Βραβευμένη με Tony και δύο Olivier, η Ιρλανδή ηθοποιός πρωταγωνιστεί στο πολυαναμενόμενο prequel του “Game of Thrones”, αλλά και στη νέα ταινία του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου “Monday” και νιώθει ευγνώμων που μαζί θα γκρεμίσουν, επιτέλους, λίγους μύθους γύρω από τον έρωτα. Στο μεταξύ, καταρρίπτει κάποιους γύρω από την επιτυχία. Αυτή τη στιγμή η Denise Gough γυρίζει το prequel του Game of Thrones. Λίγους μήνες νωρίτερα βρισκόταν στην Ελλάδα, όπου έκανε γυρίσματα για το Monday του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου (Suntan, Wasted Youth), αφού πρώτα είχε συνεργαστεί με τον σημαντικό Ken Loach και είχε εμφανιστεί στην Colette, ως η transgender ηρωίδα Missy, που αποπλανούσε επιτυχώς την Keira Knightley. Πέρυσι, πρωταγωνίστησε στη μεταφορά του Angels in America στο Broadway, ενώ δύο χρόνια υποδύθηκε την Emma στο σπαρακτικό People, places and things του Duncan McMillan, στο Λονδρέζικο National Theatre – στην Ελλάδα το έργο ανέβηκε με τον τίτλο Με λένε Έμμα.
Το βιογραφικό της πριν από αυτά δεν έχει κάτι να πει στο ευρύ κοινό. Μέχρι τον ρόλο της Emma ήταν ακόμα μια σκληρά εργαζόμενη -και συχνά άνεργη- ηθοποιός στο Λονδίνο, που είχε να αντιμετωπίσει την τυπική καθημερινότητα του θεατρικού σιναφιού: δουλειά ως σερβιτόρα, συνεχείς απορρίψεις, άγχος για το νοίκι, ενίοτε και συλλογή αποτσίγαρων από τα πεζοδρόμια. Και όμως, η Denise δεν είναι σε καμία περίπτωση μια σύγχρονη Σταχτοπούτα. Όσο και αν η καριέρα της δείχνει να απογειώθηκε μέσα σε μια νύχτα, μια προσεκτική ματιά στην παραστασιογραφία της αποδεικνύει πως δούλευε υπερεντατικά επί χρόνια γι’ αυτήν ακριβώς τη νύχτα, καθώς το όνομά της απαντάται συχνά στα πρώτα ανεβάσματα πολλών σύγχρονων θεατρικών συγγραφέων της Μεγάλης Βρετανίας (Tim Crouch, Marina Carr, Stella Feehily, Nancy Harris κ.ά.).
Τη συνάντησα στην Αθήνα, στο roof garden πολυτελούς ξενοδοχείου με θέα στο Κολωνάκι. «Θα ήθελα ένα σπίτι εδώ», μου λέει. «Έχω ζήσει καιρό χάλια, μου αξίζει λίγο κυριλέ τώρα». Από τον τρόπο που απευθύνεται στη σερβιτόρα, με τον σεβασμό της συναδέλφου, καταλαβαίνει κανείς πως δεν έχει ξεχάσει ούτε δευτερόλεπτο της προηγούμενης ζωής της. «Της πραγματικής ζωής», όπως λέει. «Αυτό που ζω τώρα δεν είναι πραγματικό. Τουλάχιστον όχι για την πλειονότητα. Ευτυχώς που μου συνέβη αργά γιατί, αν δεν είχα πάρει τέτοια γενναία δόση πραγματικότητας, θα έχανα την επαφή μαζί της. Έχω δουλέψει ως μπαργούμαν, έχω καθαρίσει τουαλέτες, αδυνατώ να νιώσω ανώτερη ή κατώτερη οποιουδήποτε άλλου ανθρώπου».
Lights on
Η μόνη φιλοδοξία της Denise ήταν να είναι μια καλή ηθοποιός σε αξιόλογες δουλειές. Δεν ονειρεύτηκε ποτέ βραβεία, χρήματα ή διασημότητα. Πριν από τρία χρόνια, όταν κατάφερε να πάρει τον ρόλο της ναρκομανούς Emma, ήταν απλώς ευτυχής που βρήκε δουλειά και που αυτή ήταν, επιτέλους, στο National. Δεν περίμενε με τίποτα αυτό που θα ακολουθούσε και χρειάστηκε πολύ καιρό για να προσαρμοστεί στα καινούργια δεδομένα.
«Όταν έχεις ταυτίσει τη ζωή με την επιβίωση και ξαφνικά στρέφονται όλα τα φώτα επάνω σου, αναρωτιέσαι αν σου αξίζει πράγματι αυτό που συμβαίνει. Σε σαμποτάρει ο ίδιος σου ο εαυτός. Σκεφτόμουν “Γιατί με κοιτούν όλοι τώρα; Κάνω αυτήν τη δουλειά τόσα χρόνια, με την ίδια προσήλωση.” Είχα κοπιάσει πολύ για την επιτυχία, αλλά δεν σταματούσα να αναρωτιέμαι ποια είμαι και αν έχω όλα όσα θέλω. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η φήμη και τα βραβεία σε κάνουν χαρούμενο. Στην πραγματικότητα, πρέπει να έχει κανείς τεράστια αυτοπεποίθηση πριν έρθουν. Γιατί αν βασίσει την αξία του σε τέτοια πράγματα, τι θα γίνει όταν σταματήσουν; Ευτυχώς για μένα, τον χρόνο πριν από το μεγάλο “μπαμ” ήμουν άνεργη. Κανείς δε με έπαιρνε, είχα ξεμείνει από λεφτά και είχα αποφασίσει να τα παρατήσω».
