«Ξαφνικά θα θυμηθώ κάποια εφηβική μου ανοησία, και τότε πρέπει να πάρω μια ανάσα. Γιατί ακόμη δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι γλίτωσα μετά από όλα όσα συνέβησαν. Ή μήπως δεν τα κατάφερα τελικά; Τουλάχιστον, είναι μια καλή ένδειξη το ότι είμαι ζωντανή.
»Χρειάζεται χρόνος για να συνειδητοποιήσεις την αξία σου. Κατάφερα να αποτοξινωθώ στα 27 μου, λίγους μήνες μετά το πάρτι γενεθλίων μου, όταν η μητέρα μου έβγαλε έναν λόγο-επίκληση στους φίλους μου να με κρατήσουν ζωντανή. Εκείνη την ημέρα μού φαινόταν αδιανόητο ότι θα περνούσα τα 30ά γενέθλιά μου νηφάλια, με καλούς φίλους και ωραίο φαγητό, που θα έτρωγα. Ότι θα έκανα ανακωχή με τον εαυτό μου.
»Κοιτάζω πίσω με ανάμεικτα συναισθήματα νοσταλγίας και τρόμου. Ένα κομμάτι του εαυτού μου νιώθει δέος για το κορίτσι που ορμούσε στη ζωή με τα μάτια κλειστά, χωρίς να το ενδιαφέρουν οι επιπτώσεις. Αλλά θέλω και να το πάρω αγκαλιά, να του πω “όλα είναι εντάξει”.
»Το θάρρος που με χαρακτήριζε στα εφηβικά μου χρόνια οφειλόταν στο μίσος για τον εαυτό μου. Δοκίμαζα τα όριά μου, ακριβώς επειδή δεν με ένοιαζε αν θα βγω ζωντανή. Δεν ξέρω αν αυτό προέκυψε από την κοινωνική πίεση ή από κάποια γενετική προδιάθεση, αλλά στην πορεία έμαθα ότι ήμουν όχι αρκετά καλή, όχι αρκετά έξυπνη, όχι αρκετά αδύνατη. Δεν ξέρω πώς συνέβη – ακόμη προσπαθώ να καταλάβω τι ωθεί τις νέες γυναίκες να ξεκινούν πόλεμο με τον εαυτό τους. Αλλά στο μυαλό μου ηχούσε μια ορχήστρα κριτικής. Συνεχίζω να ακούω τη μελωδία της, όχι τόσο συχνά πλέον, και, όταν συμβαίνει, προσπαθώ να μην καταφύγω στη βότκα ή στην ασιτία για να την κάνω να σιωπήσει.
»Είναι φορές που μου λείπει η ατίθαση εφηβεία μου. Ήμουν αγρίμι, παρά το ότι έμενα ακόμη με την οικογένειά μου. Που με αγαπούσε μεν, αλλά τα μέλη της ήταν δύο απόντες ακαδημαϊκοί και έξι έφηβοι – ήταν εύκολο να ξεγλιστρήσεις και να μη δώσει κάποιος σημασία. Οι αμφιβόλου αισθητικής στιλιστικές μου επιλογές κυμαίνονταν μεταξύ “μεθυσμένης βιβλιοθηκονόμου” και “μεθυσμένης μάγισσας”, ενώ τώρα ξέρω πως η χωρίστρα στη μέση δεν είναι η κατάλληλη επιλογή χτενίσματος αν έχεις μεγάλο μέτωπο. Δεν θα άλλαζα, όμως, τα περισσότερα από αυτά που έζησα. Το να είσαι μουσικός και να πίνεις μέχρι να χάσεις τις αισθήσεις σου μπορεί να σε κάνει να θέλεις να συντηρήσεις ένα είδος ζωής που δεν απαιτεί να ωριμάσεις. Ένιωθα πως τα πάρτι ήταν ένα αντιπροσωπευτικό στοιχείο της προσωπικότητάς μου – ήμουν καλή στο τραγούδι, στο να πίνω, να παίρνω ναρκωτικά. Αλλά μετά σκέφτομαι τον ενθουσιασμό που νιώθω κάθε φορά που φεύγω από ένα μέρος και δεν έχω χάσει τα πράγματά μου ή δεν έχω αφεθεί στα άγαρμπα χάδια κάποιου ακατάλληλου ανθρώπου. Μου φαίνεται θαύμα που περνάω τις Δευτέρες δουλεύοντας ή διαβάζοντας, αντί να χαζεύω απανωτά επεισόδια του Bake Off, με διαλείμματα μόνο για να κλάψω με το πρόσωπο βυθισμένο στο μαξιλάρι. Συμβαίνουν και άλλα θαύματα. Δεν έχω ζυγιστεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Και το ότι κατάφερα να το αφήσω πίσω μου είναι μεγαλύτερο επίτευγμα και από το να είμαι πρώτο όνομα στο Glastonbury. Ειλικρινά, δεν με απασχολεί πλέον το βάρος μου. Και, για να συμβεί αυτό, χρειάστηκε να κάνω το χειρότερο που μπορούσα να σκεφτώ – να μιλήσω για το θέμα.
»Μια διατροφική διαταραχή απαιτεί τη σιωπή σου, το αίσθημα ντροπής για τον εαυτό σου. Μπορεί να την ακούσεις να σου λέει να μην πεις δυνατά το όνομά της, ότι είναι φίλη σου. Αλλά το σώμα σου δεν υπάρχει μόνο για να υπηρετεί το βλέμμα. Δουλεύει μαζί σου, όχι εναντίον σου. Δεν ορίζεις εσύ τον χτύπο της καρδιάς σου. Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι έχω βρει τη λύση. Δεν ισχυρίζομαι ότι είμαι ο ορισμός της ψυχικής υγείας. Αν αφήσω χώρο για την ευτυχία, σκέφτομαι ότι πρέπει να υπολογίσω περισσότερο για τη θλίψη που θα ακολουθήσει.
»Ο αυτοτραυματισμός μπορεί να πάρει διάφορες μορφές, αλλά το δουλεύω και αυτό. Δεν πιστεύω στην εικόνα του αυτοκαταστροφικού καλλιτέχνη πια. Αναρωτιέμαι αν ο εφηβικός εαυτός μου θα ένιωθε φρίκη αν έβλεπε πώς περνάω πλέον τις Παρασκευές: τρώγοντας μακαρονάδα και βλέποντας τηλεόραση με κάποιον που μου φέρεται όμορφα. Θα με έβρισκε βαρετή; Συχνά οι δημοσιογράφοι μού παραπονιούνται επειδή “δεν υπάρχουν πια ροκ σταρ που να συμπεριφέρονται ως τέτοιοι”, αλλά ο ηδονισμός δεν μου προσέφερε ποτέ την ελευθερία που επιθυμούσα. Και δεν είμαι σίγουρη για τη rock ’n’ roll συμπεριφορά που απαιτείται από τους καλλιτέχνες. Είναι πολλοί οι ταλαντούχοι άνθρωποι που έχουν πεθάνει και ο κόσμος φαντάζει εύθραυστος για να καταπίνω σαμπάνια και να του υψώνω το μεσαίο δάχτυλο. Η σταύρωση στο όνομα της τέχνης σημαίνει και το τέλος της τέχνης. Και σε αυτή τη στιγμή της ιστορίας είναι περισσότερο αναγκαίο από ποτέ να ακούγονται όσο το δυνατόν περισσότερες φωνές να τραγουδούν».
Απόδοση: Ελίνα Δημητριάδη
Δημοσιεύτηκε στο τεύχος Αυγούστου/Σεπτεμβρίου της Vogue Greece.
