Αυτό που προσέχεις πρώτο στην Tatiana Blatnik δεν είναι -μόνο- η ομορφιά και η κομψότητά της. Είναι η γαλήνια και αποφασιστική παρουσία της, ένας αέρας ήσυχης δύναμης και ενσυναίσθησης που διαπερνά κάθε της λέξη και κίνηση. Αυτή ακριβώς η στάση καθρεφτίζεται και στις πρωτοβουλίες που σχεδιάζει και υλοποιεί γύρω από την ψυχική υγεία, την αυτοφροντίδα και τη δημιουργία κοινοτήτων που προάγουν την ολιστική ευεξία. Όλες αυτές οι δράσεις διαπνέονται από το πνεύμα μιας προσωπικής επανεκκίνησης, κάτι που, όπως θα μου πει, χαρακτηρίζει και το στάδιο ζωής στο οποίο βρίσκεται σήμερα. «Είμαι σε μια φάση που νιώθω πιο συνδεδεμένη από ποτέ με το ποια είμαι και με όσα έχω να προσφέρω», εξομολογείται. «Όλα όσα έχω ζήσει, μάθει και σπουδάσει με έχουν οδηγήσει σε αυτή τη στιγμή της ζωής μου και τα χρησιμοποιώ ως θεμέλιο: σταθερό, διαμορφωμένο, δυνατό. Πάνω σε αυτό συνεχίζω να χτίζω, να δημιουργώ και να προσφέρω. Βρίσκομαι σε ένα κεφάλαιο πράξης: υλοποιώ νέες ιδέες, συνεργάζομαι, είμαι παρούσα με όλο μου το είναι. Αυτό που με κινεί σήμερα είναι η υγεία και η ολιστική ευεξία. Η έννοια του να παραμένω σε εγρήγορση παίζει κομβικό ρόλο σε αυτό. Μου προσφέρει διαύγεια, συγκέντρωση και δύναμη, μου θυμίζει καθημερινά τη σημασία της ανθεκτικότητας και της ισορροπίας. Νιώθω ενέργεια και ενθουσιασμό για όσα έρχονται, όχι μόνο για μένα, αλλά και για τους χώρους, τις εμπειρίες και τις συζητήσεις που θέλω να βοηθήσω να γεννηθούν».
Η Tatiana επικεντρώνει το ενδιαφέρον της σε projects που έχουν κοινό παρονομαστή την Ελλάδα και άξονες την ψυχική υγεία, την ευεξία, τη βιωσιμότητα και την ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς. Η αρχή έγινε το 2020 με την Breathe Hellas, την πλατφόρμα ψυχικής υγείας που ίδρυσε και τη βλέπει να εξελίσσεται όπως ονειρεύτηκε. «Με την Breathe αναπτύσσουμε προγράμματα για νέους, προσφέροντάς τους τα κατάλληλα εργαλεία για να στηρίξουν την ψυχική και συναισθηματική τους υγεία, να αποκτήσουν ανθεκτικότητα, αυτοπεποίθηση και ουσιαστικές σχέσεις. Πιστεύω ότι όλοι πρέπει να έχουν δωρεάν πρόσβαση σε αυτά τα εργαλεία, όχι μόνο για να αισθάνονται καλύτερα, αλλά και για να ζουν καλύτερα. Η ψυχική δύναμη είναι θεμελιώδης, κάτι που έχω καταλάβει από προσωπική εμπειρία, ιδιαίτερα μέσα από τη συνεργασία μου με αθλητές» λέει, αναφερόμενη στην περσινή καμπάνια The Uniform of Hope που συνδιοργάνωσε με διακεκριμένους Ολυμπιονίκες και αθλητές, οι οποίοι μοιράστηκαν τις ιστορίες τους για την ψυχική ανθεκτικότητα. «Αυτή η καμπάνια μας χάρισε τόσο δυνατές ιστορίες, οι οποίες σύντομα θα παρουσιαστούν μ’ έναν νέο τρόπο μέσα από μια σειρά ντοκιμαντέρ που ετοιμάζουμε και φέρνει τις φωνές των αθλητών στο προσκήνιο, κάνοντας τις διαδρομές τους ορατές σ’ ένα ευρύτερο κοινό». Ιδιαίτερα περήφανη είναι και για τη συνεργασία της με το ίδρυμα του παίκτη του NBA, Kevin Love. «Η αποστολή του εν λόγω ιδρύματος είναι να συμβάλει στην αποστιγματοποίηση των συζητήσεων γύρω από την ψυχική υγεία και να προσφέρει επιστημονικά τεκμηριωμένα εργαλεία που βοηθούν τους ανθρώπους να ευημερούν», εξηγεί. «Φέραμε την τεχνογνωσία του Kevin Love Fund στην Ελλάδα μέσω των προγραμμάτων της Breathe, συμπεριλαμβανομένου του Uniform of Hope. Βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή, αλλά ελπίζουμε να επεκτείνουμε αυτή τη σημαντική δουλειά σε όλη τη χώρα».
Η ευαισθησία της πάνω στο τι σημαίνει να θεραπεύεις ένα τραύμα δεν είναι τυχαία· είναι βαθιά προσωπική. Ως παιδί, έζησε έξι χρόνια εσώκλειστη σε οικοτροφείο, ενώ σε ηλικία μόλις επτά ετών έχασε τον πατέρα της, ο οποίος αυτοκτόνησε, μια αλήθεια που της αποκαλύφθηκε στην εφηβεία. Η θλίψη επανήλθε πρόσφατα στη ζωή της όταν ο ετεροθαλής αδελφός της εξαφανίστηκε. Αυτές οι εμπειρίες δεν την καθόρισαν απλώς, έγιναν το θεμέλιο της βαθιάς αφοσίωσής της στην υπεράσπιση της ψυχικής υγείας και στην ανάγκη για ουσιαστική ευαισθητοποίηση γύρω από αυτήν. «Το προσωπικό μου ταξίδι με έφερε αντιμέτωπη πολλές φορές με το ζήτημα της ψυχικής υγείας. Είναι, ούτως ή άλλως, ένα θέμα που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αγγίζει τις ζωές των περισσότερων ανθρώπων σήμερα», μου λέει. «Μιλώντας πιο προσωπικά, η απώλεια του πατέρα μου σε μικρή ηλικία, εξαιτίας της κατάθλιψης, άφησε ένα αποτύπωμα που δεν φεύγει. Είναι κάτι που σε ακολουθεί σιωπηλά, διαμορφώνει τον εσωτερικό σου κόσμο και εμφανίζεται ξανά και ξανά με διαφορετικούς τρόπους στο πέρασμα του χρόνου. Κοιτώντας πίσω, μπορώ πλέον να συνδέσω ξεκάθαρα το άγχος που ένιωθα για το σώμα, το βάρος και την εμφάνισή μου με βαθύτερα συναισθηματικά τραύματα, που τότε δεν ήξερα καν να ονομάσω. Καταλαβαίνω πια ότι η δυσφορία μου με το να με βλέπουν -μέσα από τον αθλητισμό ή σε κάθε στιγμή έκθεσης- δεν είχε να κάνει μόνο με το σώμα. Είχε να κάνει με την ψυχή. Με την ανάγκη για προστασία, για έλεγχο. Με την ανάγκη να νιώσω ασφαλής σε έναν κόσμο που κάποτε είχε κλονιστεί».
Η σχέση της με την εικόνα του σώματός της ήταν και παραμένει για εκείνη μια διαρκής διαδικασία μάθησης, που τη δίδαξε να αντιμετωπίζει τον εαυτό της με περισσότερη υπομονή και φροντίδα. «Ακόμα παλεύω με την επικριτική εσωτερική φωνή του τελειομανούς εαυτού μου, που συχνά με εμπόδιζε να ζήσω ελεύθερα», ομολογεί. «Υπήρξαν εποχές που ένιωθα αποσυνδεδεμένη από τον πυρήνα μου, αναζητώντας τον έλεγχο αντί για τη σύνδεση. Χρειάστηκε χρόνος για να ξαναχτίσω την εσωτερική μου εμπιστοσύνη και παραμένει μια διαδικασία εν εξελίξει. Αυτό απαιτούσε μια αλλαγή: από την αυτοπειθαρχία στην αυτοσυμπόνια. Από την πίεση στο να είμαι παρούσα στη στιγμή. Από τις προσδοκίες στον σεβασμό και την τρυφερότητα. Αυτή η σιωπηλή, εσωτερική μεταμόρφωση υπήρξε και το θεμέλιο για την Breathe. Γεννήθηκε από τα προσωπικά μου βιώματα και σχεδιάστηκε για να στηρίζει, ιδιαίτερα τους νέους ανθρώπους, καθώς χαρτογραφούν το δικό τους συναισθηματικό τοπίο. Η Breathe δεν είναι απλώς ένας ασφαλής χώρος έκφρασης. Μέσα από τα προγράμματα και τις δράσεις μας καλλιεργούμε μια κουλτούρα που προσεγγίζει την ψυχική υγεία με ειλικρίνεια, χωρίς στίγμα, με χρόνο για ουσιαστική ίαση, χωρίς βιασύνη».
Γεννημένη στο Καράκας της Βενεζουέλας και μεγαλωμένη στην Ελβετία, κόρη Γερμανίδας αριστοκράτισσας και Σλοβένου επιχειρηματία, η Tatiana απέκτησε νωρίς μια ταυτότητα ανοιχτή στον κόσμο. Σπούδασε Κοινωνιολογία στις ΗΠΑ, έζησε στην Αγγλία και εργάστηκε στον χώρο της μόδας δίπλα στην Diane von Fürstenberg, στον τομέα των δημοσίων σχέσεων. Παρότι η ζωή της διατρέχει ηπείρους και κουλτούρες, η Ελλάδα είναι η χώρα που επέλεξε να αποκαλεί σπίτι της. Αρχικά ήρθε μέσω του γάμου της με τον Νικόλαο Ντε Γκρες, με τον οποίο μοιράστηκε 21 χρόνια κοινής πορείας, προτού αποφασίσουν να τραβήξουν χωριστούς δρόμους. Και όμως, παρά τον τερματισμό αυτού του κεφαλαίου, η Ελλάδα παραμένει σταθερά η βάση της, ένα σημείο αναφοράς που έχει πλέον δώσει νόημα και ρίζες σε μια κατεξοχήν κοσμοπολίτισσα. «Αν και αυτό το κομμάτι της προσωπικής μου ζωής έχει κλείσει, η Ελλάδα παραμένει ο τόπος όπου έχω επιλέξει να ριζώσω», τονίζει. «Το να παραμείνω εδώ δεν ήταν ακριβώς μια απόφαση με τη συμβατική έννοια, ήταν περισσότερο ένα αίσθημα. Από την πρώτη στιγμή η χώρα μου φάνηκε οικεία, σαν ένας τόπος που γνώριζα από πριν. Υπάρχει κάτι βαθιά γειωτικό στο φως, στον ρυθμό της ζωής, στη ζεστασιά των ανθρώπων. Με τον καιρό αυτή η σύνδεση δυνάμωσε. Το να μείνω ήταν το φυσικό επόμενο βήμα. Και εξακολουθεί να είναι. Αγαπώ την Ελλάδα και τους ανθρώπους που με αγκάλιασαν τόσο ανοιχτά. Τώρα θέλω να προσφέρω κάτι πίσω, να τιμήσω την αγάπη, την αποδοχή και την έμπνευση που έχω λάβει. Αυτά είναι που καθοδηγούν το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς μου και όλα όσα χτίζω για το μέλλον», λέει, αναφερόμενη μεταξύ άλλων και στην επιθυμία της να υλοποιήσει δράσεις που θα προμοτάρουν τη χώρα ως έναν παγκόσμιο προορισμό ευεξίας. «Η Ελλάδα κρατά την ουσία της ευεξίας, όχι μόνο στα εντυπωσιακά τοπία, αλλά και στις παραδόσεις της. Εδώ η ευεξία δεν είναι κάτι που σκηνοθετείται, είναι κομμάτι της καθημερινότητας. Φαίνεται στον τρόπο που οι άνθρωποι συνδέονται μεταξύ τους. Αυτό που δημιουργώ τώρα είναι προγράμματα και εμπειρίες που βοηθούν τους ανθρώπους να ξαναβρούν τον εαυτό τους, μέσα από τη φύση, την αρχαία σοφία και τη σωστή διατροφή. Η Ελλάδα είναι το ιδανικό μέρος γι’ αυτή την επανασύνδεση. Όχι ως τόπος διαφυγής, αλλά επιστροφής στην απλότητα, την αυθεντικότητα και όσα έχουν πραγματικά σημασία. Το όραμά μου είναι να βοηθήσω την Ελλάδα να γίνει ένας κορυφαίος προορισμός για αληθινή αναζωογόνηση και ευεξία. Ένας προορισμός ολιστικής θεραπείας, βασισμένης στην ψυχή αυτού του τόπου».
Σκέφτομαι όσα μοιράζεται για τη διαδρομή της προς την ψυχική ανθεκτικότητα και η εικόνα της «ατάραχης πριγκίπισσας» που για χρόνια είχα σχηματίσει στο μυαλό μου όπως, υποθέτω, και πολλοί άλλοι, αρχίζει σιγά-σιγά να ξεθωριάζει. Η Tatiana μοιάζει να μη θέλει να αναπαράγει πια το αφήγημα ενός προσεκτικά φιλτραρισμένου δημόσιου προσώπου, αλλά αυτό μιας γυναίκας που έχει κάνει την επιλογή να υπάρξει αυθεντικά, πέρα από τίτλους, προσδοκίες και παραμυθένιες εικόνες. «Δεν έζησα ποτέ μια τέλεια ζωή, που όλα μοιάζουν τακτοποιημένα και χωρίς έγνοιες», θα μου τονίσει στο φινάλε της συζήτησής μας. «Υπήρξαν στιγμές μοναξιάς, στιγμές που δεν ένιωθα καλά με τον εαυτό μου, άνετα με το σώμα μου. Αλλά κάθε εμπειρία, δύσκολη ή όμορφη, με έφερε πιο κοντά σε αυτό που είμαι σήμερα. Και πλέον νιώθω πιο δυνατή, πιο γαλήνια και πιο ευγνώμων από ποτέ. Ξέρεις κάτι; Ένα χαμόγελο μπορεί να κρύβει πολλά, αλλά μπορεί και να είναι ένας τρόπος να τιμάς το παρελθόν ενώ προχωράς με τόλμη προς το μέλλον. Για μένα είναι μια υπενθύμιση όλων όσα έχω ζήσει και όλου του φωτός που με περιμένει ακόμα».
