Ένα ρούχο που μοιάζει σα να το σχεδιάσαμε μία νύχτα που δεν βρίσκαμε τι να φορέσουμε και αυτοσχεδιάσαμε, δημιουργώντας με την τεχνική του layering, δύο φορέματα σε ένα. Και κάπως έτσι μοιάζει σα να γεννήθηκε το φόρεμα του Jacquemus με την ονομασία «Colin», ιδανικά φτιαγμένο για να ακολουθεί τη γραμμή της σιλουέτας μας. Πάντοτε αναζητώ στις βιτρίνες, στις κρεμάστρες, στη γκαρνταρόμπα μου, ρούχα που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα, με ένα ανεπαίσθητο twist, ένα κλείσιμο του ματιού, μία μικρή παραφωνία. Φαντάζομαι το Jacquemus φουστάνι νύχτες του φθινοπώρου, με την ιδανική σύνθεση από μαλλί και ανάγλυφο μαύρο, να παίζει με την ασυμμετρία, να αποκαλύπτει τα κόκκαλα στα σωστά σημεία, να μπερδεύεται με κοσμήματα που θυμίζουν γλυπτά και να ενισχύεται από τις μικροσκοπικές τσάντες του brand που δεν χωράνε απολύτως τίποτα. Αυτός δεν είναι ο στόχος; Nα πετάμε, να διώχνουμε, να απελευθερωνόμαστε. Να αφήνουμε πίσω μας αποσκευές, σακβουαγιάζ και βάρη. Μέχρι το επόμενο ταξίδι.
Ένα σακάκι που μπορεί να φορεθεί μόνο του αλλά και σαν κoστούμι. Είναι η «στολή» που θέλεις να έχεις κάπου, σε ετοιμότητα, για εκείνες τις μέρες που δεν σκέφτεσαι, ξυπνάς, ακολουθείς την ίδια διαδρομή σαν ρομπότ, περιφέρεσαι, ιδανικά θα ήθελες να σε ντύσει κάποιος άλλος. ΤοσακάκικαιτοπαντελόνιτουοίκουΕtro είναιρόλος. Διπλώνει σαν ανδρικό ρούχο στο στήθος, στην ιδανική απόχρωση του φθινοπώρου, βελούδινο κοτόν, καφέ μπλέιζερ, με κουμπιά ντυμένα με τέτοιον τρόπο ώστε να μην χρειαζόμαστε ιδανικά κοσμήματα. Ίσως τώρα που το σκέφτομαι να φορέσω μαζί του το λευκό μου, ανδρικό πουκάμισο που θέλει μανικετόκουμπα για να κάνει αισθητή την παρουσία του. Και κάπως έτσι τονίζουμε τους ώμους, ορθώνουμε το ανάστημα μας και αποστηθίζουμε το ποίημα. Ποιο από όλα; Αυτό που ταιριάζει με τη σοκολάτα σε καυτό νερό.
Ένα αξεσουάρ που πρωταγωνιστεί σε διαφημιστικές καμπάνιες, κινηματογραφικές ταινίες, δανεικές αναμνήσεις. Θυμάμαι πάντα τα σκονισμένα από τον χρόνο λογότυπα, τον καμβά που αλλάζει χρώμα με τον χρόνο, τις τσάντες της μαμάς που άλλαξαν χέρια και τώρα τα κορίτσια μου αναρωτιούνται ποια ήταν η πρώτη που την αγόρασε και την κράτησε. Η μαμά ή η γιαγιά; Ο οίκος Gucci δεν θέλησε μόνο να επαναλανσάρει ένα αγαπημένο σχέδιο του 1955, αλλά μας έφερε στο μυαλό και όλες τις εικόνες της εποχής. Μου άρεσε όταν είδα την Sienna Miller να κρατάει σήμερα, δεκαετίες μετά, μία τσάντα, made in Italy, αναγνωρίσιμη από μακριά, όχι μόνο στις φωτογραφίες, με το χαρακτηριστικό, εμμονικό μονόγραμμα, και τις μεταλλικές λεπτομέρειες για την ανατροπή. Για να μπορείς να την κρεμάσεις στον ώμο ή να την φορέσεις σταυρωτά, να βάλεις μέσα τα απαραίτητα και μετά να εξαφανιστείς. Να πας για περπάτημα, να ακούσεις μουσική ή ένα Podcast που είχε μείνει σε pause κάπου μέσα στο καλοκαίρι. Για να έρθει τώρα η στιγμή του να ζωντανέψει, να σε εμπνεύσει, να σε ξυπνήσει, να σε φέρει στο τώρα, να σου θυμίσει ότι είναι Σεπτέμβρης, τώρα όλα αλλάζουν, ο ήλιος δεν θα φύγει ακόμη. Θέλεις να τον αγκαλιάσεις για λίγο ακόμη;
Ένα σετ από γλυπτά, από αυτά που τα κοιτάς, τα θαυμάζεις, τα βάζεις μέσα στις παλάμες σου, θέλεις να τα νιώσεις, να καταλάβεις πως θα μπορούσες να αλλάξεις το σχήμα τους αν ήσουνα ο ίδιος καλλιτέχνης. Μου αρέσει η ιδέα ότι ένα brand όπως το Soho House σχεδιάζει για το σπίτι μας αντικείμενα που θα μπορούσες να συναντήσεις μόνο σε δωμάτια ή lobby ξενοδοχείων. Και κάπως έτσι ανακάλυψα τα γλυπτά που είναι φτιαγμένα για να στηρίζουν ακριβώς εκείνα τα βιβλία που έχουμε στα ράφια της βιβλιοθήκης και θέλουμε για κάποιο λόγο να ξεχωρίζουν, να μην κάνουν παρέα με τα υπόλοιπα, να απομονώνονται, να δεσπόζουν, να πλαισιώνουν τους πιο ιδιαίτερους, για εμάς, τίτλους. Μήπως είναι ευκαιρία να ξαναρίξουμε μια ματιά στα βιβλία μας και να θυμηθούμε ποια είναι εκείνα που «φωνάζουν» για μια δεύτερη ανάγνωση; Σαν τους ανθρώπους στη ζωή μας που διεκδικούν μια δεύτερη ευκαιρία.
