Ανεξάρτητο πνεύμα από το ξεκίνημά της, η Βρετανίδα σχεδιάστρια Molly Goddard έχει καταφέρει να παραμείνει ανεξάρτητη και επαγγελματικά, υλοποιώντας το όραμά της για τη μόδα με τους δικούς της όρους.
Από την παρθενική της εμφάνιση στην Εβδομάδα Μόδας του Λονδίνου το 2014, η Molly Goddard έκανε σαφές ότι σκοπός της ήταν η επαναοριοθέτηση της κομψότητας μέσα από αναπάντεχες ιδέες, υλοποιημένες με τούλι στις αποχρώσεις του ουράνιου τόξου. Η ανερχόμενη τότε δημιουργός, η οποία σήμερα διεκδικεί με αξιώσεις τον όρο «ανεξάρτητη», αποτελεί πρότυπο για όλους όσοι ονειρεύονται μια καριέρα στον χώρο της μόδας.
Μεγαλώνοντας κατά τη συναρπαστική δεκαετία του 1990 σε μια «δημιουργική περιοχή», όπως την αποκαλεί, κοντά στην Portobello Road και την Kensington High Street, η Goddard διαπίστωσε νωρίς ότι η μόδα ήταν ο προορισμός της και ότι έπρεπε προηγουμένως να εκπαιδευτεί σε μια καλή σχολή, χωρίς ωστόσο να ονειρεύεται να γίνει σχεδιάστρια. «Στ’ αλήθεια, δεν ήταν αυτοσκοπός, ούτε το εγώ μου ήταν τόσο υπερτροφικό ώστε να κάνω όνειρα για δικό μου brand», μου λέει. «Το μόνο που ήθελα ήταν μια δουλειά στον χώρο της μόδας. Ακόμα και τώρα βρίσκω δελεαστική την προοπτική όλων όσα βιώνω. Ήμουν περίπου 14 ετών όταν άρχισα να ανακαλύπτω την ξεχωριστή δουλειά κάποιων δημιουργών που ο κόσμος αναγνώριζε αμέσως – αναφέρομαι κυρίως στον John Galliano. Οι καλύτεροι Βρετανοί σχεδιαστές είχαν όλοι τους φοιτήσει στο Central Saint Martins με μέντορα τη Louise Wilson, και αυτό έγινε στόχος ζωής για μένα. Έτσι, όταν έφτασε η στιγμή των μεγάλων αποφάσεων, γράφτηκα σε αυτή τη σχολή, ευελπιστώντας ότι θα έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα».
Ο ξαφνικός θάνατος της Wilson, όμως, άφησε την Goddard απογοητευμένη. Έχασε το ουσιαστικότερο από τα κίνητρά της, γεγονός που την οδήγησε σε μια αποτυχημένη μεταπτυχιακή εργασία στο θέμα που την ενδιέφερε, το knitwear. Αποφάσισε τότε να εγκαταλείψει τις σπουδές της και να ξεκινήσει τη δική της σειρά ρούχων, τα οποία αρχικά έφτιαχνε στο σαλόνι του σπιτιού της. Η πρώτη της παρουσίαση, που έγινε υπό μορφή πάρτι στον προθάλαμο μιας εκκλησίας στο Mayfair του Λονδίνου, περιλάμβανε μια σειρά από ογκώδη, χειροποίητα φορέματα από τούλι και οργάντζα, που γέμισαν τον χώρο και έκαναν τα μοντέλα –δεν ήταν άλλες από τις φίλες της!– να μοιάζουν με πορσελάνινες κούκλες. Η ανταπόκριση του κοινού ήταν άμεση, ενώ την επόμενη κιόλας ημέρα η 25χρονη τότε Molly έλαβε ένα τηλεφώνημα από το πολυκατάστημα I.T του Χονγκ Κονγκ, που της ζητούσε να συνεργαστούν. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. «Ξαφνικά είχα να ετοιμάσω μια παραγγελία χωρίς να διαθέτω τα χρήματα ούτε την επιχειρηματική υποδομή για να το κάνω», θυμάται. «Ήταν μια τεράστια πρόκληση και συνάμα ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί. Πλέον, νιώθω πολύ τυχερή που ασκώ αυτό το επάγγελμα παρέα με μια καταπληκτική ομάδα. Η κάθε μας μέρα είναι ενδιαφέρουσα». Με το κοινό της να πολλαπλασιάζεται με κάθε νέα της συλλογή και με τη στήριξη που της παρείχε το British Fashion Council, οι δημιουργίες της κέρδισαν γρήγορα μεγαλύτερο έδαφος, τραβώντας την προσοχή του διεθνούς Τύπου αλλά και της Rei Kawakubo και του συζύγου της, Adrian Joffe, οι οποίοι μόλις έναν χρόνο μετά το ντεμπούτο της περιέλαβαν τις δημιουργίες της στις βιτρίνες του δικής τους ιδιοκτησίας Dover Street Market, στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη.
Σήμερα η Molly Goddard μετρά σχεδόν μία δεκαετία στον χώρο, με τη σχεδιαστική της γραφή να έχει σαφώς εξελιχθεί, τις τούλινες «κυψέλες» που συνήθως διακοσμούν τις τεράστιες φούστες της να έχουν γίνει πιο απλές και, κατά τη γνώμη μου, πιο «ταπεινές» από εκείνες που συνήθιζε να δείχνει στο ξεκίνημά της. Στο λεξικό της έχουν προστεθεί εν τω μεταξύ και άλλες ενδυματολογικές έννοιες, τις οποίες εξερευνά δημιουργικά, όπως μου αποκαλύπτει όταν τη ρωτώ για την τρέχουσα συλλογή της. «Ξεκίνησα την έρευνά μου από τις βιβλιοθήκες του Saint Martins. Όσο μελετούσα, είχα την αίσθηση της επιστροφής στο σχολείο, το οποίο εγκατέλειψα το 2012 για να ακολουθήσω τον δικό μου δρόμο. Με την επαγγελματική ωριμότητα που απέκτησα σιγά σιγά, προσπάθησα να αναλογιστώ τους στόχους που είχα στο ξεκίνημά μου, για να συγκρίνω δίκαια το παρελθόν με το παρόν μου. Η αφετηρία μου ήταν, πράγματι, μια περίοδος αβεβαιότητας κατά την οποία έφτιαχνα τα πάντα μόνη μου, ενώ την ίδια στιγμή προσπαθούσα να διοχετεύσω τις συλλογές μου στη μεγάλη αγορά. Όμως, για να δραστηριοποιείται κανείς στη μόδα, πέρα από τα ίδια τα ρούχα και την προώθησή τους, χρειάζεται να συμμετέχει σε διαφορετικά events, όπως εκδηλώσεις, τελετές βραβείων, μέσα κοινωνικής δικτύωσης… Όλα αυτά δεν τα γνώριζα τότε. Αυτή η αναδρομή στο παρελθόν με έκανε να σκεφτώ τη σημασία του συνδυασμού αφέλειας και πάθους που με ώθησαν να ξεκινήσω ένα καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή μου. Σε γενικότερο επίπεδο, νιώθω πια έντονη την ανάγκη να γνωστοποιήσω και σε άλλους την πραγματικότητα αυτής της δουλειάς, το πόσες καταπληκτικές θέσεις εργασίας υπάρχουν στον κλάδο μας, δημιουργικές και μη. Αυτό είναι κάτι που δεν διδάσκεται στα σχολεία – προσωπικά δεν γνώριζα καν το εύρος του χώρου της μόδας όσο φοιτούσα. Το πιο σημαντικό είναι να διακρίνεις από νωρίς ότι αυτό που σε ενθουσιάζει και σε κάνει ευτυχισμένο πρέπει να είναι και βιώσιμο».
Μαζί με την αδελφή της, Alice, που είναι και η στιλίστρια των σόου της από το 2016, σάρωσαν μια εκτενή βιβλιογραφία με παιχνιδιάρικη διάθεση, σκεπτόμενες τρόπους για το πώς θα φορούσαν οι ίδιες κομμάτια που λαχταρούσαν κατά την παιδική τους ηλικία και πώς θα συνδύαζαν αντιφατικές ιδέες, όπως για παράδειγμα ένα μακρύ φόρεμα του Charles James φορεμένο με ένα πουλόβερ του Ralph Lauren, ένα slip–dress Anna Molinari κάτω από ένα κασμιρένιο παλτό Cerutti κ.ά. «Θυμηθήκαμε τα κομμάτια από την παιδική και εφηβική μας ηλικία – ένα λεοπάρ τζιν από το Gap kids στο Whiteleys mall ή διάφορα σπορ πλεκτά από την αγορά του Portobello. Βούτηξα στο προσωπικό μου αρχείο και έφερα στην επιφάνεια ξεχασμένες ιδέες. Σε κάποιες έδωσα νέα μορφή, άλλες τις ανανέωσα αντικαθιστώντας το ύφασμα, το είδος της ραφής, τις τσέπες, τον γιακά, τα κουμπιά… Το αποτέλεσμα είναι κάπως νοσταλγικό και οικείο, άκρως ενήλικο, φορέσιμο και σίγουρα βελτιωμένο. Η χειμωνιάτικη συλλογή μου παρουσιάστηκε στον χώρο μας, στο στούντιο που διατηρώ με την ομάδα μου, και τα μοντέλα έδειξαν τα ρούχα στο ίδιο μέρος όπου φτιάχνονται, καθώς και στο showroom όπου γίνονται οι πωλήσεις. Τα δωμάτια ήταν απογυμνωμένα από έπιπλα κι έτσι δημιουργήθηκε, θα έλεγα, το τέλειο σκηνικό που θα τα αναδείκνυε, χωρίς ιδιαίτερη δραματουργία, πάρα μόνο με τη χαρά του ντυσίματος».
Όπως συμβαίνει με τις περισσότερες γυναίκες σχεδιάστριες, η Molly φτιάχνει ρούχα που όχι μόνο είναι επιθυμητά, αλλά νιώθει πως σχετίζονται με τη ζωή της και της τονώνουν τη διάθεση. Σαν αυτά να είναι μια ιδιωτική συνομιλία που μοιράζονται δύο φίλες, ένα μυστικό ίσως. «Κάθε συλλογή μου είναι ξεκάθαρη και υλοποιείται μέσα από ενδελεχή έρευνα», εξηγεί. «Είναι μια ιδιωτική διαδικασία. Επισκέπτομαι βιβλιοθήκες, μουσεία, γκαλερί και μελετώ, μελετώ, μελετώ… Συνήθως ξέρω ακριβώς ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσω για τη νέα μου συλλογή αμέσως μετά την αποκάλυψη της προηγούμενης. Οι ιδέες μου αναπτύσσονται με βάση αυτά που συλλέγω στους διάφορους χώρους που προανέφερα. Το μεγαλύτερο μέρος της έρευνάς μου βασίζεται σε παλιά βιβλία και περιοδικά, ενώ συνήθως σχεδιάζω ταυτόχρονα. Η διαδικασία εξελίσσεται με αυτή τη σειρά: έρευνα, σχεδίαση, ανάπτυξη των πρώτων μουλάζ σε ύφασμα κ.λπ. Σκέφτομαι πολύ το σώμα όταν σχεδιάζω – το δικό μου, των φίλων μου, τα διαφορετικά σχήματα και μεγέθη. Όταν σχεδιάζεις, οφείλεις να σκέφτεσαι πρακτικά. Οι πελάτες μας ποικίλλουν, στην πλειονότητά τους πρόκειται για ανθρώπους που εκτιμούν τη χειροτεχνία και δεν παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά, και αυτό είναι κάτι που μου αρέσει. Ντύνουμε όλες τις ηλικίες και όλα τα σώματα. Τα μεγέθη μας φτάνουν έως UK18 στη χονδρική και UK22 κατόπιν παραγγελίας».
Μιλώντας για πρακτικότητα, επανέρχομαι στην απόλυτα προσγειωμένη χειμερινή της συλλογή. «Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, πέρασα μια περίοδο απογοήτευσης με τον κόσμο της μόδας, τη συνεχή ανάγκη επίτευξης viral στιγμών με μοναδικό στόχο τη στιγμιαία οπτική ικανοποίηση», μου λέει. «Έτσι θέλησα να δημιουργήσω μια συλλογή που να αντικατοπτρίζει προσωπικές αναμνήσεις και τη νοσταλγία που νιώθω για τα χρόνια που πέρασαν ανεπιστρεπτί, ορμώμενη από πράγματα που μου είναι γνώριμα και συνδέομαι μαζί τους. Η έμφαση στο clickbait και ο φευγαλέος εντυπωσιασμός, όπως έχει εξελιχθεί, μου προκαλούν σύγχυση. Προσπάθησα να επικεντρωθώ στον σχεδιασμό ρούχων που αισθάνομαι ως αυθεντικά και αντανακλούν τον τρόπο που σκέφτομαι. Στόχος μου ήταν να υπογραμμίσω τη φιλοσοφία στην οποία βασίστηκε η επιχείρησή μου εξαρχής, δηλαδή τη δημιουργία ρούχων για πραγματικούς ανθρώπους με αισθήματα».
Κατά τη διαδικασία του σχεδιασμού υπήρχε μια ιεράρχηση σε σχέση με τις ανάγκες και τις επιθυμίες αυτών που θα φορούσαν τα ρούχα της. «Στο τέλος της ημέρας μού αρέσει να φτιάχνω ρούχα, να τα φοράω και να βλέπω και άλλους να τα φορούν. Οι προτιμήσεις μου συνήθως αλλάζουν με το πέρασμα του χρόνου, όμως ενδιαφέρομαι για την επεξεργασία των υφασμάτων που χρησιμοποιούμε και για τη σιλουέτα, η μελέτη της οποίας δεν με κουράζει ποτέ», τονίζει. Η ψηφιοποίηση της μόδας είναι κάτι που δεν την αφορά, τουλάχιστον όχι τόσο ώστε να αποτελεί απειλή για το συναίσθημα. Η σημασία του αγγίγματος, της αίσθησης που δίνουν τα ρούχα όταν ακουμπήσουν στο σώμα, είναι στοιχεία απαραίτητα για την αυτοέκφρασή της και για την απόλαυση της δουλειάς της. «Είμαι αισιόδοξη πως τα φυσικά καταστήματα θα έχουν πάντα μια θέση στην αγορά, παράλληλα με τις διαδικτυακές πλατφόρμες, προσφέροντας μια απτή εμπειρία», λέει. «Η βιωσιμότητα, πάλι, έγκειται στο να ελαχιστοποιούμε τη σπατάλη. Εμείς αυτή τη στιγμή επικεντρωνόμαστε σε μια μεγάλη προσφορά κατόπιν παραγγελίας. Είμαι λιγάκι old school. Λατρεύω να δείχνω τις συλλογές μου με τον παραδοσιακό τρόπο και μετά να τις πουλώ. Απολαμβάνω τις σχέσεις που έχτισα με τους αγοραστές και με τον Τύπο. Πράγματι, το κόστος μιας επίδειξης δέκα λεπτών είναι τεράστιο, ωστόσο νομίζω ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος για έναν σχεδιαστή να αφηγηθεί με σαφήνεια το όραμά του. Είναι επίσης μια απελευθερωτική κατά κάποιον τρόπο διαδικασία, την οποία χρειάζομαι κάθε σεζόν ώστε να διατηρώ τη δημιουργικότητά μου. Σε κάθε νέα επίδειξη ελπίζω ότι οι συλλογές μου είναι φρέσκες και ενδιαφέρουσες. Αποφεύγω να ακολουθώ τις τάσεις και να δημιουργώ εφήμερα πράγματα».
Η Molly Goddard έγινε για πρώτη φορά μητέρα κατά την περίοδο της πανδημίας και η συνέντευξη αυτή τη βρίσκει έγκυο στο δεύτερο παιδί της. Της ζητώ να μου απαριθμήσει τις αλλαγές που έγιναν από τότε στην εταιρεία της και να μοιραστεί μαζί μου τις προτεραιότητές της, πέρα από τη μητρότητα, που την αναζωογονεί. «Νιώθω ότι τα πράγματα έχουν επιταχυνθεί σε σχέση με πριν. Η ανάγκη για ακόμα περισσότερες εικόνες στα social media, και γενικότερα “περισσότερα” σε όλα τα επίπεδα, είναι καθαρά αποτέλεσμα της πανδημίας. Νομίζω ότι οι άνθρωποι έχουν συνειδητοποιήσει ότι μπορούν να κάνουν πράγματα, ο καθένας με τον τρόπο που του ταιριάζει, κάτι που είναι θετικό. Εμείς ως επιχείρηση θέλουμε να γίνουμε πιο αυτάρκεις και να είμαστε μέσα στην εποχή μας. Προσωπικά νιώθω μεγάλη ευθύνη απέναντι στον εαυτό μου, ώστε να μη συμβιβαστώ με την ψηφιοποίηση, γιατί δεν θέλω να χάσω την ανθρώπινη επαφή. Είναι πολύ δύσκολο αυτό όταν σε συγκρίνουν με τεράστιες εταιρείες που έχουν εκατομμύρια έσοδα ανά λεπτό, ενώ την ίδια στιγμή υπάρχει και μεγάλη ζήτηση για το καινούργιο. Οι απαιτήσεις στις μικρές επιχειρήσεις όπως η δική μας είναι μεγάλες και πολλές φορές μού είναι δύσκολο να επιμείνω στο αρχικό μου πλάνο. Το να είμαι δημιουργική και να απολαμβάνω αυτό που κάνω είναι κάτι που θέλω να ισχύει και για όλους όσοι εργάζονται για μένα. Είναι πολύ εύκολο να παρασυρθείς. Θέλω να πιστεύω πως, αν συνεχίσουμε να φτιάχνουμε δυνατές συλλογές, με σεβασμό στο περιβάλλον, αυτό θα μας προστατέψει ώστε να εξελίξουμε αυτό που ξεκινήσαμε με τόσο κόπο».
Το να είσαι σχεδιαστής μόδας είναι ενδιαφέρον, το να σχεδιάζεις καλά και να επικοινωνείς αποτελεσματικά τις ιδέες σου είναι ακόμα πιο σημαντικό, πιστεύει. Ωστόσο, η λειτουργία μιας επιχείρησης είναι μια πολύ απαιτητική διαδικασία, πόσω μάλλον που η ίδια εμπλέκεται στον μέγιστο βαθμό στη λειτουργία της. «Πιστεύω ότι είναι μια καταπληκτική δουλειά, την οποία όμως δεν μπορείς να κάνεις αν δεν έχεις μια αποτελεσματική ομάδα δίπλα σου. Το πιο σημαντικό πράγμα που έχω μάθει είναι πως η ποιότητα επιτυγχάνεται μόνο όταν αντιμετωπίζεις τους άλλους με σεβασμό», καταλήγει.
