«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, χόρευα. Το σώμα μου είχε ανάγκη να εκφραστεί. Ένιωθα πως πετούσα στα σύννεφα. Οι γονείς μου το παρατήρησαν νωρίς και με ώθησαν να μάθω μπαλέτο. Ποτέ δεν σταμάτησα να χορεύω, ούτε για λίγο. Ήταν και παραμένει η μεγάλη μου αγάπη. Ανέκαθεν θαύμαζα τον Mikhail Baryshnikov, τον θεωρώ καλύτερο χορευτή με διαφορά, έναν ολοκληρωμένο καλλιτέχνη. Λατρεύω και τη Sylvie Guillem, η οποία είναι πάντα πολύ μπροστά από την εποχή της.
»Οι πουέντ, λοιπόν, αποτελούν κανονική προέκταση των ποδιών μου από τα 11 μου χρόνια. Τις συγκεκριμένες τις φόρεσα για να χορέψω σε ένα… γιαπί. Για την ακρίβεια, για να φωτογραφηθώ από τον Βασίλη Μακρή στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, όταν ήταν ακόμα στα σκαριά – στις 13 Νοεμβρίου του 2014. Παντού υπήρχε τσιμέντο και σκαλωσιές. Χόρευα και ένιωθα να δίνω ζωή στο εργοτάξιο που σταδιακά θα άλλαζε, θα έπαιρνε μορφή, τα κτίρια θα υψώνονταν και η γη θα καρποφορούσε. Η φωτογράφιση διήρκησε οκτώ ώρες και έγινε στο σημείο που θα κατασκευαζόταν η σκηνή. Τότε υπήρχε μόνο ένα τεράστιο χάσμα πολλά μέτρα κάτω από τη γη. Οι πουέντ έχουν ακόμα επάνω τους τη σκόνη και είναι το μοναδικό χρησιμοποιημένο ζευγάρι που έχω κρατήσει – μετά από κάθε παράσταση οι χορευτές τις πετάμε, γιατί φθείρονται. Αν και φθαρμένες, για μένα συμβολίζουν την αναγέννηση και το ξεκίνημα μιας νέας εποχής, ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Ο Βασίλης Μακρής χρησιμοποίησε τη φράση “η ψυχή μπαίνει στο σώμα” για το συγκεκριμένο project. Και, πράγματι, αυτό συνέβη στους χιλιάδες πολίτες που επισκέφτηκαν τον εντυπωσιακό αυτό χώρο όταν ολοκληρώθηκε. Είναι γεγονός ότι ζήσαμε μοναδικές στιγμές στο ιστορικό Ολύμπια, στο οποίο άφησε το στίγμα της και η Μαρία Κάλλας, αλλά ήταν τεράστια η ανάγκη για ένα κτίριο όπερας υψηλών προδιαγραφών στη χώρα μας. Είναι απογειωτικό να βρίσκεσαι σε μια τέτοια σκηνή, με τεράστιες δυνατότητες, εντυπωσιακά σκηνικά και φώτα.
»Για να επανέλθω στις πουέντ, πολλοί θεωρούν πως συμβολίζουν την πειθαρχία. Για εμάς, τις κλασικές χορεύτριες που έχουμε πασχίσει να κατακτήσουμε την τεχνική, συμβολίζουν την ελευθερία. Μας εκτοξεύουν. Η πρίμα μπαλαρίνα μπορεί να έχει τις δικές της, προσαρμοσμένες στην ανατομία του πέλματός της και φτιαγμένες με τα πιο σύγχρονα υλικά. Γενικά, πάντως, η τεχνολογία τις έχει εξελίξει και δεν τραυματίζουν πια τα πόδια στις παραστάσεις και, ιδίως, στις πολύωρες προπονήσεις, που πολλές φορές διαρκούν έξι και πλέον ώρες. Προσωπικά αφιερώνω πολύ περισσότερο χρόνο, με ειδικές ασκήσεις πριν, έξτρα ώρες σπουδής πάνω στον ρόλο, επιπλέον γυμναστική, γιόγκα για χαλάρωση, φυσιοθεραπεία για αποφυγή τραυματισμών, μελέτη στο σπίτι ακούγοντας μουσική. Κάπως έτσι το 6ωρο γίνεται 24ωρο, πράγμα φυσιολογικό, αφού ο χορός δεν είναι δουλειά, μέσα από αυτόν υπάρχω, είναι κομμάτι του εαυτού μου.
»Όταν είμαστε νέοι έχουμε υπέρ μας τη φόρα, το κέφι, τις ορμόνες. Μεγαλώνοντας αρχίζουμε να ακούμε το σώμα μας και τότε αντιλαμβανόμαστε πως η διατροφή παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο στην πορεία μας. Πλέον ακολουθώ ευλαβικά τους τρεις βασικούς κανόνες: τρώω μόνο όταν πεινάω, τις κατάλληλες για μένα τροφές και πάντα μικρές ποσότητες. Η σωστή διατροφή προσφέρει δύναμη και ενέργεια και μας βοηθάει να αποφύγουμε ή και να ξεπεράσουμε γρήγορα ακόμα και τραυματισμούς. Ειλικρινά, δεν αισθάνομαι πως στερούμαι κάτι. Η “πειθαρχία” αυτή είναι τρόπος ζωής για μένα. Ειδικά όταν πλησιάζει ο καιρός για κάποια παράσταση. Όπως αυτή την εποχή, που χορογραφώ τη Νυχτερίδα για τα 80 χρόνια της Λυρικής, έργο με το οποίο εγκαινιάστηκε η σκηνή. Παράλληλα, θα κρατήσω τον πρώτο ρόλο στον Δον Κιχώτη, μια μεγάλη παραγωγή της οποίας τη χορογραφία έχει αναλάβει ο αγαπημένος μου φίλος Thiago Bordin.
»Την τέχνη μου τη θεωρώ λειτούργημα. Ανήκει στον κόσμο. Γι’ αυτό πάντα σκεφτόμουν ότι θα μου άρεσε οι αγαπημένες μου πουέντ να βρίσκονται σε κοινή θέα. Και να που συνέβη, μέσα από τις σελίδες της Vogue Greece».
Δημοσιεύθηκε στο τεύχος Μαρτίου της Vogue Greece.
