MUGLER: Αποκλειστική συνέντευξη με τον δημιουργικό διευθυντή του οίκου, Casey Cadwallader

Ιδρυθείς τη δεκαετία του 1970, ο οίκος Mugler κέρδισε την προσοχή του κοινού με την πρωτοποριακή εικόνα του, ενώ το 1992 λάνσαρε και την Haute Couture συλλογή του. Στην πορεία άρχιζε να χάνει τη λάμψη του και, αφού εξαγοράστηκε από τον όμιλο ομορφιάς Clarins το 1997, το 2003 σταμάτησε την παραγωγή ρούχων, διατηρώντας μόνο την κερδοφόρα σειρά αρωμάτων, με τον ίδιο τον Thierry να εγκαταλείπει την εταιρεία του, αλλάζοντας το όνομά του σε Manfred και αφιερώνοντας το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του στη μεγάλη του αγάπη, το bodybuilding. Από το 2018, ωστόσο, ο οίκος διανύει μια νέα και ιδιαίτερα επιτυχημένη περίοδο, χάρη στον Αμερικανό Cassey Cadwallader, η προσέγγιση του οποίου, αν και πολύ διαφορετική από του Thierry, κατάφερε να φέρει τα πάνω κάτω στη μόδα σε μικρό χρονικό διάστημα. Από την ανάληψη ήδη των καθηκόντων του στον Mugler, ο νεαρός σχεδιαστής που αποφοίτησε από το Cornell με πτυχίο αρχιτεκτονικής και μαθήτευσε δίπλα στον Marc Jacobs, ο οποίος και τον ενθάρρυνε να ακολουθήσει καριέρα στον χώρο της μόδας, επικεντρώθηκε σε ιδέες που εστιάζονται στην ενδυνάμωση, χρησιμοποιώντας τις αρχιτεκτονικές γνώσεις του στη διαδικασία σχεδιασμού των συλλογών. Το αποτέλεσμα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «γλυπτική ραπτική», εξαιρετικά δημοφιλής στις τάξεις διασημοτήτων όπως η Kim Kardashian, η Cardi B, η Dua Lipa και το κορεατικό γκρουπ Blackpink, που συχνά εμφανίζονται με custom–made δημιουργίες του.

Κατά τη διάρκεια της συνάντησης που είχα πρόσφατα μαζί του, συζητήσαμε για τη νέα τάξη πραγμάτων στη μόδα, για τον ρόλο του ως δημιουργικού διευθυντή του Mugler και για το ποια ήταν τα πρώτα βήματα που τον βοήθησαν να εξελίξει αυτό που του ζητήθηκε. «Όλα έγιναν σταδιακά», μου λέει. «Το πρώτο σοκ το έπαθα όταν η Beyoncé παρήγγειλε από εμάς τα ρούχα για την περιοδεία της. Σιγά σιγά μας τίμησαν και άλλοι διάσημοι, με δική τους πρωτοβουλία πρέπει να πω, γιατί δεν πληρώνουμε κανέναν να φορέσει Mugler. Η όλη εμπειρία είναι πολύ ενδιαφέρουσα, επειδή εξελίσσεται ένας δημιουργικός διάλογος με κάθε καλλιτέχνη. Πιστεύω ότι έτσι κερδίσαμε την ορατότητα που μας έλειπε. Την περίοδο της πανδημίας, δε, αποφάσισα να παρουσιάζω τις συλλογές μας μέσα από ολιγόλεπτα φιλμ, τα οποία ενίσχυσαν την αυτοπεποίθησή μας ως μια επωνυμία που συνεχίζει να συνδέεται άρρηκτα με τη showbiz και το hype της εποχής». Σε κάποια από αυτά τα φιλμ πρωταγωνιστούν, μεταξύ άλλων, οι Lourdes Ciccone Leon, Hunter Schafer, Bella Hadid, Amber Valletta, Adut Akech, Chloë Sevigny, Nataša Vojnović, Jill Kortleve, Precious Kevin, Dominique Jackson και Yilan Hua, ονόματα αντιπροσωπευτικά της εποχής μας. Θα μπορούσε κάποιος να δει αυτή τη σύμπραξη και ως ρίσκο; αναρωτιέμαι. «Το ρίσκο δεν το αναλαμβάνει κανείς εύκολα», θεωρεί.

«Κάτι που δεν ισχύει για μένα και τον οίκο στον οποίο εργάζομαι, γιατί πιστεύω ακράδαντα πως ό,τι προτείνουμε δεν πρέπει απαραιτήτως να αρέσει σε όλους. Έχω την ελευθερία να κάνω “λάθη” ή πράγματα που αρέσουν σε λίγους – που τους αρέσουν όμως στ’ αλήθεια. Αυτό προϋποθέτει να είσαι πάντα έτοιμος να τολμάς να κινείσαι εκτός σχεδίου. Δεν ξέρω αν ελλοχεύει κάποιος κίνδυνος, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν το σκέφτομαι κιόλας. Μπορώ να πω με σιγουριά ότι μετά από κάθε σόου μου μού είναι σαφές ποιο θα είναι το επόμενο βήμα μου, η κατεύθυνση που θα ακολουθήσω. Αυτό που έμαθα από τον κύριο Thierry Mugler είναι πως τίποτα δεν πρέπει να μπαίνει εμπόδιο στα όνειρά σου. Ότι πρέπει να προχωράς με τον τρόπο που ονειρεύεσαι χωρίς να δίνεις λογαριασμό σε κανέναν. Η κάθε φωνή έχει τη δική της χροιά και κανείς δεν θέλει να βλέπει μια συλλογή ή μια επίδειξη που να θυμίζει τη δουλειά κάποιου άλλου. Πολλές φορές παρακολουθούμε οίκους μόδας να χάνουν έτσι την ταυτότητά τους». Παρατηρώ ότι την τελευταία δεκαετία οι απαιτήσεις από έναν σχεδιαστή έχουν αλλάξει, χρειάζεται πια να μπορεί να κάνει πολλά περισσότερα πράγματα. «Νομίζω ότι ο καθένας πρέπει να προχωράει με τον δικό του τρόπο», απαντά. «Μπορείς να είσαι ένας εξαιρετικά ταλαντούχος δημιουργικός διευθυντής και ταυτόχρονα να χρειάζεσαι κάποιον να σου κρατάει το χέρι όσο σχεδιάζεις. Και αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Σημασία έχει να ξέρεις ποιος είσαι και να δουλεύεις με τα προτερήματα και τις αδυναμίες σου. Οπότε, δεν νομίζω ότι χρειάζεται να είναι όλοι τολμηροί ή να ρισκάρουν – εκτός κι αν εργάζονται για τον Mugler, όπου η τόλμη επιβάλλεται», λέει γελώντας.

Τον περασμένο Μάρτιο βρέθηκα στα παρασκήνια της παρουσίασης της συλλογής Mugler για τη σεζόν Φθινόπωρο/Χειμώνας 2024, για να απαθανατίσω τις δημιουργίες του Cassey Cadwallader με τη φωτογραφική μηχανή μου. Ο χώρος ήταν σκοτεινός, με το μόνο δυνατό φως να έρχεται από τις σκάλες που οδηγούσαν στον πρώτο όροφο, όπου μια ταμπέλα έγραφε «TO GLAM». Ανέβηκα παρέα με τον φίλο μου Kuba Dabrowski για να δούμε τη διαδικασία του μακιγιάζ και τα μάτια μου έπεσαν στη σαγηνευτική Kristen McMenamy, η οποία είχε μόλις βαφτεί και περιφερόταν ευδιάθετη. Πιάσαμε την κουβέντα μέχρι που έφυγε για να φορέσει το πρώτο της look, ένα σέξι δερμάτινο φόρεμα με κορδόνια και ασημένιες αγκράφες στο πλάι να ενώνουν το μπροστινό μέρος με το πίσω. Στο ισόγειο επικρατούσε πανικός. H Farida Khelfa εμφανίστηκε με ένα κατακόκκινο φόρεμα από άκαμπτα κρόσσια και μαζί της η Irina Shayk με ένα δερμάτινο ντεπιές, ένα «υβριδικό» ταγέρ που δεν άφηνε πολλά στη φαντασία. Η προσπάθεια αναβίωσης του στιλ Thierry Mugler, που κάποτε του χάρισε το επίθετο «créateur de choc», πέτυχε! Ο Cadwallader έστησε την απόλυτη θεατρική παράσταση, με μεγάλες δόσεις δράματος, κουρτίνες που εξαφανίζονταν και ηρωίδες των οποίων τα κατακόκκινα μακιγιαρισμένα μάτια έφερναν στον νου τις νύφες του κόμη Δράκουλα. Σε μια εποχή που η μόδα ελέγχεται από ομίλους, τι καλύτερο από μια επίδειξη που έχει κάτι διαφορετικό να παρουσιάσει; σκέφτηκα.

«Είχα την ανάγκη να κάνω κάτι σκοτεινό, διάθεση που νομίζω ότι οφειλόταν σε πράγματα που μου συνέβαιναν εκείνη την περίοδο», μου εξηγεί. «Υπάρχει ένα κομμάτι του αρχείου Mugler από το οποίο είχα αποστασιοποιηθεί, γιατί δεν μου άρεσε και τόσο, μέχρι που αποφάσισα να του δώσω μια ευκαιρία. Εκεί ανακάλυψα μια σειρά από ρούχα με εύκαμπτες γωνίες φτιαγμένες από βελούδο και ένα φόρεμα που φτάνει μέχρι το πάτωμα, με δύο αιχμηρά σημεία να γυρνούν προς τα μέσα και από εκεί να ξεπροβάλλουν κόκκινα φτερά. Μου άρεσε η ιδέα του σώματος ντυμένου με ενδύματα που του χαρίζουν μια αρχιτεκτονική διάσταση και ταυτόχρονα ενισχύουν την κίνηση με διάφορα τεχνάσματα. Το κάθε ρούχο ολοκληρώθηκε μέσα από μια γεωμετρική λογική που καθοδηγούσε τις τεχνίτριες στο εργαστήριο για το επόμενο βήμα. Προσπάθησα να πετύχω ένα αποτέλεσμα που να είναι κάπως vampy και την ίδια στιγμή σύγχρονο. Χρειάστηκε πολλή προσπάθεια για να ολοκληρώσω αυτή τη συλλογή, γιατί συνήθως βλέπω τα πράγματα κάπως αφηρημένα. Σκέφτηκα ακόμα και να προσθέσω δόντια βαμπίρ στα μοντέλα και πολλά άλλα που τελικά –ευτυχώς– δεν εφάρμοσα! Έπαθα επίσης εμμονή με το σκούρο κόκκινο, που αρχικά σκέφτηκα να το χρησιμοποιήσω παντού, και απέφυγα το λουστρίνι, το ντένιμ και το βαμβάκι. Προτίμησα υλικά που χαρακτηρίζονται από τις υφές τους, όπως το βελούδο και το ντραπαρισμένο δέρμα. Ήθελα ένα αποτέλεσμα κατά κάποιον τρόπο “παρακμιακό”».

Τον ρωτώ πώς τα καταφέρνει όλες του οι επιδείξεις να αποτελούν υπερθέαμα. «Οραματίστηκα έναν τρόπο παρουσίασης που να σχετίζεται με τα ρούχα και τον χαρακτήρα που προσπαθούσα να χτίσω. Αυτό που δεν ήθελα ήταν να αποσπάται η προσοχή του κοινού από το σετ. Γι’ αυτό εξαφανίστηκε η κουρτίνα, αποκαλύπτοντας τον χώρο. Σίγουρα υπήρχε μια αίσθηση μυστηρίου, ένα κομμάτι peep show σε εξέλιξη που κατέληξε σε κάτι μαγικό. Επειδή δουλεύουμε με τόσο καταπληκτικές προσωπικότητες, σε κάθε μας παρουσίαση υπάρχει η πτυχή της αποκάλυψης που είναι πάντα σημαντική για μένα, και η ιδέα με την κουρτίνα πέτυχε ακριβώς αυτό. Θα μπορούσε να ήταν λίγο πιο φωτεινή η πασαρέλα, αλλά και πάλι όχι. Σημασία έχει το σώμα, ως όχημα της ύπαρξής μας, του πολιτισμού μας γενικότερα. Όλα αυτά που συνεχώς αμφισβητούνται και επανεφευρίσκονται. Ό,τι και να συμβαίνει, το σώμα μας μάς ανήκει. Και αυτό που κάνει η μόδα είναι να του δίνει χώρο και να το επαναπροσδιορίζει. Ο ρόλος ενός σχεδιαστή είναι να δημιουργεί το ένδυμα που το αναδεικνύει στην καλύτερη κοινωνική ή ιδιωτική έκφρασή του, και αυτό ακριβώς προσπαθώ να κάνω».