«Επιτέλους πήγες για θεραπεία / πήγες σε ψυχολόγο και σε ψυχίατρο επίσης / αλλά για ποιον λόγο να πηγαίνεις / αφού πιο πολύ ψεύδεσαι παρά μιλάς; / Θα σου κάνουν άγαλμα για την ανειλικρίνειά σου / δεν σε λυπάμαι / όποιος κάθεται μαζί σου εξαντλείται / κινούμενο red flag / τρομερή καταστροφή», τραγουδάει κελαρυστά και σχεδόν χαμογελαστά η Rosalía (La Perla, LUX). Οι προβληματικοί πρώην αποτέλεσαν το κύριο θέμα συζήτησης στις μουσικές κυκλοφορίες της χρονιάς κι ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που κατέκτησαν τα charts. Η Sabrina Carpenter δολοφόνησε μια σειρά αντρών στα βιντεοκλίπ της, υμνώντας μάλιστα τον πιο ανώριμο όλων, εκείνον που συμπεριφέρεται μονίμως σαν παιδί (Manchild).
Η Lily Allen στην πολυαναμενόμενη επιστροφή της στη σκηνή, αποφάσισε να μιλήσει για μια από τις πιο τραυματικές της σχέσεις, απευθύνοντας στον διάσημο πρώην της τα εξής: «Δεν φταίω εγώ, φταις εσύ / Αυτό έκανες πάντα κι αυτό θα συνεχίσεις να κάνεις / Για πάντα μέχρι να πεθάνεις, αυτή είναι η αλήθεια» (West End Girl).
Μπορεί το ragebait, το περιεχόμενο που δημοσιεύεται αποκλειστικά και μόνο για να προκαλέσει θυμό, να ορίστηκε ως η λέξη της χρονιάς, όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση τα πράγματα διαφέρουν. Δεν πρόκειται για γυναίκες που θέλουν απλά να κακολογήσουν τους άντρες που πέρασαν από τη ζωή τους, αλλά για γυναίκες που διεκδικούν την ορατότητα και μιλούν ανοιχτά για όλα εκείνα που τις τραυμάτισαν αλλάζοντας την αφήγηση που τις θέλει μονίμως σε σχέση.
Πρόκειται για μια συνολικότερη μετατόπιση των γυναικών ως προς το status της δέσμευσης. Σύμφωνα με έρευνες του εξωτερικού, όλο και περισσότερες γυναίκες δηλώνουν αδιάφορες προς τον θεσμό του γάμου, με την ηλικία εκείνων που τελικά προχωρούν σε όποια μορφή επισημοποίησης της σχέσης τους να αυξάνεται. Ενδεικτικά μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα η συνήθης ηλικία ήταν τα 20, ενώ σήμερα έχουμε αισίως φτάσει στα 28. Οι παράμετροι είναι πολλές. «Είναι πολύ πιο εύκολο να είναι μια γυναίκα single σήμερα», γράφει η Bella DePaulo, συγγραφέας του Single at Heart. «Αν δεν θες να μαγειρέψεις, υπάρχει ντελίβερι. Αν δεν θες να πλύνεις τα ρούχα, υπάρχει πλυντήριο. Υπάρχει μια αποδέσμευση, θα λέγαμε, από τις εργασίες που παραδοσιακά αποδίδονταν στο γυναικείο φύλο. Επίσης, οι τεχνολογίες της επικοινωνίας έχουν κάνει την μοναξιά απολαυστική. Γιατί πολύ απλά, δεν είσαι ποτέ απολύτως μόνη», καταλήγει.
Όσο υπερβολικό κι αν μοιάζει το σχόλιό της, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στα μισά. Ο γάμος, σήμερα, δεν αποτελεί αυτοσκοπό ούτε και μοναδική διέξοδο για τις γυναίκες. Η ισότητα των δύο φύλων φαντάζει ακόμη μακρινή, όμως αυτό δεν συνεπάγεται την παραίτηση και την εξάρτηση από την όποια αρρενωπότητα. Το σύγχρονο dating είναι χαοτικό και παρόλο που οι άνδρες δείχνουν τρομαγμένοι, οι γυναίκες εξακολουθούν να βιώνουν σε μεγαλύτερο βαθμό τους κινδύνους του. Ένα διαρκώς αυξανόμενο ποσοστό χρηστριών dating apps, προτιμά πια την αποχή από τις πλατφόρμες. Η διαδικτυακή κουλτούρα συμβάλλει σε αυτό. Όσο περισσότερες εμπειρίες και αφηγήσεις μοιράζονται εκεί έξω, τόσο μειώνεται ο φόβος. Κατά αυτό που λέει και η DePaulo, ακούγοντας μια γυναίκα να περιγράφει μια παρόμοια με τη δική σου ιστορία ή και σκέψεις που εσύ η ίδια φοβάσαι να εκφράσεις, συνειδητοποιείς πως δεν είσαι μόνη.
Από τα πιο αισιόδοξα και περίτρανα παραδείγματα, αυτό της Julia Fox. «Δεν είναι ότι δεν μπορώ να βρω άντρα. Πίστεψέ με, μπορώ και με το παραπάνω – δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Είναι κυρίως μια προσπάθεια να τους βγάλω από τη ζωή μου, από το κέντρο της ύπαρξής μου, γιατί κάποιες φορές εκείνοι είναι που σε κρατάνε πίσω. Και τώρα που έχω κάνει αυτήν τη στροφή, μπορώ να παραδεχτώ πως δεν μου λείπει τίποτα. Είμαι πολύ πιο ικανοποιημένη από όλα όσα συνειδητοποιώ ότι μπορώ να κάνω μόνη μου – πράγματα που πάντα περίμενα να κάνει ένας άντρας για μένα», σημειώνει η ίδια.
Και παράλληλα με την προσωπική ενδυνάμωση έρχεται στο προσκήνιο και η δύναμη της φιλίας. Είναι τόσο σύνηθες να επενδύουμε πρωτίστως στις ερωτικές μας σχέσεις, που συχνά ξεχνάμε πως οι φιλίες μας είναι η κύρια σταθερά μας. Το ίδιο πίστευε και η Charlotte του Sex and The City, όταν έθετε στις υπόλοιπες της παρέας το εξής ερώτημα: «Γιατί δυσκολευόμαστε τόσο να αποδεχτούμε πως όταν έχουμε η μία την άλλη, οι άνδρες είναι απλά ένα συμπληρωματικό κομμάτι της ζωής μας;».
Τα πράγματα αλλάζουν. Η καταναγκαστικότητα της δέσμευσης αποχωρεί από τις συζητήσεις. Τα κριτήρια επιλογής ενός συντρόφου γίνονται πιο αυστηρά και κυρίως πιο συνειδητά. Η single ζωή δεν μοιάζει πια τραγική. Σε αντίθεση με ό,τι ίσχυε μερικά χρόνια πριν, οι γυναίκες μπορούν να σκεφτούν μια ζωή για τις ίδιες χωρίς να περιμένουν την έγκριση ή την στήριξη ενός άνδρα. Κι ίσως αυτή να είναι η πιο ουσιαστική αλλαγή. Ίσως τελικά δεν έχει να κάνει με τον ποιο άνδρα επιλέγουν οι γυναίκες και πώς, αλλά με το γεγονός πως επιλέγουν τον εαυτό τους – κι αυτό είναι το πιο σημαντικό.
