O χορός της φωτιάς

»Όταν μου ζητήθηκε από τη Vogue Greece να διαλέξω κάτι που αγαπώ πολύ, αρχικά σκέφτηκα τα δικά μου ρούχα, αλλά το στιλ μου είναι μίνιμαλ, για ευκολία. Η καθημερινότητά μου έχει ατελείωτες ώρες τρεξίματος μεταξύ πρόβας, δουλειάς και γραφείου και, επειδή θέλω να νιώθω άνετα, προτιμώ τα μαύρα casual ρούχα που συνδυάζονται εύκολα μεταξύ τους και αθλητικά παπούτσια – αποκλειστικά Adidas, τα οποία τα λατρεύω γιατί θεωρώ ότι δημιουργούν στιλ από μόνα τους. Έχω γύρω στα 300 ζευγάρια και θα χρειαζόμασταν ένα μικρό τεύχος για να τα παρουσιάσουμε, αφού τα αγαπώ εξίσου όλα. Κάπως έτσι, λοιπόν, κατέληξα στο κόκκινο φόρεμα.

»Θεωρώ ότι οι ενδυματολόγοι εμπνέονται από τη μόδα, η οποία ούτως ή άλλως ορίζει την καθημερινότητα και την προσωπικότητά μας. Αυτό που είμαστε αντανακλάται σε αυτό που φοράμε και αντίστροφα. Από το ξεκίνημά μου με ενδιέφερε πάρα πολύ η μόδα, και ας το αντιμετώπιζαν κάποιοι με σκεπτικισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι στο πρώτο μου έργο, το 1999, κάλεσα εννέα Έλληνες σχεδιαστές για να δημιουργήσουν τα ρούχα – όλοι εξακολουθούν να διαπρέπουν στον χώρο τους. Το κοστούμι είναι σημαντικό στοιχείο μιας παράστασης, την καθορίζει, έχει όση σημασία και ο ρόλος που θα ερμηνεύσει ο ηθοποιός ή το κομμάτι που θα εκτελέσει ο χορευτής. Για μένα αυτό είχε ανέκαθεν τεράστια σημασία. Όπως και να ανατρέπω τα κλισέ. Για παράδειγμα, στα Κόκκινα φανάρια απαγόρευσα στους ενδυματολόγους τη χρήση του κόκκινου χρώματος, στο οποίο παραπέμπει ευθέως το έργο. Χρησιμοποιήσαμε ροζ, πορτοκαλί και έντονο μπλε – όπως οι γόβες της Έλενας που ανέφερα. Το ίδιο έκανα το περασμένο καλοκαίρι στην Τραβιάτα, που επίσης δημιουργεί συνειρμούς με το κόκκινο, γιατί θέλω να προκαλώ νέα ερεθίσματα στους θεατές, να μην περιμένουν να δουν το αναμενόμενο. Καταλήξαμε λοιπόν στο ροζ και το λευκό.

»Γενικά μου αρέσει να παίζω με τα χρώματα όταν δεν κάνω black and white παραστάσεις, όπως η Αρκαδία, που είχε μόνο μαύρα κοστούμια, ή η Βαβέλ, με μόνο ένα γαλάζιο τούλι σε μια σκηνή. Από μικρός είχα αυτή την τρέλα. Φωτογράφιζα τα μικρότερα ξαδέλφια μου με το πιο περίεργο styling, τυλίγοντάς τα με σεντόνια και πετσέτες διαφορετικών χρωμάτων. Έκανα κανονικά editorial μόδας.

»Όταν σκέφτομαι τη δουλειά μου όλων αυτών των χρόνων, νιώθω ολοκληρωμένος. Θα μπορούσα να πω και ευτυχισμένος, με την έννοια ότι όσα και αν είναι τα καθημερινά προβλήματα, έχω την τύχη να κάνω αυτό που μου αρέσει. Έχω ταξιδέψει πολύ, έχω δοκιμάσει και δοκιμαστεί, έχω δημιουργήσει πράγματα με διαφορετική απήχηση και διαφορετικούς δέκτες, ώστε αισθάνομαι την υποχρέωση να δηλώνω ολοκληρωμένος. Ανανεώνομαι, λες και λειτουργώ στον αυτόματο. Σαν ένας διακόπτης μέσα μου να ενεργοποιεί εκείνο που επιθυμώ τη συγκεκριμένη στιγμή. Και το ίδιο ξανά και ξανά, γεμίζοντάς με κάθε φορά με καινούργιες εικόνες και εμπειρίες».

Δημοσιεύθηκε στο τεύχος Φεβρουαρίου 2020 της Vogue Greece.

Photographer: Yiorgos Kaplanidis @thisisnotanotheragency Fashion Editor: George Karapetis Photographer’s assistant: Stelios Fragoulopoulos Fashion assistant: Elizabeth Karatsoki Ευχαριστούμε για τη συμμετοχή την Αλεξάνδρα Γαρδενιώτη.