Η Άννα Κορακάκη μιλάει για τις προσδοκίες της από την Ολυμπιάδα του Παρισιού

Θυμάμαι ότι με τον πατέρα μου είχαμε πει να καθίσουμε 20 λεπτά, ίσα ίσα για να δω πώς γίνεται. Εκείνος ασχολούνταν ήδη με το άθλημα, ήταν μέλος της Εθνικής Ομάδας Σκοποβολής, κι έτσι ήξερε να με κατευθύνει. Μου το πρότεινε επειδή είναι άθλημα στατικό και δεν χρειαζόταν να κουράσω τα πόδια μου. Τα 20 λεπτά όμως έγιναν μία ώρα και δεν ήθελα να φύγω. Κόλλησα! Τα 12 έτη είναι ιδανική ηλικία για να ξεκινήσει κανείς τη σκοποβολή και κάπως έτσι «κούμπωσαν» όλα.

Λες πως στην αρχή δεν σε ενθουσίασε η ιδέα. Γιατί;

Σαν παιδάκι το έβρισκα βαρετό, λόγω της στατικότητας. Δεν με συνάρπαζε αυτό που έβλεπα, αλλά μετά το δοκίμασα και κατάλαβα πως ούτε εύκολο είναι ούτε ανιαρό. Είναι ένα τρομερά τεχνικό άθλημα που σε εθίζει, γιατί έχεις τα μάτια σου στον στόχο – και κυριολεκτικά και μεταφορικά! (Γέλια)

Πολλοί το αμφισβητούν.

Η αλήθεια είναι πως η σκοποβολή δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλές άθλημα, και αυτό που την αδικεί είναι κυρίως η έλλειψη κίνησης. Για να επιτύχεις τον στόχο, χρειάζεσαι σταθερότητα και ακινησία, για να φτάσεις όμως εκεί χρειάζεσαι πολύ καλή φυσική κατάσταση – γυμνασμένο κορμό, σταθερά πόδια και χέρια. Επειδή η κίνηση δεν υπάρχει την κρίσιμη ώρα, πολλοί θεωρούν πως δεν είναι άθλημα, ωστόσο χωρίς ένα συγκεκριμένο επίπεδο φυσικής κατάστασης κανείς δεν μπορεί να σκοπεύσει σε επίπεδο πρωταθλητισμού.

Το δικό σου επίπεδο σου έχει χαρίσει δεκάδες βραβεία κι ένα χρυσό στους Ολυμπιακούς του Ρίο. Πώς είναι να ανεβαίνεις στην κορυφή του βάθρου; Αισθάνεσαι επιτυχημένη;

Θα ήταν άδικο για τον εαυτό μου να μην αναγνωρίσω τις επιτυχίες μου. Πέρασα πολλά χρόνια που δεν με «χάιδευα» καθόλου, μόνο με μάλωνα. Σήμερα ξέρω τι έχω καταφέρει, δεν μου λείπει κάποιος τίτλος. Δεν επαναπαύομαι όμως. Πάντα θα κυνηγάω την επόμενη διάκριση, το επόμενο ολυμπιακό μετάλλιο, αλλά γνωρίζω πως έχω πετύχει πολλά.

Αναρωτιέμαι αν ένιωσες ποτέ κορεσμό.

Ωραία ερώτηση, νομίζω ότι δεν μου την έχουν ξανακάνει! Θα έλεγα πως ναι, έχω νιώσει κορεσμό, αγανάκτηση, την ανάγκη να τα αφήσω όλα. Πιστεύω πως η φθορά μπορεί να προκύψει στον καθένα, όχι μόνο στους πρωταθλητές, αν και ο πρωταθλητισμός έχει και μια πιο σκληρή πλευρά. Το παράλογο είναι να μη νιώσεις κορεσμό. Η δυσκολία σ’ εμάς έγκειται στο ότι, όταν φτάνεις στο ανώτατο επίπεδο, πρέπει να μπορέσεις να το διαχειριστείς και ταυτόχρονα να παραμείνεις στην κορυφή. Κι εκεί έρχεται η ψυχική και πνευματική εξουθένωση.

Τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση;

Αγκαλιάζεις πιο σφιχτά τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου. Γιατί στην ουσία το πρόβλημα δεν είναι το άθλημα, αλλά όλα όσα τρέχουν γύρω από αυτό. Μέχρι τώρα ωστόσο δεν έχω αισθανθεί πως η σκοποβολή με χάνει ή τη χάνω.

Έχεις νιώσει να πέφτεις στην παγίδα της ταύτισης με τους τίτλους; Να είσαι περισσότερο η χρυσή Ολυμπιονίκης και λιγότερο η Άννα; Λίγο-πολύ αυτό μπορεί να το βιώσει κάθε επαγγελματίας, φαντάζομαι όμως πως στον πρωταθλητισμό είναι ακόμα πιο έντονο.

Ναι, έχω πέσει σε αυτή την παγίδα. Γιατί δημιουργούνται προσδοκίες και η ταύτιση είναι αναπόφευκτη. Έχει τύχει να βγω έξω με τους φίλους μου για ποτό ή να βρεθώ σε μαγαζί με junk food και οι άνθρωποι που δουλεύουν εκεί να με ρωτήσουν πώς και πίνω αλκοόλ ή πώς τρώω κάτι ανθυγιεινό. Αυτό συμβαίνει γιατί έχουν στο μυαλό τους μια άλλη, ιδανική εικόνα για εμάς, που όμως είναι μόνο μία πτυχή της ζωής μας.

Λογικά, σε αυτό φέρνουν τις ισορροπίες οι άνθρωποι που έχεις δίπλα σου και ειδικά όσοι ήταν εκεί από το ξεκίνημά σου.

Ακριβώς. Στην κολλητή μου, για παράδειγμα, κάνει εντύπωση η εικόνα της «Κορακάκη», σε όσους δεν με γνωρίζουν κάνει εντύπωση η εικόνα της «Άννας» που θα πιει ποτό ή θα φάει έξω.

Πώς περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου λοιπόν;

Η αλήθεια είναι πως δεν μου μένει και πολύς, αλλά, όταν μπορώ, συναντιέμαι με τους φίλους μου και συνήθως πάμε για φαγητό, σε ένα ωραίο μαγαζί για ψαράκι στην Καβάλα.

Τελικά, το φαγητό τούς ενώνει όλους!

Πιστεύω πως ναι!

Φίλους και φίλες από τον πρωταθλητισμό έχεις κάνει; Ανθίζουν φιλίες σε ένα τόσο ανταγωνιστικό πλαίσιο;

Έχω κάνει καλές φιλίες μέσα από το άθλημα, αν και σε αυτό βοηθάει πολύ η φύση της σκοποβολής. Στη δική μας περίπτωση υπάρχουν 15-20 κορυφαίοι αθλητές στον κόσμο, που όλοι είμαστε στο ίδιο επίπεδο. Ουσιαστικά δεν υπάρχουν φαβορί και όλοι ξέρουν πως κανείς δεν παίρνει μετάλλια σερί. Γι’ αυτό και ο ανταγωνισμός είναι ελεγχόμενος. Η επιτυχία είναι να φτάσεις στον τελικό. Από εκεί και πέρα, το μετάλλιο είναι άλλη ιστορία.

Θυμάσαι πότε ονειρεύτηκες πρώτη φορά τον εαυτό σου στους Ολυμπιακούς;

Νομίζω στα 14, που ξεκίνησα πρωταθλητισμό.

Πώς είναι για έναν αθλητή να φτάνει εκεί; Είμαστε και μια ανάσα πριν από την τρίτη συμμετοχή σου σε Ολυμπιάδα.

Είναι συναρπαστικό. Η εμπειρία του ολυμπιακού χωριού, το κλίμα, το πόσοι αθλητές συγκεντρώνονται στον ίδιο χώρο… Θυμάμαι τους πρώτους μου Ολυμπιακούς στο Ρίο, όταν ήμουν 19 χρονών, και η ατμόσφαιρα ήταν συγκλονιστική. Φέτος, δυστυχώς, το αγώνισμα της σκοποβολής θα διεξαχθεί εκτός Παρισιού, κι έτσι θα χάσουμε την εμπειρία του ολυμπιακού χωριού.

Δεν μπορώ να μη σε ρωτήσω για τον μπαμπά-προπονητή σου. Το ντουέτο σας είναι πολύ δυνατό.

Ναι, ο μπαμπάς μου είναι και προπονητής μου (γέλια). Έχει αυτή την ιδιαιτερότητα η σχέση μας, είναι συγκρουσιακή και παράλληλα πολύ συναισθηματική. Μπορεί το πρωί να έχουμε αρπαχτεί στην προπόνηση και το βράδυ να καθίσουμε οικογενειακά στο τραπέζι να φάμε. Δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά δεν θα τον άλλαζα με τίποτα.

Τώρα τα μάτια σου είναι στραμμένα στο χρυσό;

Τα μάτια μου είναι στραμμένα στην πρόκριση στις 8. Δεν θα με ακούσεις ποτέ να λέω πως στοχεύω στο χρυσό, γιατί ξέρω το άθλημά μου και πώς λειτουργεί. Φυσικά, όλες οι σκοπεύτριες δουλεύουμε για τη διάκριση, άλλα βασικός στόχος στη σκοποβολή είναι η πρόκριση στους τελικούς. Αν φτάσεις εκεί, στατιστικά έρχονται και τα μετάλλια.

Θα σου ευχηθώ αυτό λοιπόν, καθώς και προσωπική επιτυχία σε ό,τι άλλο ονειρεύεσαι.

Κάποια στιγμή, αν και δεν μπορεί κανείς να προγραμματίσει κάτι τέτοιο, θα ήθελα να κάνω οικογένεια, οπότε σε ευχαριστώ πολύ. Και χάρηκα πολύ για τη συζήτηση!