Χθες το βράδυ έκανα την πρώτη μου συνεδρία διαλογισμού. Η αλήθεια είναι ότι την είχα ονειρευτεί λίγο διαφορετικά. Την φανταζόμουν, π.χ. σε ένα ινδικό θέρετρο, προγραμματισμένη ανάμεσα σε μια επίσκεψη στο Ταζ Μαχάλ και μια βόλτα σε κάποια πολύχρωμη υπαίθρια αγορά από την οποία θα έφευγα υπέρ-ευτυχής έχοντας αγοράσει μερικά υπέροχα, πληθωρικά σε χρώματα, σάρι. Όμως, η τρομακτικά ήρεμη φωνή της coach μας, Anne-Gabrielle, μέσω Zoom από το Παρίσι, ήταν ανακουφιστική.
Ξεκίνησα την ωριαία συνεδρία με βαθιές αναπνοές – εισπνοές και εκπνοές μοιρασμένες ισάριθμα σε χρόνο. Δεν προχώρησα πολύ περισσότερο. Καθώς οι υπόλοιποι της ψηφιακής παρέας βυθιζόντουσαν στην ατομική πνευματική συγκέντρωση, εγώ συνέχιζα να εισπνέω και να εκπνέω λες και ήταν κάτι που είχα να κάνω καιρό. Ή μήπως ήταν;
Νομίζω ότι σταμάτησα να μετράω τις μέρες του εγκλεισμού εκείνο το πρωί που παραλίγο να βάλω κόκκινο κρασί στα κορν φλέικς. Δεν έχει νόημα πια, σκέφτηκα. Αυτό που βέβαια δεν σταμάτησα ήταν το κόκκινο κρασί, αν και στα βραδινά διαδικτυακά ραντεβού για Skype drinks με φίλους ξεκινάμε με λευκό, το οποίο συνοδεύουμε με όλα εκείνα τα οποία δεν έπρεπε να έχουμε αγοράσει από το σούπερ μάρκετ.
Στην αρχή δεν ανησύχησα με την αναπόφευκτη άνοδο στην καθημερινή λήψη θερμίδων. Η αντίδραση αυτή είχε να κάνει με το γεγονός ότι ξεκινώντας την περίοδο της απομόνωσης είχα ένα συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με τον παλαιότερο εαυτό μου. Χάρη σε μερικά κατάγματα στην αριστερή μεριά του προσώπου μου – και συγκεκριμένα σ’ εκείνο το ένα, πάνω από το χείλος – αποτέλεσμα μιας ωραιότατης τούμπας που έφαγα λίγες ώρες πριν την αλλαγή του χρόνου στις 31 Δεκεμβρίου του 2019, είχε ήδη πραγματοποιηθεί μια μικρή απώλεια βάρους. Φοβάμαι πως το συγκριτικό πλεονέκτημα έχει πλέον χαθεί και η αντίστροφη μέτρηση για τις έξτρα αλλά και τις υπάρχουσες θερμίδες πρέπει να αρχίσει. Δεν ξέρω αν ο διαλογισμός είναι ικανός να βοηθήσει σε μια τέτοια περίπτωση – ειδικά αν σκεφτώ ότι κατά τη διάρκεια της πρώτης αυτής συνεδρίας ο φούρνος φιλοξενούσε μια τάρτα μήλου με βάση μπισκότο σοκολάτας.
Η επικαιρότητα καλπάζει και εμείς παλεύουμε ενάντια σε μια επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα που δύσκολα θυμίζει κλασική ρουτίνα. Στο τέλος της χθεσινής online συγκέντρωσης, η Anne-Gabrielle μας ζήτησε να σκεφτούμε για την επόμενη συνάντηση μας το δικό μας μάντρα – ένα προσωπικό μότο που θα μπορούσε να συνοδέψει τον κάθε έναν από εμάς σ’ αυτήν τη δύσκολη περίοδο. Έχω πολλά αγαπημένα μάντρα – έξυπνα, ηρωικά, σέξι και φιλόδοξα – που θα ήθελα τόσο πολύ να με εκπροσωπούν. Όμως, κανένα δεν είναι ικανό να εκφράσει τον σουρεαλισμό της στιγμής, τη δύναμη της προσαρμογής και την ελπίδα για την επόμενη μέρα. Δεν ανησυχώ. Το μάντρα θα το βρω, άλλωστε χρόνος υπάρχει. Δεν αμφιβάλλω ότι θα με βοηθήσουν και οι βαθιές αναπνοές. Ραντεβού στην οθόνη και απόψε.
