stephanie-grainger-age-is-amazing-117603
©Getty Images

Η ηλικία δεν είναι απλώς ένα νούµερο για τη Stephanie Grainger. Είναι τα χρόνια που έχει περάσει µαθαίνοντας να επιβιώνει και να αποδέχεται τον εαυτό της. «Αν έχω όνειρα για το µέλλον; Κάθε µέρα που είµαι εδώ, κάθε φορά που έχω µια νέα πρόταση για δουλειά, είναι ένα όνειρο για µένα. ∆ύο-τρία χρόνια πριν, δεν ήξερα καν για πόσο ακόµα θα είµαι ζωντανή», εξοµολογείται.

Αρχίζω από το τέλος της συνέντευξης του 67χρονου µοντέλου, που ξεκίνησε το µόντελινγκ στη δεκαετία του ’70, συνέχισε µέχρι τα 50 της, σταµάτησε όταν διαγνώστηκε µε καρκίνο του µαστού και επανήλθε δυναµικά στη ζωή και στον χώρο πριν από ενάµιση χρόνο περίπου. Και το κάνω γιατί έχει ξυπνήσει µε ενθουσιασµό µόλις πριν από λίγες ώρες, επιστρέφοντας από ένα ταξίδι στην Ίµπιζα. «Αγαπώ τόσο πολύ τη ζωή! Προχθές είχα πάει στο διάσηµο κλαµπ Pacha και φεύγοντας κοίταξα το ρολόι µου, πιστεύοντας ότι ήταν περίπου τρεις τα ξηµερώµατα. Η κόρη µου µου είπε ότι ήταν 6.30 το πρωί», µου λέει.

Πάµε όµως από την αρχή. «Όλα ξεκίνησαν τυχαία, όπως συµβαίνει συνήθως. Το αγόρι µου εκείνη την περίοδο –τον θυµάµαι γιατί ήµουν 21 ετών και ήταν η πρώτη µου σχέση– είχε έναν φίλο επιτυχηµένο µοντέλο, ο οποίος επέµενε να πάω στο πρακτορείο του, να µε δουν. Εγώ βρισκόµουν λίγο καιρό στο Λονδίνο, δεν ήξερα τίποτα από µόδα, ήρθαν και οι γονείς µου από την επαρχία, για να είναι µαζί µου στην οντισιόν, να βεβαιωθούν για την ασφάλειά µου. Έτσι ξεκίνησε µια αναπάντεχη καριέρα σε ένα από τα πρώτα πρακτορεία µοντέλων της εποχής, το Askis, και εγώ έζησα µοναδικές στιγµές, περπάτησα σε πασαρέλες στο Μιλάνο φορώντας Armani και Missoni, έζησα στην Ολλανδία και στην Ιαπωνία».

Ποια ιστορία ξεχωρίζει µέσα σε µια τόσο πλούσια καριέρα; «Ξέρεις τι λένε, ε; Αν θυµάσαι τι έγινε στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, δεν τις έζησες πραγµατικά! Αλλά, αν έπρεπε να διαλέξω µία στιγµή, θα ήταν εκείνη που έκλεισα το σόου του Maison Schiaparelli. Φορούσα ένα νυφικό φόρεµα κεντηµένο µε διαµάντια, αξίας 1 εκατοµµυρίου λιρών, και το µόνο που µπορούσα να δω µέσα σε τόση λάµψη και άγχος ήταν τους άνδρες της ασφάλειας, οι οποίοι περίµεναν για να µε συνοδεύσουν στα παρασκήνια. Καθόλου άσχηµος τρόπος για να ξεκινήσει κανείς», θυµάται.

Πώς φιλτράρονται αυτές οι αναµνήσεις τώρα που βιώνει τον κόσµο της µόδας ξανά, έναν κόσµο που αλλάζει; Με τις λέξεις «diversity» και «inclusivity» να έχουν µπει στη ζωή µας, πιστεύει ότι κερδίζουµε και τη µάχη κατά του ageism; «Η δουλειά τότε ήταν διαφορετική», εξηγεί. «Παντού έβλεπες αποκλειστικά λευκά µοντέλα και κανείς δεν αναρωτιόταν γιατί. Μόνο νέα κορίτσια µε συγκεκριµένο σωµατότυπο, τα οποία, µόλις περνούσαν τα 30, δεν είχαν πλέον τη δυνατότητα να συµµετέχουν σε σόου ή να βλέπουν το πρόσωπό τους στις σελίδες περιοδικών. Μου φαίνεται αδιανόητο το ότι συνέχισα να δουλεύω τα επόµενα χρόνια, γνώριζα ωστόσο ότι δεν ήµουν πια µέρος του high fashion. Οι προτάσεις που είχα όσο µεγάλωνα ήταν για φωτογραφίσεις καταλόγων. ∆εν παραπονιέµαι, ταξίδευα σε εξωτικά µέρη και οι συνεργάτες µου ήταν φανταστικοί. Αλλά η ηλικία καθόριζε τα πάντα τότε και όλες το γνωρίζαµε. Είχα φτάσει στο σηµείο να µην αποκαλύπτω την ηλικία µου. Ήταν µια κατάσταση που αποδεχόµασταν ως δεδοµένη. Όταν ξαναξεκίνησα, στα 66 χρόνια µου, φοβόµουν ότι όλες οι φωτογραφίσεις θα ήταν µε πλισέ φούστες και ζακέτες. Τα νέα µυαλά όµως αλλάζουν τον κόσµο, όλοι µε κάνουν να νιώθω glamorous, φοράω συγκλονιστικά ρούχα, σαν των 18χρονων µοντέλων δίπλα µου, χωρίς να εισπράττω κάποια διάκριση».

Η επιστροφή της ήταν ένα Déjà vu. Μια φίλη της κόρης της πρότεινε στη Stephanie να πάρει µέρος σε ένα διαφηµιστικό για το καινούργιο άρωµα που λάνσαρε τότε η Charlotte Tilbury. «Ήταν λίγο σαν την ταινία Sliding Doors – η στιγµή που κάνεις µια επιλογή και δεν ξέρεις πού θα σε οδηγήσει. Πήγα χωρίς προσδοκίες, γνώρισα την Kate Moss, η οποία πρωταγωνιστούσε στην καµπάνια, πέρασα τέσσερις µέρες γυρισµάτων χορεύοντας δίπλα σε νέα και όµορφα µοντέλα, που µε ρωτούσαν από ποιο πρακτορείο ήµουν, και δεν µπορούσα να πιστέψω αυτό που συνέβαινε. Μετά, η κόρη µου έστειλε τις φωτογραφίες στο πασίγνωστο πρακτορείο Models 1. Με κάλεσαν την εποµένη και τη µεθεποµένη είχα συµβόλαιο».

Ύστερα από αποχή 14 χρόνων από τον χώρο, εργαζόµενη σε τράπεζα και δίνοντας µάχη µε τον καρκίνο, η Stephanie χρειάστηκε να πιστέψει ξανά στον εαυτό της και να βρει το θάρρος και την ενέργεια για να τολµήσει αυτό το βήµα. «Τα πρώτα µου συναισθήµατα όταν ξαναµπήκα στη δουλειά ήταν ο φόβος για το πόσο γερασµένη έδειχνα και η ανησυχία ότι θα µου έφερναν τα ρούχα που έπρεπε να φορέσω, θα καταλάβαιναν ότι έχω size 12 και θα µε έδιωχναν. Χρειάστηκε άλµα, όχι απλό βήµα, για να αντλήσω την αυτοπεποίθηση που βγαίνει στις φωτογραφίες. Απαιτήθηκαν 67 χρόνια για να καταλάβω ότι η δυναµική γυναίκα στην οποία µεταµορφώνοµαι µπροστά στον φακό δεν είναι ρόλος, αλλά κοµµάτι αυτού που έχω γίνει µεγαλώνοντας. Με σταµατούν γυναίκες της ηλικίας µου στον δρόµο, µε ρωτούν αν είµαι µοντέλο και κάθε φορά εκπλήσσοµαι και χαίροµαι, αλλά κατόπιν στενοχωριέµαι όταν ακούω ότι θα ήθελαν να είναι κι εκείνες σαν εµένα. Θέλω να τους φωνάξω ότι µπορούν να είναι αυτό που θέλουν, να γίνουν ό,τι ονειρεύονται ή θαυµάζουν, να τους πω πόσο σηµαντικό είναι να αγαπήσουν τον εαυτό τους και να µην τους απασχολεί η γνώµη των άλλων και η κριτική για τις επιλογές τους. Οι γυναίκες πρέπει να έχουν οι ίδιες τον έλεγχο του σώµατός τους».

Είναι η πρώτη φορά όσο µιλάµε που την ακούω τόσο παθιασµένη. Τι άλλο την παθιάζει; Νιώθει ακόµα επιθυµητή και σέξι; Είναι έτοιµη να παρασυρθεί, ίσως, από έναν νέο έρωτα; «∆εν έβλεπα ποτέ τον εαυτό µου έτσι, πάντα ήµουν ντροπαλή και συνεσταλµένη. Ίσως όταν είδα την εικόνα µου στην πρόσφατη αγγλική καµπάνια της MAC να ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα “είσαι σέξι, αγάπη!”», λέει και γελάει µε την καρδιά της. «Όταν αργότερα σε µια φωτογράφιση χρειάστηκε να φορέσω ένα κοστούµι χωρίς σουτιέν, η πρώτη µου αντίδραση ήταν “αποκλείεται, δεν υπάρχει περίπτωση”. Ήταν πολύ πρόσφατη και η περιπέτειά µου µε τον καρκίνο στο στήθος και ήµουν τροµοκρατηµένη. Αλλά µε φρόντισαν πολύ και στο τέλος δέχτηκα. Πρώτη φορά έκανα κάτι τόσο τολµηρό. Ένιωσα ότι είµαι µια νέα γυναίκα, έφυγε ένα βάρος από τους ώµους µου και σταδιακά άρχισα να ξεπερνάω το σοκ. ∆ύο χρόνια µετά τον καρκίνο, νιώθω ότι κάθε µέρα η αυτοπεποίθησή µου αυξάνεται. Ίσως τώρα να δεχόµουν και την πρόταση για φωτογράφιση µε εσώρουχα, την οποία απέρριψα πριν από λίγους µήνες». Ίσως και µια πρόταση γάµου; «Είµαι χρόνια διαζευγµένη και δεν έχω σύντροφο αυτή τη στιγµή. Η κόρη µου λέει ότι είµαι επιλεκτική. Εγώ, λέω ότι ξέρω τι θέλω. Περνάω πολύ όµορφα µε τον εαυτό µου και, ναι, αυτό έρχεται µε την ηλικία. ∆εν θέλω να συµβιβαστώ για να µην είµαι µόνη µου, γιατί δεν νιώθω µόνη. Θέλω έναν άνθρωπο που θα χωρέσει όµορφα στη ζωή µου κι εγώ στη δική του. Μπορεί να τον γνωρίσω στην επόµενη στροφή του δρόµου, ποτέ δεν ξέρει κανείς. Το µόνο που χρειάζεται είναι να είναι ανοιχτός στη ζωή. Αυτά θα έλεγα στη νεαρή Stephanie, αν µπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, αυτά λέω και στα νέα κορίτσια. Αφεθείτε στη ζωή, αγαπήστε τον εαυτό σας και µην παίρνετε προσωπικά καµία απόρριψη, γιατί είναι απλώς µια δουλειά. Και, τελικά, “Age is amazing”».