Το γεγονός ότι ο οίκος Chanel επέλεξε έναν δρόμο στο Manchester, την μεταβιομηχανική μητρόπολη της Βόρειας Βρετανίας, 160 μίλια από το Λονδίνο, προκάλεσε θόρυβο. Γιατί; Η Virginie Viard αποκάλυψε την ιστορία πίσω από την επιλογή της να υποστηρίξει την multi-layered κουλτούρα της εργατικής τάξης της βρετανικής πόλης, και αυτό περιελάμβανε τα πάντα, από την μαεστρία στο ποδόσφαιρο, τη μουσική και την clubbing σκηνή (που εκτοξεύτηκε στα 80s και 90s) μέχρι το ιστορικό status του πιο αυθεντικού εργοστασίου κλωστοϋφαντουργίας τον 19ο αιώνα.
“Μου αρέσουν οι μικρές πόλεις”, δήλωσε. “Δεν θυμίζουν Λονδίνο ή Παρίσι. Ο παππούς και ο θείος μου διαχειρίζονταν την ποδοσφαιρική ομάδα της Lyon. Ο παππούς μου και η γιαγιά μου επίσης εργάζονταν στον τομέα των υφασμάτων εκεί”.
Κάπως έτσι έγινε αυτή η απροσδόκητη διασταύρωση ανάμεσα στις ρίζες της και τον πολυτελή γαλλικό οίκο (η Lyon είναι ο παραδοσιακός προμηθευτής υφασμάτων υψηλής ραπτικής), ενώ και η ίδια η Coco Chanel ερωτεύτηκε τα βρετανικά tweed την περίοδο της σχέσης της με τον Δούκα του Westminster και περνούσε χρόνο στην κατοικία του έξω από το Manchester. Μετά υπάρχει και η αγάπη της γενιάς της Viard στους Joy Division και όλη αυτή η ωμή ενέργεια της μουσικής και της τέχνης που είχε ο αντίπαλος του Λονδίνου, από σχεδόν πάντα.
Η κατάδυση στην βόρεια κουλτούρα ξεκίνησε μια μια πρόσκληση της Chanel σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου μεταξύ της Manchenster United και της Chelsea τη βραδιά πριν το show (μια μονομαχια ανάμεσα σε Βορρά και Νότο). Οι καλεσμένοι έλαβαν μια προσωποποιημένη ποδοσφαιρική μπλούζα της Manchester με το Νο 5 (όπως και το Chanel No 5). Ο αγώνα έληξε 2-1 υπέρ της Manchester και έτσι τα πράγματα ξεκίνησαν πολύ ευνοϊκά.