Οι ντόπιοι λένε ότι χρειάζεται να περάσουν εννέα µήνες για να συµβεί κάτι στο Κέιπ Τάουν και γι’ αυτό το αποκαλούν Mother City. Σίγουρα απαιτούνται 14 ώρες για να φτάσεις εκεί από την Αθήνα. Το ταξίδι µου ξεκίνησε αργά το απόγευµα µε την Qatar Airways. Πρώτη στάση το φουτουριστικό αεροδρόµιο της Ντόχα µε το καταπληκτικό lounge, που προσφέρει την αίσθηση της απόλυτης χαλάρωσης. Λιγότερο από δύο ώρες µετά, βρίσκοµαι στο αεροπλάνο για τον τελικό προορισµό µου, απολαµβάνοντας το πιο νόστιµο χούµους µε λαχανικά και παρακολουθώντας τον τελευταίο κύκλο του Killing Eve –η πιο fashion forward «κακιά» του ΒΒC– στο Oryx One. Η θέση γίνεται κρεβάτι, το φως σβήνει και οι δέκα ώρες περνούν χωρίς να το καταλάβω, µέχρις ότου ανοίξω τα µάτια µου και αντικρίσω την πανέµορφη πόλη από το παράθυρο του αεροπλάνου.
Η Πόλη του Ακρωτηρίου ιδρύθηκε από τους Ολλανδούς ως σταθµός ανεφοδιασµού για τα πλοία τους που µετέβαιναν στην Ανατολική Αφρική, στις Ινδίες και στην Άπω Ανατολή, πάνω από δύο αιώνες πριν από τη διάνοιξη της ∆ιώρυγας του Σουέζ. Έχει κάτι διαφορετικό ο αέρας εδώ. Μια γλυκιά ζεστασιά που σε αγκαλιάζει µε το που πατάς το πόδι σου. Η διαδροµή από το αεροδρόµιο µέχρι το ξενοδοχείο είναι µόλις 25 λεπτά. «Πρώτη φορά στο Κέιπ Τάουν;» µε ρωτάει ο David, o ευγενέστατος οδηγός του ταξί. «Ναι», απαντάω µε πλατύ χαµόγελο και δεν µπορώ να ξεκολλήσω τα µάτια µου από το συγκλονιστικό τοπίο. Το Table Mountain δεσπόζει και το βλέµµα µου χορταίνει πράσινο και µπλε. «Θα ξαναέρθετε σύντοµα», µου λέει µε σιγουριά. «Πώς είστε τόσο βέβαιος;» ρωτώ αµήχανα. «Όλοι επιστρέφουν, έχει µια µαγεία η πόλη», µου λέει.
Φτάνουµε στο ξενοδοχείο και αντικρίζω ένα κτίριο βγαλµένο από ταινία του Wes Anderson, ολόιδιο µε το Grand Budapest Hotel, µεγαλοπρεπές και ροζ. Ναι, ροζ. «Γιατί ροζ;» ρωτάω όλο περιέργεια την Gaby, υπεύθυνη δηµοσίων σχέσεων του ξενοδοχείου, για να µάθω ότι βάφτηκε έτσι τον Νοέµβριο του 1918, προκειµένου να σηµατοδοτήσει το τέλος του Α΄ Παγκοσµίου Πολέµου. Είναι ένα από τα πιο ιστορικά ξενοδοχεία στον κόσµο, καθώς o Nelson Mandela υποδεχόταν εκεί ηγέτες από όλα τα κράτη του κόσµου, ο John Lennon (µε το ψευδώνυµο Mr Greenwood) έκανε διαλογισµό κάτω από τους φοίνικες του καταπράσινου κήπου του και ο Dalai Lama µοιραζόταν τη σοφία του στο ballroom. To Belmond Mount Nelson Hotel άνοιξε τις πόρτες του το 1899 και έλαβε τις πιο θερµές κριτικές, όντας το πρώτο ξενοδοχείο στη Νότια Αφρική που είχε ζεστό και κρύο νερό µαζί! Εκατόν είκοσι χρόνια µετά, συνεχίζει να αποτελεί υπόδειγµα πεντάστερου ξενοδοχείου. Ευρύχωρα δωµάτια µε πολύ προσεγµένη διακόσµηση από τον Graham Viney (το Honeysuckle Cottage είναι το αγαπηµένο µου), τέσσερα εστιατόρια µε κάρτες σχεδιασµένες αναλόγως των υλικών της εποχής, το Librisa spa και το φηµισµένο afternoon tea, που συγκεντρώνει όλο το Κέιπ Τάουν κάθε απόγευµα στη σάλα του ξενοδοχείου, υπό τους ήχους jazz µουσικής.
