Ύστερα από μια σειρά συνεργασιών με κορυφαίους οίκους μόδας, η Βελγίδα σχεδιάστρια Stéphanie D’heygere, απόφοιτος της Royal Academy of Fine Arts της Αμβέρσας (2009), εντάχθηκε στην ομάδα του Maison Martin Margiela ως επικεφαλής του τμήματος κοσμημάτων — θέση που κράτησε έως το 2015.
Ακολούθησε μια σύντομη αλλά καθοριστική θητεία στον Dior, προτού χαράξει τη δική της διαδρομή, δημιουργώντας ιδιαίτερα κοσμήματα και αξεσουάρ για τη νέα γενιά των Παριζιάνων σχεδιαστών — ανάμεσά τους οι Jacquemus και Y/Project — αλλά και για εμβληματικούς οίκους όπως οι Jean Paul Gaultier και Courrèges, με τους οποίους συνεργάζεται έως σήμερα.
Το ομώνυμο brand της, D’HEYGERE, έκανε το ντεμπούτο του στην Εβδομάδα Μόδας του Παρισιού τον Ιανουάριο του 2018, γνωρίζοντας αμέσως μεγάλη αναγνώριση. Την ίδια χρονιά, η σχεδιάστρια τιμήθηκε με το ANDAM Accessories Prize, επιβεβαιώνοντας τη δυναμική της παρουσία στη σύγχρονη μόδα.
Η τολμηρή μινιμαλίστρια συναντήθηκε με τον Filep Motwary, editor-at-large της Vogue Greece.
FM: Γιατί οι άνθρωποι στολίζουν το σώμα τους με κοσμήματα;
SD’H: Οι λόγοι είναι πολλοί — πολιτιστικοί, κοινωνικοί, θρησκευτικοί, συναισθηματικοί. Όμως, στο τέλος, το κόσμημα είναι πάντα μια άκρως προσωπική επιλογή. Αυτό που με μαγεύει είναι πως αποτελεί μια απόλυτη μορφή επικοινωνίας. Τα ρούχα και τα παπούτσια, όσο κι αν εκφράζουν ταυτότητα, παραμένουν απαραίτητα. Το κόσμημα, αντιθέτως, δεν είναι αναγκαιότητα. Είναι μια δήλωση — μια καθαρή πράξη έκφρασης του εαυτού.
FM: Πόσο από εσένα υπάρχει μέσα στα κοσμήματά σου;
SD’H: Δεν νομίζω πως μπορώ να απομονώσω τον εαυτό μου από τη διαδικασία του σχεδιασμού — είναι κάτι βαθιά προσωπικό. Συνήθως σχεδιάζω πρώτα για εμένα, οπότε η ιστορία μου, η ανατροφή μου και ο κόσμος που με περιβάλλει αναπόφευκτα διαπερνούν τo αποτέλεσμα της δουλειάς. Πολλά από τα σχέδιά μου γεννιούνται από τα πιο απλά, καθημερινά αντικείμενα που συναντώ γύρω μου.
FM: Το κόσμήμα είναι κάτι που αγγίζει το σώμα, ενώ συχνά περνά από γενιά σε γενιά. Πώς νιώθεις όταν οι δημιουργίες σου φεύγουν πλέον από τα χέρια σου;
SD’H: Μου αρέσει να δημιουργώ κοσμήματα που προσκαλούν τον κάτοχό τους να προσθέσει κάτι δικό του — αυτή η ιδέα του «να στολίζεις το αξεσουάρ σου» με ενθουσιάζει. Δημιουργεί μια επιπλέον διάσταση προσωπικής έκφρασης. Ελπίζω πραγματικά τα κομμάτια μου να κληρονομούνται, να αποκτούν επιπλέον ιστορίες μέσα στον χρόνο. Φοράω ένα δαχτυλίδι που μου χάρισε η γιαγιά μου· ήταν της μητέρας της. Αυτή η αλυσίδα συναισθημάτων έχει τεράστια αξία για μένα.
FM: Οι φωτογραφικές σου καμπάνιες συχνά δημιουργούν ολόκληρους κόσμους γύρω από τα κοσμήματά σου. Πόσο εύκολα γεννιέται αυτή η οπτική αφήγηση;
SD’H: Συνήθως ξεκινά παράλληλα με τον σχεδιασμό· είναι μέρος της ίδιας δημιουργικής ροής. Ωστόσο, λατρεύω να συνθέτω εικόνες που συνδυάζουν κομμάτια από διαφορετικές σεζόν. Δεν δουλεύουμε πια με τον παραδοσιακό ρυθμό των εποχικών καμπανιών. Προτιμώ να συνεργάζομαι με δημιουργούς των οποίων τη ματιά θαυμάζω, δίνοντάς τους πλήρη ελευθερία να επιλέξουν τα κομμάτια που τους αγγίζουν. Μου αρέσει όταν τα κοσμήματα αποκτούν νέα σημασία μέσα από την οπτική κάποιου άλλου· έτσι γεννιέται μια πιο διαχρονική, πολυεπίπεδη αφήγηση.
FM: Πώς έχει αλλάξει η σχέση σου με τα υλικά μέσα στα χρόνια;
SD’H: Αρχικά δουλεύαμε σχεδόν αποκλειστικά με μέταλλο — καθαρά, απλά, μινιμαλιστικά. Στη συνέχεια ήρθαν οι πέτρες και τα μαργαριτάρια, και μαζί τους η χαρά του χρώματος και της υφής. Πιο πρόσφατα, πειραματιζόμαστε με upcycled υλικά. Με συναρπάζει η ιδέα να δίνεις νέα ζωή σε κάτι αναπάντεχο — όπως οι κρίκοι από DVD ή CD. Ένα αντικείμενο καθημερινό, μεταμορφωμένο σε κόσμημα με νέα ταυτότητα.
FM: Τι σημαίνει για σένα η έννοια της διαχρονικότητας;
SD’H: Πιστεύω στη διαχρονικότητα, αλλά και στη μαγεία της στιγμής. Μου αρέσει η ιδέα ενός κομματιού που θα μπορούσε να φορεθεί από γενιά σε γενιά — όμως εξίσου με συγκινεί το να αποτυπώνω ένα συναίσθημα, μια εποχή που ίσως σύντομα χαθεί. Για παράδειγμα, τα Paris Metro Ticket σκουλαρίκια και κολιέ γεννήθηκαν από ένα γνώριμο αντικείμενο, το χάρτινο εισιτήριο του μετρό, που πλέον δεν υπάρχει. Το ίδιο και οι κρίκοι CD/DVD — μνήμες ενός κόσμου που σβήνει. Με κάποιον τρόπο, αυτά τα κοσμήματα λειτουργούν σαν μικρές χρονοκάψουλες.
FM: Θα έλεγες ότι τα κοσμήματά σου είναι μια μορφή αυτοπροσωπογραφίας;
SD’H: Ελπίζω να δείχνουν πως διασκεδάζω — και πως αυτή τη χαρά τη μοιράζομαι με τους άλλους. Το παιχνίδι είναι μεγάλο μέρος της δημιουργικότητάς μου. Αλλά ελπίζω επίσης να φαίνεται και η διάθεση για πειραματισμό, για υπέρβαση των ορίων. Θέλω να αμφισβητώ τους κανόνες και να επαναπροσδιορίζω το τι μπορεί να είναι ένα κόσμημα.
