«Μια ζωή βλέπω τη γιαγιά μου να έχει πάντα κάτι στα χέρια της. Δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με τον πολιτισμό, το γένος ή τη φυλή. Πάντα οι γιαγιάδες κουβαλάνε κάτι στα χέρια τους, ένα σκουπιδάκι ή ένα κομμάτι χαρτιού. Είναι σαν ένα είδος παράδοσης που κληρονόμησα κι εγώ», γράφει στους New York Times η κωμικός Atsuko Okatsuka. Σκεφτείτε τώρα τις δικές σας γιαγιάδες. Όλες εκείνες τις κορδέλες, τα χαρτάκια, τις χαρτοπετσέτες, τους καφέδες, τα τσιγάρα, τα πιάτα, τα κουλουράκια, τα φαγητά και τα γλυκά που μπορούν να χωρέσουν στοιβαγμένα, σαν ένα αυτοσχέδιο Jenga, στο ένα τους μόνο χέρι. Σκεφτείτε τώρα την εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου. Όλους εκείνους τους λαούς και τους πολιτισμούς, που επιβίωσαν στο πέρασμα των χρόνων και των γενετικών μεταβολών, σαν τα ψάρια της Ανταρκτικής που ανέπτυξαν ένα είδος πρωτεΐνης στο αίμα τους που το αποτρέπει από το να παγώνει. Το φαινόμενο αυτό προκύπτει από την ανάγκη των οργανισμών να προσαρμόζονται στις συνθήκες που τους περιβάλλουν. Ίσως, κάπως έτσι, και οι γυναίκες να ανέπτυξαν ένα είδος «στοιβακτικής» πρωτεΐνης που τους επιτρέπει να κυκλοφορούν με λόφους αντικειμένων, επιμελημένα στημένων ή μη, στα χέρια του. Ίσως ο Άτλας να ήταν γυναίκα.
«Η τσάντα είναι το μόνο ρούχο που δεν σε παχαίνει» θα πει κάποια στιγμή σε ένα από τα βίντεό της η Alexa Chung. Οι designer handbags έγιναν το συνώνυμο των 90s. Μικρές, πρακτικές, ενίοτε υπερβολικά φανταχτερές και πάντα μα πάντα τρομερά ακριβές, θεωρήθηκαν εξ αρχής ένα είδος πολυτελείας. Λίγο νωρίτερα, η Jane Birkin δημιούργησε έναν θρύλο, μεγάλου μεγέθους και εξαιρετικού δέρματος σε συνεργασία με την Hermès, που πωλήθηκε τον προηγούμενο μήνα για 10 εκατομμύρια δολάρια – μαζί με τους φόρους. Λίγο αργότερα, από το 2010 και μετά, οι τσάντες θα μικρύνουν, θα συρρικνωθούν, θα ακριβύνουν και θα λειτουργούν σαν άλλες τσέπες. Αλλά, οι γυναίκες χρειάζονται τις τσέπες; Η μόδα απαντά αρνητικά. Η ιστορία στέκει στο μεταίχμιο.
Η Coco Chanel προσθέτει τσέπες στα γυναικεία ρούχα τη δεκαετία του 20’ και οι σουφραζέτες μάχονται για το δικαίωμα στην ψήφο φορώντας cargo παντελόνια, με τις τσέπες τους να λειτουργούν ως μια διεκδίκηση ενός καθαρά ανδρικού δικαιώματος. Τη δεκαετία του 60’ η διευθύντρια της Αμερικανικής Vogue, Diana Vreeland, ανακοινώνει πως θέλει να ετοιμάσει ένα ολόκληρο τεύχος αφιερωμένο στις τσέπες των γυναικείων ρούχων. Όμως, η βιομηχανία των τσαντών δεν θα αντιδρούσε και τόσο θερμά, οπότε το τεύχος ακυρώνεται. Άρα, οι τσέπες δεν θα μπορέσουν να υπάρξουν όσο υπάρχει η βιομηχανία των τσαντών; Και τότε γιατί σήμερα που υπάρχουν δερμάτινες, vegan, designer, second hand, ελληνικές, φτηνές, ακριβές, ποιοτικές, μεγάλες, μικρές τσάντες η τάση του «claw grip», του να κρατάμε όσα μας είναι απαραίτητα στα χέρια μας, κερδίζει συνεχώς έδαφος;
Η Bella Hadid φωτογραφίζεται να περπατά στους δρόμους της Νέας Υόρκης με ένα matcha latte – το νέο σύμβολο του it girl – το κινητό της και τα ακουστικά της στο χέρι. Καμία τσάντα και καμία τσέπη πάνω της. Μόνο τα απαραίτητα κι αυτά ανά χείρας. Ο Jacob Elordi βγαίνει από το αεροδρόμιο με μία cross body δερμάτινη πλεχτή σκούρο καφετί Bottega Veneta τσάντα ζωσμένη γύρω του, κρατώντας με το άλλο του χέρι μια πράσινη bowling Louis Vuitton τσάντα. «Όταν βγαίνω από το σπίτι, θέλω να έχω μερικά συγκεκριμένα πράγματα, από κάθε κατηγορία, σε περίπτωση που βαρεθώ. Ένα βιβλίο, ένα σημειωματάριο, ρολά φιλμ, μια κάμερα κι ένα στυλό», θα πει ο ίδιος σε συνέντευξή του. Σε κάθε του εμφάνιση και μια άλλη τσάντα που την επόμενη μέρα θα έχει εξαντληθεί. Το TikTok αφιερώνει και hashtag στη συλλογή του. Ίσως ο Jacob Elordi να είναι η Carrie Bradshaw των τσαντών της δεκαετίας του 2020. Όπως και ο Timothe Chalamet και ο Pharell Williams και ο Bad Bunny. Κι αυτοί μάλιστα έχουν τσέπες και ενίοτε υπερβολικά μεγάλες. Και χέρια, συνήθως πιο μεγάλα. Κι είναι και συνηθισμένοι στο κουβάλημα. Άρα από πού ήρθαν οι manbags και πού πήγαν οι ανδρικές τσέπες;
Τα ανδρικά ρούχα πρέπει να είναι πρακτικά, ενώ τα γυναικεία όμορφα. Όμορφα, θα συμφωνήσουμε. Oι άντρες είθισται να κυκλοφορούμε με τσέπες στις οποίες στριμώχνουμε κλειδιά, κινητά, πορτοφόλια, ακουστικά, μπουκάλια, νερά, λάπτοπ, ακόμη και αυτοκίνητα ολόκληρα όταν δεν βρίσκουμε parking. Οι τσέπες στα ρούχα μας αυξήθηκαν. Τσέπες μπροστά, τσέπες πίσω, εσωτερικές τσέπες, εξωτερικές τσέπες, φόρμες εργασίας, σαλοπέτες, utility vests, tech pants, cargo pants. Αλλά αυξήθηκαν κι οι τσάντες μας. Από την βαλίτσα περάσαμε στον χαρτοφύλακα κι από εκεί στα backpacks, τα fanny packs και τώρα στα manbags (man handbags=ανδρικές τσάντες χειρός). Δεν θυμάμαι ποτέ να βλέπω τόσους άνδρες στον δρόμο, με τσάντες και τσαντάκια που θα ζήλευα. Το μόνο που θυμάμαι είναι εκείνες οι αηδιαστικές μπανάνες και οι τσάντες για laptop με το άβολο χερούλι που βρίσκονταν σε κάθε χέρι και σε κάθε τραπέζι ή καρέκλα οποιουδήποτε καφέ. Kαι δίπλα τους κάθονταν καφέ δερμάτινες τσάντες με έντονα logos, σήμα κατατεθέν των γυναικών άνω των τριάντα.
Σήμερα, κινητά, τετράδια, στυλό, ακουστικά και κλειδιά αφήνονται ανάμεσα σε ποτά και φαγητά πάνω στα τραπέζια. Κι όταν οι παρέες σηκώνονται, τα απολεσθέντα τους ή τοποθετούνται σε χέρια και μασχάλες ή στις πλέον δημοφιλείς tote bags. Και η βιομηχανία απαντά ξανά. Tote bags παντού. Με slogan, με logo, απλές ή χρωματιστές. Και πράγματα παντού. Θήκες κινητού που έχουν ειδική εσοχή για κραγιόν, κορδόνια για να κρέμονται από τον λαιμό και βεντούζες-χταπόδια για να κολλάνε σε κάθε επιφάνεια και να κολλάμε τα πάντα στις επιφάνειές τους. Το κινητό γίνεται σήμερα μια νέα τσάντα, χωράει πορτοφόλι, σημειωματάριο και κάμερα σε ένα. Μας λύνει τα χέρια, αλλά εμείς πάλι βρίσκουμε τρόπους να τα φορτώσουμε με αντικείμενα. Ο έλεγχος όσων μεταφέρουμε στην καθημερινότητά μας είναι απαραίτητος – και πρακτικά και ψυχολογικά. Όμως, παράλληλα με τις ανάγκες μας δρα και η βιομηχανία της ένδυσης. Ίσως, λοιπόν, αυτό που αλλάζει να μην έχει να κάνει ούτε με τις τσέπες και τις τσάντες, μα ούτε και με το φύλο. Ίσως οι manbags, οι tote bags και τα «claw grips» να συνεχίσουν να ανακυκλώνονται και να αναδιαμορφώνονται όσο εμείς καταναλώνουμε νέα, «σημαντικά» για την κάθε μας ημέρα, αντικείμενα. «Το να στοιβάζεις στα χέρια σου πράγματα θέλει επιμέλεια και στυλ. Πρώτα τα ακουστικά, μετά το κινητό κι από πάνω ο καφές. Είναι όλα θέμα αισθητικής», θα πει κάποια στιγμή κάποια influencer – κι ας ξέρουν οι γιαγιάδες μας και τα χέρια μας καλύτερα.
