DANISH INTUITION: Αποκλειστική συνέντευξη με την Cecilie Bahnsen

Λίγες μέρες αργότερα, μου εξομολογείται πως ποτέ δεν είχε σκεφτεί τη δημιουργία του δικού της brand name. «Όσο ήμουν φοιτήτρια, θεωρούσα πως μάλλον θα κατέληγα να εργάζομαι για κάποιον άλλο σχεδιαστή. Αυτό που με τράβηξε σε αυτό το επάγγελμα ήταν η μαγεία της χειροτεχνίας και το περιβάλλον μέσα στο οποίο φτιάχνεται ένα ρούχο. Όταν τελείωσα τις σπουδές μου στο Royal College of Art, στο Λονδίνο, στάθηκα τυχερή, γιατί συνεργάστηκα με ανθρώπους οι οποίοι μου δίδαξαν πολλά για τη βιομηχανία της μόδας. Ήταν ενθαρρυντικοί στο να προσφέρω κάτι νέο από τη Δανία, μακριά από τη λογική των μητροπόλεων της μόδας, επαναπροσδιορίζοντας τον χρόνο που χρειάζεται μια συλλογή για να δημιουργηθεί».

Είναι γεγονός ότι η σκανδιναβική σκηνή διαφέρει πολύ από τις υπόλοιπες πρωτεύουσες, λόγω των ρυθμών της, που είναι πιο αργοί, αλλά και επειδή οι άνθρωποι εκεί υιοθετούν ένα ντύσιμο άνετο και λειτουργικό όλο το 24ωρο. Η αισθητική της Bahnsen ωστόσο συνήθως αντιμετωπίζεται είτε ως «βραδινή» είτε ως μια λύση για ειδικές περιστάσεις, με υψηλό κόστος. Η ίδια έχει αντίθετη άποψη και τη δικαιολογεί αναφερόμενη στη διαδικασία μιας συλλογής που περιλαμβάνει από τον σχεδιασμό των υφασμάτων μέχρι τα χέρια που χρειάζονται για να ολοκληρωθεί ένα ρούχο – μοδίστρες, κεντήστρες κ.ά. Πράγματι, η ραπτική κάθε άλλο πάρα εύκολη είναι και απαιτείται γενναιότητα από έναν νέο, ανεξάρτητο σχεδιαστή όπως η Cecilie να μπει στην αρένα και να σταθεί απέναντι στους μεγάλους οίκους, συνυπολογίζοντας και το νέο διεθνές περιβάλλον με τα πανίσχυρα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τους καινούργιους κανόνες περί ηθικής στη μόδα.

«Όταν πρωτοξεκίνησα, υπήρχαν φυσικά το Instagram και το Facebook, όμως ήταν λιγότερο επιδραστικά. Δεν υπήρχε η ταχύτητα και η σημασία που απέκτησαν πια οι συγκεκριμένες πλατφόρμες. Οι συλλογές μας δεν βασίζονται στη φωτογένεια, αλλά στην ουσία των ρούχων όταν είναι φορεμένα. Ομολογώ πως μέσα από τον ψηφιακό κόσμο το brand αναπτύχθηκε και είναι εκπληκτικά τα μηνύματα αγάπης και υποστήριξης που λαμβάνουμε. Πιστεύω, πάντως, ότι είναι σημαντικό να θυμόμαστε από πού ξεκινήσαμε. Ευτυχώς, δεν είχα ανάλογες αγωνίες όσο ήμουν φοιτήτρια», λέει γελώντας και συνεχίζει: «Έπρεπε να βρω τη φωνή μου μέσα από τον πειραματισμό, προτού οι άλλοι εκφράσουν τη γνώμη τους για τη δουλειά μου. Θυμάμαι πως, όταν παρέδιδα μαθήματα σχεδίου στο Design School, ένας μαθητής μου είχε εξομολογηθεί ότι θεωρούσε πως το σχέδιό του δεν ήταν αρκετά όμορφο και ότι ένιωθε πως δεν μπορούσε να μοιραστεί τη δουλειά του. Αυτός ο τρόπος σκέψης όμως περιορίζει τη δημιουργικότητα. Είναι λανθασμένος. Ομολογώ πως η σχεδιαστική μου προσέγγιση είναι λίγο παλιακή. Στο στούντιο όλα φτιάχνονται στο χέρι και όχι μέσα από μια ψηφιακή προσέγγιση – τουλάχιστον όχι 100%. Για την παρουσίαση μιας συλλογής, όμως, δεν είναι πλέον απαραίτητο η προετοιμασία να γίνεται στη χώρα διεξαγωγής της. Επίσης, μπορούμε να συμμετέχουμε σε ένα αντίστοιχο γεγονός από οπουδήποτε, χάρη στην τεχνολογία. Από την άλλη, πάλι, η ψηφιακή πραγματικότητα απαιτεί γρήγορους ρυθμούς και εναλλαγές, μετατρέποντας τα πάντα σε στιγμές χωρίς διάρκεια στον χρόνο. Αυτό είναι κάτι που θέλω να αποφύγω, γιατί για μένα έχει μεγάλη σημασία η διάρκεια και όχι το εφήμερο. Με ενδιαφέρει να δημιουργώ συλλογές που ο κόσμος θα τις αγαπήσει και θα γίνουν φορείς αναμνήσεων. Θεωρώ ότι η αγάπη που διοχετεύω στις δημιουργίες μου μοιάζει με τον σχεδιασμό επίπλων και την αρχιτεκτονική. Δουλεύω έχοντας στόχο τη διαχρονικότητα».

Η ίδια δεν δυσκολεύτηκε να προσαρμόσει τη σχεδιαστική της γραφή και να επιβληθεί στην αγορά. Όπως μου εξηγεί, πρόκειται για μια διαδικασία που επαναλαμβάνεται κάθε σεζόν, την ίδια στιγμή που η ματιά της αλλάζει. «Μέσα από κάθε συλλογή μου αποκτώ μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Μου αρέσει να προκαλώ τον εαυτό μου βρίσκοντας τρόπους να βελτιωθώ, ακόμα και να αλλάξω. Κάνω σκληρή αυτοκριτική. Ειδικά τώρα στο Παρίσι προσπαθώ να βιώσω την επιτυχία από απόσταση, καταπνίγοντας τα έντονα συναισθήματα που νιώθω».

Πόσο δύσκολο είναι, τελικά, να φτιάχνεις ρούχα για έναν ουδέτερο και παγκόσμιο τύπο γυναίκας; «Όσο μεγαλώνουν οι συλλογές μας, άλλο τόσο διευρύνονται οι δεξιότητές μας. Στην αρχή φτιάχναμε κάπως υπερμεγέθη ρούχα, κάτι περιοριστικό για τους πελάτες μας. Πλέον έχουμε επεκτείνει την γκάμα των μεγεθών μας και αναπτύξαμε ιδέες που εφαρμόζουν καλύτερα στο σώμα και κάνουν το περίγραμμα να φαίνεται πιο θηλυκό. Τεχνικά μιλώντας, όσο πιο κοντά πηγαίνει κάποιος στο σώμα, τόσο πιο αιχμηρός πρέπει να είναι ο σχεδιασμός. Αυτή η νέα κατεύθυνση δεν ήταν καθόλου εύκολο να ενσωματωθεί στη φιλοσοφία του brand. Με την ομάδα μου πετύχαμε ωστόσο την εκδημοκρατικοποίηση του look Cecilie Bahnsen, με την έννοια ότι χαίρομαι να βλέπω κορίτσια και γυναίκες να συνδυάζουν τα ρούχα μας με εκείνα άλλων brands. Αποτελεί έμπνευση για μένα».

Μου εξηγεί πόσο την άλλαξε η μητρότητα και πώς αυτός ο νέος ρόλος συνέβαλε στην καλύτερη κατανόηση από μέρους της της γυναικείας φύσης. «Πριν γίνω μητέρα, σχεδίαζα φορέματα, γιατί ήταν κάτι που μου άρεσε να κάνω. Έδινα έμφαση σε ογκώδεις σιλουέτες, ανάλαφρες σαν τον αέρα. Η εγκυμοσύνη με ώθησε να παρατηρήσω το σώμα μου, τις αλλαγές που του συνέβαιναν, και έτσι κατανόησα την έννοια της άνεσης. Από εκείνη τη στιγμή έβαλα περισσότερο χρώμα και ήρθα πιο κοντά στη θηλυκή σιλουέτα και στο κόψιμο που την κολακεύει. Στην ουσία, γνώρισα τον εαυτό μου φορώντας τα ρούχα της συλλογής μου. Ως μια ωδή στην ίδια τη ζωή και την ομορφιά που κρύβεται στην καθημερινότητα». Την ίδια στιγμή, θεωρεί πως η έξοδος από τα lockdowns για πολλούς σημαίνει πως μπορούμε να ντυθούμε όσο υπερβολικά θέλουμε. «Λατρεύω την ιδέα να ντύνομαι επίσημα χωρίς κανέναν λόγο!» αναφωνεί.

Γυρνώντας μερικές ημέρες πίσω, φέρνω στον νου μου τα ρούχα της Bahnsen φορεμένα από κορίτσια που έμοιαζαν σαν να πήγαιναν κάπου. Πού όμως; Αυτή η αίσθηση της εύθραυστης παρουσίας που ξεχειλίζει ρομαντισμό προέκυψε, μου εξηγεί, μέσα από μια διαδικασία διαλογισμού τρόπον τινά – από τη χειροποίητη δουλειά στο πρώτο σκίτσο και στο πρώτο δείγμα υφάσματος μέχρι το τελικό αποτέλεσμα. «Για μένα, τα όνειρα, η ποίηση, η ευγένεια στην έκφραση προσφέρουν έμπνευση στους ανθρώπους που φορούν τις δημιουργίες μας, αφενός γιατί τους επιτρέπουν να νιώσουν όμορφα και αφετέρου γιατί ενθαρρύνουν την ενσυναίσθηση».

Στρέφω τη συζήτηση στο casting των μοντέλων που περπάτησαν στο σόου, το οποίο ήταν εξίσου ενδιαφέρον με τα ρούχα. «Ερχόμενη στο Παρίσι, ήταν σημαντικό για μένα να φέρω κάτι από τη χώρα μου μαζί μου. Με δέκα από αυτά τα κορίτσια συνεργαζόμαστε από την πρώτη μας παρουσίαση στη Δανία. Τα υπόλοιπα είκοσι τα βρήκαμε από πρακτορεία στο Παρίσι και έγινε μια επιλογή με βάση τη διαφορετικότητα και την ισότητα, έννοιες που συνάδουν με το μήνυμα που θέλαμε να περάσουμε».

Έμπνευση για τη χειμερινή της συλλογή ήταν το ποίημα Night Wandering της Tove Ditlevsen, που περιστρέφεται γύρω από την ιδέα της συνειδητής και μη μετακίνησης. Το moodboard ήταν γεμάτο με μη εστιασμένες εικόνες κοριτσιών που κινούνταν μέσα στη νύχτα. Έννοιες όπως της υπερ-θηλυκότητας, της αθωότητας και της αυτοπεποίθησης αποτέλεσαν την κινητήρια δύναμη πίσω από τα ρούχα. Θεωρεί πως πέτυχε έναν παραλληλισμό με την Ditlevsen, συγκρίνοντας το μεγάλο βήμα που έκανε η ίδια δείχνοντας τη συλλογή της στην Εβδομάδα Μόδας του Παρισιού με τον τρόπο που η ποιήτρια βρήκε τη φωνή της μέσα από την εμμονική της ανάγκη για εργασία. Μαθαίνω πως τα μοτίβα λουλουδιών σε κάποια από τα φορέματα κεντήθηκαν στην Ιταλία και βασίζονται στην τεχνική broderie anglaise, ενώ δίνουν την ψευδαίσθηση πως τα πέταλά τους είναι τρισδιάστατα. Με την κίνηση ζωντανεύουν και μοιάζουν να ανθίζουν, κάτι που μου θύμισε τους πίνακες που απεικονίζουν κορίτσια του αγαπημένου μου καλλιτέχνη Henry Darger, τους οποίους είχα την τύχη να δω στο Μusée d’Art Moderne de la Ville de Paris το πρωί της ίδιας μέρας, μόλις 200 μέτρα πιο πέρα.

Τα λουλούδια δεν κυριάρχησαν μόνο στα υφάσματα, αλλά και στον σχεδιασμό των ρούχων της Bahnsen. Πρόσεξα πως κάποια φορέματα ήταν κομμένα λοξά, μια αναφορά στον τρόπο με τον οποίο οι Δανές μαζεύουν τις φούστες τους όταν κάνουν ποδήλατο. Μικροσκοπικά μοτίβα με απλικαρισμένους πανσέδες στόλιζαν τους ώμους και τα στριφώματα. Μαγεία! «Ό,τι δημιουργώ βασίζεται στην ιδέα της everyday couture», μου εξηγεί. «Για μένα πολυτέλεια είναι, φορώντας ένα φόρεμα να νιώθω σαν η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας απολάμβανα τη διαδικασία του ντυσίματος, κάτι που με οδήγησε να δημιουργήσω αυτά τα φορέματα που δίνουν έμφαση στην κίνηση και στην αφή. Η σύγχρονη θηλυκότητα είναι τόσο ευρεία! Πιστεύω πως όλα εξαρτώνται από την ερμηνεία της κάθε γυναίκας και πώς επιτρέπει στη θηλυκότητά της να λάμψει».

Ένα άλλο θέμα που την απασχολεί είναι η βιωσιμότητα. «Η εταιρεία μας ανταποκρίνεται στο μείζον αυτό θέμα με διάφορους τρόπους. Σημείο εκκίνησης παραμένει η ανάπτυξη διαχρονικών ρούχων. Επίσης, εκτός από τη δημιουργία των δικών μας υφασμάτων, εξετάζουμε πώς θα ελαχιστοποιήσουμε τα απόβλητα. Κάθε υλικό που περισσεύει το ενσωματώνουμε σε μεταγενέστερες συλλογές. Σε αυτό βοηθά και η διαχρονικότητα που χαρακτηρίζει την παραγωγή μας. Πολλές φορές ένα φόρεμα μπορεί να είναι φτιαγμένο από περισσότερα από δύο υφάσματα άλλων συλλογών. Αυτό δείχνει και τη δημιουργική μας ιδιοσυγκρασία, αφού κάθε τι καινούργιο βασίζεται σε κάτι που ήδη υπάρχει. Ένας σχεδιαστής προχωρά μπροστά παίρνοντας μαζί του μια μαγιά, για παν ενδεχόμενο. Αυτό που θα τον εξελίξει είναι η εμπειρία και η ωφέλιμη κριτική. Για μένα έχει τεράστια σημασία η ευθύνη απέναντι στους ανθρώπους και στον πλανήτη. Εάν η επιτυχία δεν έρθει άμεσα, θα έρθει λίγο αργότερα. Θέλω να παραμείνω συνεπής σε αυτά που πιστεύω», καταλήγει.