Μιλώντας για τουρίστες, η Μάνη λένε ότι είναι το αγαπημένο μέρος των Γάλλων. Οι Γάλλοι δεν είναι τύποι που ψάχνουν να βρουν οικεία μέρη για να νιώσουν άνετα, οπότε μάλλον η ομοιότητα της Μάνης με τον Γαλλικό Νότο είναι τυχαία. Μιλάω για τους πέτρινους πύργους που είναι τυλιγμένοι με γιασεμιά και βουκαμβίλιες, για τις πισίνες -όπου υπάρχουν- που δεν έχουν υπερχείλιση, ούτε αστραφτερά πλακάκια, αντίθετα είναι ενσωματωμένες στο φυσικό τοπίο. Για τα μεγάλα τραπέζια κάτω από τις κληματαριές με τις φερ φορζέ καρέκλες ολόγυρα. Στρωμένα με τυριά, κατακόκκινες ντομάτες, ολόφρεσκα λαχανικά και παγωμένο κρασί (υπάρχει σε αφθονία εδώ, η Νεμέα είναι δίπλα). Σαν σκηνή από την ταινία «Πριν τα Μεσάνυχτα» με τον Ethan Hawk και τη Julie Delpy, όπου ο σκηνοθέτης, 9 χρόνια μετά τη γνωριμία τους, τους φέρνει στη δική μας Μάνη για να τους βάλει στη διαδικασία να ξανά ερωτευτούν. Εδώ που πάνω απ’ όλα -κυριολεκτικά και μεταφορικά- βρίσκεται αυτός ο αδυσώπητος ήλιος για να αντανακλά, να ζεσταίνει, να φωτίζει ή να καίει. Ανάλογα με την περίσταση.
Τα λιόδεντρα, άτακτα παραταγμένα, τα βλέπεις παντού στην ευρύτερη περιοχή. Γεμίζουν το τοπίο με όλες τις αποχρώσεις του πράσινου και αναδύουν αυτή την χαρακτηριστική μυρωδιά της ελιάς, που σου θυμίζει ότι είσαι στην Ελλάδα. Το ξενοδοχείο που έμεινα, και που δεν ήθελα να αφήσω πίσω μου φεύγοντας, είχε 100 μετρημένες ρίζες ελιάς ολόγυρα. Εξ’ ου και το όνομα του. Το 100 Rizes Luxury Seaside Resort βρίσκεται 18 χιλιόμετρα έξω από το Γύθειο και δίπλα από το ιστορικό χωριό Σκουτάρι. Όχι ότι σε απασχολεί και πολύ με τι γειτνιάζει, αφού είναι ένα μέρος από το οποίο δεν θέλεις να φύγεις. Μου ήρθε στη μνήμη το παιχνίδι που έπαιζα μικρή όταν πήγαινα σ’ ένα ξενοδοχείο που μου άρεσε. Έκανα ότι είναι το σπίτι μου και ότι οι παρευρισκόμενοι είναι καλεσμένοι μου.
