Η Κατερίνα Διδασκάλου επαληθεύει έναν αγαπημένο της στίχο του Ezra Pound, αποδεχόμενη την πρόσκληση της Vogue Greece να μιλήσει ανοιχτά για την ηλικία και τον τρόπο που τη βιώνει η γυναίκα που τη φέρει, σε σχέση με το πώς την αντιλαμβάνεται ο κοινωνικός της περίγυρος.
Η Κατερίνα ∆ιδασκάλου διανύει την έκτη δεκαετία της ζωής της. Και αυτή, θα έλεγε κανείς, δεν είναι µια ευγενική πρώτη αναφορά για να ανοίξει η συζήτηση µε µια οποιαδήποτε γυναίκα, πόσω µάλλον µε µια πρωταγωνίστρια. Γιατί; Είναι ακόµα ντροπή να αποκαλύπτουµε την ηλικία µας; Εκτιθέµεθα; Ενοχλούµε; Τι κάνει τις περισσότερες γυναίκες να αποσιωπούν µια απλή, πλην ηρωική πληροφορία, πόσα χρόνια δηλαδή έχουν καταφέρει να στέκονται όρθιες σε έναν κόσµο δοµηµένο στα µέτρα των ανδρών; Σε αυτά προσπάθησα να απαντήσω καλώντας τη να αναλύσουµε το θέµα της ηλικίας µιας γυναίκας και πώς τη διαχειρίζεται προσωπικά, κοινωνικά, επαγγελµατικά. Η φωνή της στο τηλέφωνο αποκαλύπτει κάτι περισσότερο από ενθουσιασµό, που της δίνεται η ευκαιρία να µιλήσει δηµόσια γι’ αυτό. µαρτυρά πραγµατικό νοιάξιµο για τις οµόφυλές της.
Με τη δική της συµβολή, λοιπόν, ξαναρχίζω το κείµενο από την αρχή: Η Κατερίνα ∆ιδασκάλου, στην έκτη δεκαετία της ζωής της, είναι µητέρα τριών παιδιών, γιαγιά τριών εγγονών, πρωταγωνίστρια –µεταξύ άλλων– του Éric Rohmer, η επί εννέα χρόνια Ερατώ στον θεατρικό µονόλογο Η πόρνη από πάνω, η Μυρσίνη στις φετινές Άγριες Μέλισσες και, σύµφωνα µε το ελληνικό twitter, «η επιτοµή του sexiness». Η ίδια µπορεί να µην καταλαβαίνει γιατί της αποδίδεται χρόνια τώρα αυτός ο χαρακτηρισµός, αλλά, σήµερα ειδικά, τον χαίρεται για έναν πολύ σοβαρό λόγο: «Οι άνθρωποι που εκτιθέµεθα στο ευρύ κοινό αποτελούµε και ένα παράδειγµα αισθητικής. Οι Άγριες Μέλισσες έχουν αυτή τη στιγµή υψηλότατη θεαµατικότητα στο κοινό 18-24 ετών. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έρχονται σε επαφή µε την αισθητική της σειράς και όσων εµφανιζόµαστε σε αυτήν καταλαβαίνεις ότι επηρεάζονται. Και το θέατρο, και το σινεµά διαµορφώνουν αισθητική αντίληψη, αλλά ειδικά η τηλεόραση, που µπαίνει µέσα στα σπίτια, επηρεάζει πιο µαζικά. Προσωπικά, αισθάνοµαι µεγάλη ευθύνη απέναντι στο κοινό, γι’ αυτό και είχα δέκα χρόνια να κάνω τηλεόραση. Πρέπει να προσέχουµε τι λέµε, τι δείχνουµε και πώς σε τόσους ανθρώπους. Για µένα η αισθητική είναι ηθική. Σηµαίνει, για παράδειγµα, να µαζέψεις ένα σκουπίδι από τον δρόµο. Να µη ρίξεις τη γόπα στην άµµο. Να µη διαιωνίσεις ένα ψέµα – όπως η αιώνια νεότητα, εν προκειµένω. Η προσωπική µου αισθητική µού υπαγορεύει να µη δείξω στο κοινό ένα πρόσωπο παραµορφωµένο. Προσεγµένο ναι, παραµορφωµένο όχι. Λέµε για έναν άνδρα “πόση γοητεία τού δίνουν οι ρυτίδες του…”. Γιατί όχι και για µια γυναίκα; Να τι πρέπει να κάνουµε της µόδας: να αντισταθούµε στην παράνοια ότι θα είµαστε για πάντα 20 ετών – είναι αφύσικο. Γι’ αυτό χαίροµαι τον αισθητικό θαυµασµό που εκφράζουν οι θεατές. Και να σου πω κάτι; Αν “πειραζόµουν’’, θα ήµουν αγνώµων απέναντι σε αυτό που είµαι και ζω τώρα, στο σήµερα. Το τώρα είναι ο πιο µακρύς χρόνος».
Αν και η ερώτηση ήδη περιττεύει, την κάνω: Ποια πιστεύει πως ήταν η καλύτερή της ηλικία. «Μα, αυτή που βρίσκοµαι τώρα! Τα παιδιά έχουν µεγαλώσει, φεύγω µε λιγότερες τύψεις για τη δουλειά, είµαι χαρούµενη. Είναι πολύ σηµαντικό µεγαλώνοντας να µη ζεις αναπολώντας παλιές δόξες, αλλά κάνοντας όλο και καλύτερα πράγµατα».
