wonder-women-119495
©Maria Grazia Chiuri | Alessandro Lucioni Gorunway.com

Eίναι μια εικόνα που θυμάμαι πολύ έντονα: μια ψηλή μελαχρινή γυναίκα, ντυμένη με τζιν, περπατάει αργά δίπλα στον Karl Lagerfeld πάνω σε μια ξύλινη γέφυρα, σε μια παραλία. Η Virginie Viard δεν ήταν τότε γνωστή στο ευρύ κοινό, ενώ εκείνος για πολλούς ενσάρκωνε απολύτως τον χώρο της μόδας. Ο μικρός τους περίπατος στην ειδική για την περίσταση «ακρογιαλιά», που είχε στηθεί στο θεαματικά νοσταλγικό και εντέλει τόσο προφητικό σόου της Chanel στο Παρίσι τον Οκτώβριο του 2018 –η τελευταία εμφάνιση του μετρ σε επίδειξη–, έγινε ταχύτατα viral. Τέσσερις μήνες αργότερα, τον περασμένο Φεβρουάριο, η Viard αναλάμβανε καλλιτεχνική διευθύντρια του πανίσχυρου οίκου, οδηγώντας τον γαλλικό «θησαυρό» στη μετά Κάιζερ εποχή.

Η εξέλιξη της Viard από δεξί χέρι του Lagerfeld σε μια πιο soft σταρ-designer ήταν μια προμελετημένη κίνηση, που βασίστηκε στα πάνω από τριάντα χρόνια εμπειρίας της σχεδιάστριας στη rue Cambon.

Wonder Women-1
©Indigital.tv

Ακριβώς πριν από τριάντα χρόνια, η Maria Grazia Chiuri περνούσε με τη σειρά της το κατώφλι του οίκου Fendi, στη Ρώμη. Σήμερα, υπογράφει τις συλλογές του έτερου γαλλικού γίγαντα, Dior.

Είναι μια ωραία σκέψη το ότι οι δύο πυλώνες της επίσημης haute couture –που συμπληρώνεται και στις δύο περιπτώσεις από δυνατό prêt-à-porter και αξεσουάρ– έχουν αυτή τη στιγμή στο τιμόνι γυναίκες. Όμως και στα headquarters του Givenchy, ενός ακόμα αγαπημένου οίκου που εξακολουθεί να διαθέτει τμήμα υψηλής ραπτικής, τα ηνία κρατάει η Clare Waight Keller.

Ζούμε στην εποχή μιας νέας γυναικείας δημιουργικής ηγεμονίας. Η Sarah Burton συνεχίζει ακάθεκτη τον «άγριο» ρομαντισμό που ανέπτυξε ο Alexander McQueen στον ομώνυμο οίκο, η Stella McCartney παραμένει πρωτοπόρος του κινήματος της ηθικής μόδας στον δύσκολο σε σχέση με θέματα βιωσιμότητας χώρο της πολυτέλειας, ενώ ονόματα όπως η Victoria Beckham και οι Mary-Kate και Ashley Olsen, προσωπικότητες που παλαιότερα χαρακτηρίζονταν outsiders, έχουν πλέον κατακτήσει τον δικό τους χώρο στην παγκόσμια αγορά. Την ίδια στιγμή, μια αυθεντική διεθνής σταρ, η Rihanna, έγινε η πρώτη μαύρη γυναίκα που υπέγραψε συμβόλαιο με τον κολοσσό LVMH, βάζοντας τις βάσεις για την ανάπτυξη του brand της, Fenty. Συγχρόνως, ανερχόμενες σχεδιάστριες, όπως η Simone Rocha στο Λονδίνο και η Marine Serre στο Παρίσι, είναι εκείνες στις οποίες πιστεύει σήμερα η βιομηχανία για την ανάπτυξη φρέσκων στιλιστικών ιδιωμάτων.

Επιδραστικοί άνθρωποι της μόδας χαιρετίζουν τη νέα εποχή. Σε ένα άρθρο-μανιφέστο σε πρόσφατο τεύχος της αμερικανικής Vogue, η Sarah Mower αναλύει την καινούργια πραγματικότητα. «Οι επιτυχίες των σχεδιαστριών που οδηγούν τη βιομηχανία σήμερα», γράφει η chief critic του Vogue.com, «ισοδυναμούν με μια αναμόρφωσή της. Όχι μέσω της προσαρμογής τους σε εταιρικούς κώδικες που συνήθως διαμορφώνονται από άνδρες, αλλά με το να τους αγνοούν συστηματικά, εμπιστευόμενες το ένστικτό τους, ζώντας όπως επιθυμούν και ανοίγοντας διάπλατα τον δημιουργικό χώρο, ώστε μια ολόκληρη γενιά να μπορέσει να ανθήσει».

Και όταν τα τείχη γκρεμίζονται για άλλη μία φορά, ο νους ταξιδεύει γοργά σε εκείνες που ήρθαν σε καθαρή σύγκρουση με το σύστημα. Η ατίθαση Coco Chanel φόρεσε παντελόνια στην καθημερινότητά της, χρησιμοποίησε το «ανδρικό» ζέρσεϊ, δημιουργώντας μια νέα ρευστότητα, προώθησε τα «παιχνίδια» με συναρπαστικά faux κοσμήματα και μας κληροδότησε τόσα iconic μότο για την υπέρτατη σημασία του στιλ. Πριν από εκείνη, η χαμηλών τόνων Madeleine Vionnet είχε ανατρέψει την αρχιτεκτονική του ρούχου με τα ψαλίδια της, δημιουργώντας την ιδιαίτερα θηλυκή σιλουέτα του bias cut. Πολύ αργότερα, η Vivienne Westwood επαναστάτησε μέσω του πανκ κινήματος, η Miuccia Prada επέβαλε την αισθητική μιας «όμορφης ασχήμιας», η Rei Kawakubo κατέκτησε τη Δύση με όλες τις αποχρώσεις του μαύρου και η Donna Karan σχεδίασε μια νέα γκαρνταρόμπα για τα working girls.      

Είναι όμορφο να βλέπεις γυναίκες να σχεδιάζουν για γυναίκες. Και μιλώντας λίγο πιο προσωπικά, με συγκινεί το ότι κάποιες από αυτές είναι Ελληνίδες. Η ιστορική πλέον επίδειξη της Μαίρης Κατράντζου στον ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο, τον Οκτώβριο, είναι απόδειξη ότι η γυναικεία θέληση δεν έχει όρια. Η σχεδιάστρια, που στα 36 της χρόνια οδηγεί τις διεθνείς εξελίξεις και αρχικά επένδυσε στη νέα τεχνολογία μέσα από φαντασμαγορικά ψηφιακά prints, κέρδισε το δικαίωμα να αρχειοθετεί σήμερα ένα μαγικό portfolio εικόνων από εκείνο το έντονα συναισθηματικό βράδυ στην άκρη της Αττικής, με ρούχα των οποίων οι αρχαιοελληνικές αναφορές θα μείνουν στην ιστορία. Στην ιστορία ανήκει πλέον και η Σοφία Κοκοσαλάκη, η περήφανη, χαρισματική διεθνής σχεδιάστρια με τις κρητικές ρίζες, που πάντα αναζητούσε τις δικές της εικόνες από το παρελθόν, χωρίς ποτέ να το «φωνάζει» στις δημιουργίες της.

Ομολογώ ότι καμιά φορά αναρωτιέμαι τι μπορεί να περνούσε από το μυαλό της Virginie την ημέρα που περπάτησε πάνω σε εκείνη τη γέφυρα στο Grand Palais, δίπλα στον Karl. Δεν είμαι σίγουρη ότι θα το μάθω. Όμως γνωρίζω ότι το γιγαντιαίο παιχνίδι της μόδας προχωρά και συνεχίζει να μεταλλάσσεται. Και σε αυτό, η Viard, η Chiuri, η Waight Keller, η McCartney, η Burton και η Κατράντζου, μεταξύ τόσων εκλεκτών άλλων, ζουν τη δική τους μεγάλη στιγμή.

Δημοσιεύθηκε στη Vogue Greece Δεκεμβρίου 2019 / Ιανουαρίου 2020.