Από την φάρμα της Βόρειας Καρολίνας, super star στο West End του Λονδίνου, και τώρα στον θρυλικό ρόλο της Sally Bowles στο Cabaret του Kit Kat Club, η Marisha Wallace δεν ανεβαίνει απλώς στη σκηνή — τη δονεί.
Λίγο πριν επισκεφτεί την Αθήνα για διακοπές, μίλησα με τη Marisha για όλα όσα έχει κατακτήσει — με δυναμισμό, κομψότητα και αυθεντικότητα: τη μόδα, τη διαφορετικότητα, τη φωνή ως όπλο και την καθημερινότητα μιας γυναίκας που αναλαμβάνει πλήρως την ταυτότητά της. Το αποτέλεσμα είναι εξομολογητικό, ανθρώπινο και άκρως εμπνευστικό.
Πώς αισθάνεσαι που υποδύεσαι την Sally Bowles;
Δεν ήξερα τι με περίμενε, μέχρι που άρχισα να κάνω ερωτήσεις. Έβλεπα τις αφίσες του Cabaret στο μετρό και αναρωτήθηκα: γιατί δεν έχει υπάρξει ποτέ μια μαύρη Sally Bowles στα 60 χρόνια ιστορίας αυτού του ρόλου; Υπήρχαν αναπληρωματικές, αλλά όχι η ίδια η πρωταγωνίστρια. Και σκέφτηκα: αυτό δεν αρκεί πια. Αν το κάνω εγώ πρώτη, μπορεί να ανοίξει μια πόρτα — όχι μόνο για μαύρες γυναίκες, αλλά και για γυναίκες με καμπύλες, για κάθε χρώμα, κάθε μορφή.
Και κάτι ακόμη: γιατί δεν μας έχουν διδάξει την μαύρη ιστορία στη ναζιστική Γερμανία; Υπάρχει μόνο μία πρόταση στα σχολικά βιβλία, που λέει πως μαύροι, queer, ανάπηροι και Ρομά κατέληξαν επίσης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μια φράση.
Αυτή η αναζήτηση με οδήγησε τελικά στο να γίνω η ίδια η Sally Bowles. Και κάθε βράδυ, στο τέλος της παράστασης, βλέπω γυναίκες στο παρασκήνιο να κλαίνε. «Είσαι εγώ» μου λένε. Βλέπουν τον εαυτό τους. Με σώμα, καμπύλες, ψυχή. Δεν το περίμενα αυτό.
Υπάρχει πια μεγάλη ελευθερία στο casting έτσι δεν είναι; Βέβαια ποτέ δεν θα φανταζόμουν να παίξει την Tina Turner μία λευκή ηθοποιός.
Απόλυτα. Ο ρόλος δεν είναι πραγματικό πρόσωπο. Οπότε γιατί να μην μπορεί κάποιος άλλος να τον ενσαρκώσει; Υπάρχουν ρόλοι που είναι αληθινά πρόσωπα — όπως ο Martin Luther King ή η Tina Turner. Αυτοί πρέπει να τιμώνται αυθεντικά. Αλλά η Sally Bowles είναι φανταστικός χαρακτήρας. Και, ιστορικά, υπήρχαν μαύρες γυναίκες σε καμπαρέ στο Βερολίνο. Η Josephine Baker ήταν εκεί. Από το Σεντ Λούις. Ήταν ώρα να σπάσουν τα στερεότυπα.
Το σώμα σου, η φωνή σου, η εικόνα σου — όλα εκπέμπουν δύναμη. Πώς ξεκίνησε αυτό;
Πάντα μου άρεσαν οι καμπύλες μου. Αλλά ήθελα να νιώθω δυνατή. Από τα 10 μου χρόνια ξεκίνησα τις δίαιτες.. από τότε… τα πάντα: Atkins, χωρίς carbs, χωρίς λίπος, μόνο λίπος, μόνο πρωτεΐνη… Σκέφτηκα τελικά πως έπρεπε να υπάρχει καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσω μία και καλή το πρόβλημα του βάρους.
Έτσι ξεκίνησα να γυμνάζομαι με την L. Marshall, προπονήτρια, που με εκπαίδευσε σαν bodybuilder. Τότε κατάλαβα ότι το σώμα που ήθελα δεν θα το βρω με εξαντλητικό cardio, αλλά με δύναμη. Άρχισα να σηκώνω βάρη. Και άλλαξε το σώμα μου. Άλλαξε το μυαλό μου.
Και άλλαξε και η καθημερινότητά σου στο θέατρο, φαντάζομαι…
Φυσικά. Όταν κάνεις οκτώ παραστάσεις την εβδομάδα, πρέπει να τρως σωστά, να τροφοδοτείς το σώμα σου. Παλιά δεν έτρωγα τίποτα και μετά το βράδυ καταβρόχθιζα ότι έβρισκα μπροστά μου. Τώρα υπάρχει ισορροπία στη διατροφή μου. Και το σώμα μου ανταποκρίθηκε φυσικά. Χρειάζεσαι όλα τα θρεπτικά στοιχεία: λίπος, υδατάνθρακες, πρωτεΐνη, λαχανικά, κρέας… και λίγη σοκολάτα. Είναι εντάξει!
Ποια είναι η ρουτίνα σου πριν βγεις στη σκηνή;
Κάνω γυμναστική — βάρη ή περπάτημα. Βάζω μουσική και κάνω μακιγιάζ. Η ώρα του μακιγιάζ είναι ιεροτελεστία για μένα. Συγκεντρώνομαι. Ζεσταίνω τη φωνή μου με ένα πρόγραμμα 15 λεπτών που κάνω κάθε μέρα, εδώ και πέντε χρόνια. Είναι το ίδιο που έκανα και στο Dreamgirls. Μετά τηλεφωνώ στον σύντροφό μου. Μου εύχεται καλή επιτυχία. Ακούω τη Liza, τη Whitney, τη Natalie… Πηγαίνω, βλέπω τους συμπρωταγωνιστές μου, ένα φιλί στον Billy Porter, δίνουμε ενέργεια ο ένας στον άλλον. Και μετά… βγαίνω στη σκηνή!
Μιλάς για τη Liza Μinneli. Ποια είναι τα στιλιστικά σου icons;
Η Diana Ross. Ήταν πάντα το σύμβολο της λάμψης, του glam, με camp στοιχεία. Τεράστια μαλλιά, φτερά, υπέροχες στολές — ακόμα και καουμπόισσα. Και η Liza Minnelli. Είχε το δικό της signature look. Ο Halston τη στυλιζάριζε. Μονόχρωμα σατέν φορέματα, απλότητα, ροή. Αυτό είναι στιλ. Λατρεύω τα κοστούμια της Beyoncé. Και φυσικά, τη λάμψη των ’70s και ’80s — Studio 54, fluid υφάσματα, μαλλιά με όγκο, σέξι θηλυκότητα με λίγη ροκ αιχμή.
Ποιος ρόλος ήταν ο πιο δύσκολος μέχρι σήμερα;
Το Dreamgirls. Φωνητικά ήταν σαν όπερα. Δυόμισι ώρες τραγούδι. Μετά από αυτό, είπα: μπορώ να κάνω τα πάντα. Σωματικά, το Guys and Dolls. Οκτώ νούμερα, χορός, σκάλες… και όλα αυτά με τακούνια! Στο Cabaret τουλάχιστον φοράω Doc Martens και είμαι ξυπόλητη κάποιες φορές.
Έχεις πια μετακομίσει μόνιμα στο Λονδίνο. Και Βρετανίδα υπήκοος!
Ναι! Μετά από οκτώ χρόνια προσπαθειών. Δεν είναι γάμος, δεν είναι πτυχίο, αλλά είναι κάτι βαθιά προσωπικό. Ήταν μια όμορφη μέρα. Έδωσα τον όρκο και πήγαμε για afternoon tea μετά. Ήμουν με την οικογένεια που επέλεξα, όχι συγγενείς από αίμα — άνθρωποι που με στηρίζουν γιατί το θέλουν. Θα έρθουν και οι δικοί μου συγγενείς, που είναι πολύ περήφανοι για μένα να το γιορτάσουμε σε λίγο καιρό.
West End ή Broadway;
Στο Broadway κάνεις Broadway. Αλλά στο Λονδίνο έχει τα πάντα συγκεντρωμένα. Κινηματογράφο, τηλεόραση, μουσική. Το θέατρο είναι μέσα στην κουλτούρα των Βρετανών, όσο πουθενά αλλού.
Το κοινό του West End σε αγαπά και δεν σε αφήνει. Έρχονται σε κάθε παράσταση.
Αυτό δεν είμαι σίγουρη αν θα το ζούσα στην Αμερική.
Ποια είναι τα όνειρά σου για το μέλλον;
Να κάνω περιοδεία σε αρένες με τη μουσική μου. Έκανα headline στο Adelphi. Στο AO Arena στο Μάντσεστερ τραγούδησα το “Maybe This Time” και σηκώθηκαν όλοι όρθιοι. Είπα: «Μα γιατί δεν κάνουμε τέτοια μουσική πια;». Θέλω μια περιοδεία με ορχήστρα. Θέλω να πρωταγωνιστήσω σε ταινία ή σειρά. Ίσως ντοκιμαντέρ για τη ζωή μου — από φάρμα με γουρουνάκια στη Βόρεια Καρολίνα, στο να τραγουδάω για τον βασιλιά της Αγγλίας. Αν το έκανα εγώ, μπορείς και εσύ.
Τι σε έφερε αρχικά στην Αγγλία;
Το Dreamgirls. Ήμουν στο Broadway — Book of Mormon, Aladdin, Something Rotten — και με κάλεσαν να αντικαταστήσω την Amber Riley στο Λονδίνο. Ήταν να μείνω δύο εβδομάδες. Έμεινα δύο χρόνια. Μετά ήρθε το Waitress. Μετά η πανδημία. Και μέσα στην πανδημία πήρα δισκογραφικό συμβόλαιο. Εκεί άλλαξε η ζωή μου. Άρχισα να γυμνάζομαι, να δουλεύω πάνω στη μουσική μου και την ψυχική μου υγεία. Αν θες να πετύχεις, πρέπει να επενδύσεις και μέσα σου και έξω σου. Να γίνεις CEO του εαυτού σου.
Τι ζώδιο είσαι;
Ζυγός.
(Και ισορροπία — είναι ξεκάθαρα η υπερδύναμή της.)
