H επιλογή της Αντρέα Λονγκ Τσου δεν είναι τυχαία. Πρόκειται για την συγγραφέα του βιβλίου «Θηλυκά», που φέρεται ότι εγκαινίασε ένα δεύτερο κύμα στον τομέα των τρανς σπουδών. Η βασική θεωρία που αναπτύσσει στο έργο της ουσιαστικά αμφισβητεί το παραδοσιακό αφήγημα της τρανς ταυτότητας πως όσοι επιλέγουν την φυλομετάβαση «γεννήθηκαν έτσι», όπως τραγουδά και η Lady Gaga.
Η Τσου διατυπώνει μια τολμηρή εναλλακτική: «Κι αν το φύλο δεν είναι τελικά αυτό που κάποιος είναι αλλά αυτό που θέλει;» Κατά τη γνώμη της ο επαναπροσδιορισμός φύλου δεν εκφράζει την αλήθεια μίας ταυτότητας αλλά την δύναμη μίας επιθυμίας. «Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν κατάφερα να διαχωρίσω κατά πόσον επιθυμώ γυναίκες από το γεγονός ότι θέλω να είμαι σαν κι αυτές», εκμυστηρεύεται. «Ο νέος μου κόλπος δεν θα με κάνει ευτυχισμένη», είναι το δοκίμιο που έγραψε ακριβώς πριν τρία χρόνια, αμέσως μετά την αιδοιο-κολπολαστική της: «Τίποτα, ούτε η επέμβαση, θα μου εξασφαλίσει το απλό γεγονός να έχω υπάρξει πάντα γυναίκα. Θα ζήσω με αυτό ή και όχι. Αυτό είναι ΟΚ. Τα αρνητικά συναισθήματα, το πένθος, το αυτομαστίγωμα, η ντροπή, η μεταμέλεια, όλα είναι τόσο ανθρώπινο δικαίωμα όσο και η περίθαλψη ή το φαγητό. Δεν υπάρχουν καλά αποτελέσματα στην φυλομετάβαση. Μόνο άνθρωποι, που εκλιπαρούν να τους πάρουν σοβαρά».
Αυτό ακριβώς διεκδικεί και η Εμιλι Ρατακόφσκι, να την πάρουν σοβαρά. «Καλώς ή κακώς η υπερέκθεση με έχει ρουφήξει», γράφει στο βιβλίο της «Το σώμα μου», ενώ η Τσου παραδέχεται ότι το ίδιο συμβαίνει και σε κείνη: «Έχω γράψει εκτενώς για το σώμα μου και όπως και η Ρατακόφσκι έχω μια αμφιθυμία για την προσοχή που μου έχει εξασφαλίσει η ενασχόληση αυτή (Μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι γι’ αυτό μου ανέθεσαν να γράψω αυτό το άρθρο)». Στο τέλος της συνέντευξης η Έμιλι παίρνει φωτογραφία την Αντρέα και η Αντρέα την Έμιλι. Οι δύο γυναίκες ανταλλάσσουν τα ποτραίτα τους, κάθε μια παίρνει μαζί της την εικόνα της άλλης, μακριά από το βλέμα των ανδρών, με την πατριαρχία να απουσιάζει αυτήν τη φορά. «Σαν μια ανταλλαγή χειραψίας, μια αγκαλιά».
Είναι αυτό τελικά ο φεμινισμός; Να ανακτά κανείς τον έλεγχο της εικόνας του, του σώματός του, που από την εφηβική ηλικία έχει εθιστεί στην υπερέκθεση, όπως συνέβη στην Ρατακόφσκι; Και μήπως είναι αντιφεμινιστικό (ή έστω τρανσοφοβικό;) αυτό που λέει η Τσου ότι στην πραγματικότητα δεν γεννήθηκε γυναίκα, αλλά επαναπροσδιόρισε το φύλο της λόγω της επιθυμίας της για τις γυναίκες; Πιστεύω πως η απάντηση είναι: όχι και όχι. Η επανασύνδεση των γυναικών με την δική τους επιθυμία είναι το βασικό διακύβευμα στον νεο-φεμινισμό.
