επειδή μάθαμε να ζούμε και να δουλεύουμε με την έννοια του ιερού brand, το οποίο πρέπει να τιμούμε ξανά και ξανά για να μην μας απορρίψει το κοινό μας – κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Ωστόσο, βρισκόμαστε σε ένα προνομιούχο σημείο της ιστορίας και της γεωγραφίας, ώστε θα έπρεπε να απορρίπτουμε κάθε περιορισμό. Για πρώτη φορά η ζωή μας δεν χρειάζεται να έχει τη γραμμική προβλεψιμότητα της αρχής-μέσης-τέλους, αλλά ό,τι σχήμα θέλουμε εμείς να της δώσουμε. Και αυτή η άνεση είναι η ανανεωτική δυνατότητα της νέας αρχής – ναι, ακόμα και off brand.
Συχνά σκέφτομαι τους γονείς μου, οι οποίοι στην ηλικία μου όχι μόνο είχαν ξεκάθαρη καριέρα και τροχιά ζωής, αλλά διέθεταν ήδη το πρώτο τους σπίτι και έχτιζαν το δεύτερο. Ήταν τόσο σίγουροι για την τοποθεσία, το μέγεθος, το σχέδιο, το είδος του σπιτιού που ήθελαν, ώστε έριξαν τα θεμέλια πανηγυρίζοντας. Τη θυμάμαι καλά εκείνη την ημέρα, τυλιγμένη στο ροζ μπουφανάκι μου να παρατηρώ την τεράστια μεταλλική «κοιλιά» που γύριζε αργά αδειάζοντας το ρευστό μπετόν της σιγουριάς και της μονιμότητας, σκεφτόμενη πως μόλις στεγνώσει δεν θα μπορούμε να το κουνήσουμε ποτέ πια. Ίσως ήταν ακριβώς αυτά τα σταθερά θεμέλια στα οποία είχα την πολυτέλεια να πατάω, που μου επέτρεψαν να διαχειρίζομαι με ευελιξία τη δική μου ζωή, να διαλέγω σχολές, δουλειές και ανθρώπους οι οποίοι ακολουθούσαν τη δική μου προσωπική εξέλιξη. Γιατί, πώς να το κάνουμε, αλλάζουμε και εμείς οι ίδιοι κάθε χρόνο, μήνα, μέρα που περνάει. Το να ελπίζουμε σε μια σταθερότητα χωρίς την ανάγκη μιας καινούργιας αρχής είναι σαν να παγιδευόμαστε στη Μέρα της Μαρμότας, χωρίς το comic relief.
Είναι τόσο συναρπαστικές οι καινούργιες αρχές, αλλά και τόσο δύσκολες. Απαιτούν ένα πείσμα που ξεθωριάζει καθώς μεγαλώνουμε, με αποτέλεσμα να αποζητούμε πιο πολύ το στεγνό, στέρεο πάτωμα που θα μας κρατήσει στη θέση μας για λίγο. Απαιτούν ενέργεια, όραμα και αποφασιστικότητα, όλα αυτά που ξοδέψαμε χωρίς φειδώ νωρίτερα, γιατί δεν είχαμε φανταστεί ότι θα ερχόταν η ώρα που θα στέρευαν. Στην πραγματικότητα δεν εξαντλούνται, απλώς αντικαθίστανται από κάτι άλλο, πιο σημαντικό και χρήσιμο: από την εμπειρία. Στα 19 μας σπρώχναμε τις αλλαγές με την ορμή της ηλικίας, επειδή δεν γνωρίζαμε άλλον τρόπο. Τώρα ξέρουμε. Και αυτή η εμπειρία μπορεί να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε κάθε δυσκολία που μας κρατάει μακριά από μια νέα αρχή. Ό,τι και αν σημαίνει αυτό για τον καθένα.
Για τη Vera Wang σήμαινε να εγκαταλείψει το όνειρό της για το επαγγελματικό πατινάζ και να γίνει σχεδιάστρια μόδας στα 40 της. Για τη νεαρή Oprah Winfrey, να παραιτηθεί από τη σιγουριά του μόνιμου συμβολαίου σε μια εκπομπή που δεν εκτιμούσαν τις ικανότητές της και να τολμήσει το βήμα που τελικά την ανακήρυξε βασίλισσα των media. Για τον χαρακτήρα της Scarlett Johansson στην πιο πολυσυζητημένη ταινία της χρονιάς, Marriage Story, ήταν να ζητήσει επιτέλους αυτό που ήθελε με ευκρίνεια και θάρρος – και, δείτε, η γη δεν σταμάτησε να γυρίζει. Για κάποιους από εμάς είναι να πάρουμε μια μεγάλη απόφαση, χωρίς πολλές αναβολές. Για άλλους να τολμήσουν μια σχέση, μια αίτηση για μεταπτυχιακό, μια νέα θέση στη δουλειά, μια αλλαγή στο χρώμα των μαλλιών ή στη διατροφή τους. Δεν υπάρχει μεγάλη ή μικρή αλλαγή, σπουδαία ή μηδαμινή. Υπάρχει μόνο η απόφαση να κάνουμε το βήμα και να ανθίσουμε στον άνθρωπο που πιστεύουμε ότι κρύβουμε μέσα μας, αλλά για κάποιο λόγο είναι παγωμένος σε μια κατάσταση αναμονής, κρυμμένος κάτω από παγιωμένες συνήθειες και προσδοκίες των άλλων.
Οι αλλαγές δεν είναι πάντα ριζικές. Η Arianna Huffington, μια από τις πιο ισχυρές γυναίκες του πλανήτη σύμφωνα με το Forbes, προτείνει μέσα από το Thrive Global απλές αλλαγές, που δεν θα μας γεμίσουν με τύψεις αν δεν τις τηρήσουμε, όπως συμβαίνει με τις αποφάσεις της καινούργιας χρονιάς που έρχονται να μας στοιχειώσουν εκεί κάπου στον Φεβρουάριο. Ούτε είναι αυτονόητες, δεν κυλούν πάντα όπως περιμένουμε, περιλαμβάνουν ρίσκο και κανείς δεν βγαίνει ατσαλάκωτος σαν στημένη φωτογραφία σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. H Michelle Obama και η Amy Poehler, δύο γυναίκες που εκτός των άλλων έχουν κρατήσει πραγματικά βραβεία και όχι μπουκάλια σαμπουάν, στα αυτοβιογραφικά βιβλία τους μιλάνε πολύ ειλικρινά για τις δυσκολίες των μεγάλων αποφάσεων που οδηγούν σε καινούργιες αρχές, για το πόσο πάλεψαν με τον εαυτό τους και το βάρος των προσδοκιών των άλλων πριν τις τολμήσουν.
Δεν είναι εύκολες ούτε έχουν πάντα happy end οι αλλαγές. Αλλά μας εμπνέουν να μείνουμε πιστοί στον εαυτό μας που τολμάει και ονειρεύεται. Οι καινούργιες αρχές μπορεί να είναι συναρπαστικές αλλά και τρομακτικές, να μας φέρνουν αντιμέτωπους με προσωπικούς δαίμονες και το κόστος των παλαιότερων αποτυχιών, να ταράξουν το περιβάλλον μας ή να χρειαστούν περισσότερο χρόνο απ’ όσο φανταζόμασταν. Μπορεί να μας οδηγήσουν σε δρόμους και ανθρώπους που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί ή να μας τραβήξουν πίσω, εκεί ακριβώς όπου βρισκόμασταν, γιατί αυτό μας κάνει ευτυχισμένους. Όπως και να έχει, αξίζει η προσπάθεια. Γιατί η μεγαλύτερη ένδειξη αγάπης προς τον εαυτό μας είναι να σταθούμε μπροστά στην ανοιχτή ντουλάπα και να διαλέξουμε τι θα θέλαμε να είμαστε εκείνη τη μέρα, χωρίς καλούπια, περιορισμούς και φωνές άλλων στο κεφάλι μας, χωρίς εμμονές που μας μετατρέπουν σε σκιές όσων θα μπορούσαμε να είμαστε. Οι αλλαγές που έχουμε ανάγκη δεν χρειάζεται να περιμένουν τη Δευτέρα, την αρχή του μήνα, το επόμενο πρωί. Η αρχή μπορεί να γίνει τώρα. Γυρίστε σελίδα, παρακαλώ.
