“Ο Tom Ford είναι η νύχτα. Εγώ ίσως μοιάζω περισσότερο με το πρωινό που ακολουθεί”, δήλωνε τον Φεβρουάριο ο Haider Ackermann λίγο πριν το ντεμπούτο του ως καλλιτεχνικός διευθυντής του οίκου Tom Ford. Η πρώτη τους συνάντηση τον Μάρτιο, θύμιζε την αρχή μιας καλά επιμελημένης αποπλάνησης. Στο δεύτερο τους ραντεβού, το βράδυ της Τετάρτης 1 Οκτωβρίου, η υπόνοια έδωσε τη θέση της στην πράξη. Για τη σεζόν Άνοιξη/Καλοκαίρι 2026 ο Haider Ackermann παρουσίασε μια συλλογή – ωδή στη σεξουαλικότητα. Σαν και τον τίτλο της ταινίας του ίδιου του Tom Ford το 2016, ήταν ένα σόου για “Νυκτόβια Πλάσματα”.
“Είναι σαν μια βουτιά τα μεσάνυχτα”, δήλωσε πριν το σόου ο Ackermann. “Το καλοκαίρι μου αρέσει να βουτάω στον ωκεανό μετά τα μεσάνυχτα. Το βρίσκω ένα από τα πιο επικίνδυνα και σέξι πράγματα στον κόσμο”. Βαμμένο σε ένα μπλε του μεσονυχτίου, το venue στη Pavillon Vendôme, υποδέχθηκε τους 150 εκλεκτούς καλεσμένους για 59 looks βγαλμένα από τον κόσμο της ηδονής.
“Τους είπα ότι θέλω να αποπλανούν. Τη στιγμή που περπατούν στην πασαρέλα ξέρουν πως αποπλανούν, αλλά δείχνουν σαν να μην έχουν συνείδηση αυτού που κάνουν – αυτό είναι το παιχνίδι”. Το αυστηρό και αποφασιστικό περπάτημα που έχει γίνει ταυτότητα του οίκου εδώ και χρόνια, αντικαταστάθηκε από μια αέρινη σαγήνη που έκανε τα μοντέλα να μοιάζουν θύτες και θύματα της ίδιας τους της επιθυμίας.
Όλα έχουν να κάνουν με το σεξ και την απόλαυση. Τρία πανομοιότυπα ντυμένα μοντέλα, με κοντό μαύρο μαλλί και κοντά εφαρμοστά πανωφόρια από δέρμα σαύρας, άνοιξαν την πασαρέλα σαν τρεις διαφορετικές εκδοχές της ίδιας γυναίκας. Βαθύ μπορντό, μεθυστικό πράσινο και το απόλυτο μαύρο. Τα επόμενα 3 looks ήταν λευκά σαν την αντίθετη όψη του ίδιου νομίσματος. Οι αυστηρές γεωμετρικές γραμμές – συνώνυμες του Tom Ford – χρησιμοποιήθηκαν ως επίδειξη εξουσίας. Για τους άντρες αυτό σήμαινε σακάκια συνδυασμένα με υπερβολικά μίνι διάφανα shorts, ενώ για τις γυναίκες κοστούμια με εμφανή δαντελένια τριγωνικά bras.
Τα νυχτερινά φορέματα άγγιζαν απαλά τα σώματα, με την συρμάτινη κατασκευή που λειτουργούσε ως στήριγμα στο εσωτερικό τους, να υπενθυμίζει πως το παιχνίδι της εξουσίας δεν τελειώνει ποτέ. Μια παλέτα βγαλμένη από φαντασιώσεις, με έντονο μαύρο, θερμούς γήινους τόνους, αγνό λευκό, βαθύ μπλε και εκτυφλωτικά πράσινα, πορτοκαλί, neon θαλασσί και ροζ. Η ιδέα της επιθυμίας ήταν παρούσα και στο μακιγιάζ. Το δέρμα κρατήθηκε “αγνό” αλλά τα χείλη έπρεπε να δείχνουν υγρά και γεμάτα, σαν να ετοιμάζονται να φιλήσουν και να φιληθούν.
“Η δουλειά μου έχει να κάνει με τη δύναμη και την ευαλωτότητα και την προσπάθεια του να ζεις εκεί έξω, κάτι που χρόνια υπάρχει στο μυαλό μου”. Οι διαφάνειες, οι δαντέλες και τα προκλητικά κοψίματα ήταν σαν μια άσκηση ισορροπίας του Ackermann στους κώδικες του οίκου. Το σόου έφτανε στο τέλος του και από τα ηχεία ακουγόταν επαναλαμβανόμενα το τραγούδι “Heroes” του David Bowie. “Αυτό το τραγούδι γράφτηκε για έναν απαγορευμένο έρωτα μεταξύ δύο ανθρώπων. Οπότε, όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει στον κόσμο. Έχει να κάνει με το κουράγιο του να σταθείς στα πόδια σου και να πεις αντέχω. Δεν λέω κάτι πολιτικό, απλά υπονοώ κλείνοντας το μάτι”. Και οι ήρωές του μας έκλεισαν κι αυτοί το μάτι, με μια συνυποδήλωση που άφηνε χώρο για πολλές ερμηνείες.
