Πρόσφατα έκανα μια σύντομη συνέντευξη με μια νέα γυναίκα ακτιβίστρια. Κράτησε περίπου 15 λεπτά. Στη διάρκεια αυτή μου ανέφερε τρεις φορές τον-γνωστό είναι η αλήθεια-σύντροφό της. Με ξένισε φοβερά. Πόσο παρωχημένη προσπάθεια ετεροκαθορισμού! Μου ήρθε να της το πω, αλλά κρατήθηκα. Λίγες μέρες αργότερα διάβασα ότι χώρισαν. Τι να σκέφτεται τώρα που σε όλες τις συνεντεύξεις της τον έχει αναφέρει άλλες τόσες φορές, σαν να μην υπάρχει ζωή χωρίς αυτόν; Οι κοινές τους φωτογραφίες είναι παντού στο Ινσταγκραμ. Μπήκα να δω αν υπάρχουν ακόμη. Ναι, δεν τις έχει σβήσει. Σε μια από αυτές ένας από τους ακολούθους της αναρωτιέται: «Πω πω βγαίνεις με τον…τάδε;». «Εβγαινε», απαντάει από κάτω κάποιος άλλος. «Γιατί ο τύπος είναι κατά συρροή άπιστος». Μπήκα στη θέση της. Φαντάστηκα την οδύνη που αισθάνεται με κάθε είδους τέτοιο σχόλιο ή κάθε σκανδαλοθηρικό άρθρο που αναλύει τις λεπτομέρειες του χωρισμού της. «Δεν του άξιζες. Είσαι υπερβολικά καλή γι’ αυτόν», λέει κάποιος άλλος με ένα λυπημένο εμότικον δίπλα.
Τα σκεφτόμουν όλα αυτά όταν είδα την ηθοποιό Κλέλια Ανδριολάτου να επιμένει-σοφά-να μην παρουσιάσει σε κουτσομπολίστηκη εκπομπή το σύντροφό της. «Οχι, όχι, όχι», απαντούσε σε όλες τις ερωτήσεις του δαιμόνιου ρεπόρτερ που αφορούσαν την προσωπική της ζωή. Πριν λίγα χρόνια κάθε σταρ που σέβεται τον εαυτό του όφειλε να απασχολεί τα ΜΜΕ με τις ερωτικές του υποθέσεις. Τώρα συμβαίνει το αντίθετο. Οταν η τραγουδίστρια Τέιλορ Σουίφτ αποκάλυψε τον αραβώνα της πολλοί οπαδοί της ξενέρωσαν. Οι μουσικοκριτικοί άρχισαν να αναρωτιούνται κατά πόσον είναι διατηρήσει ακέραια τη δόξα της χωρίς να θυσιάσει την εμπνευσή της. «Μήπως είναι πλέον ντροπιαστικό να λες ότι έχεις αγόρι;», αναρωτιόταν σε πρόσφατο viral άρθρο της στη Vogue η Σαντέ Τζόζεφ.
«Δεν είναι μόνο στη φαντασία αυτών των γυναικών – το κοινό νιώθει έξαλλο βλέποντας υπερβολικά πολύ περιεχόμενο να περιστρέφεται γύρω από τους άνδρες, εμού συμπεριλαμβανομένης απ’ ο,τι φαίνεται (όπως υποδηλώνει η υπερβολική χρήση του κουμπιού σίγασης). Όταν η συγγραφέας και συνεργάτιδα της βρετανικής Vogue, Στεφανι Γιεμπόα, παρουσίασε με πανηγυρικό τρόπο τον φίλο της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχασε εκατοντάδες ακόλουθους. “Ακόμα κι αν ήμασταν ακόμα μαζί, δεν θα το δημοσιοποιούσα. Υπάρχει κάτι ενοχλητικό και ντροπιαστικό στο να δημοσιεύεις διαρκώς φωτογραφίες του συντρόφου σου αυτές τις μέρες”, μου λέει, προσθέτοντας ότι “υπάρχει ένα κομμάτι μου που θα ένιωθε επίσης ενοχές να μοιράζεται συνεχώς τον σύντροφό μου – ειδικά όταν γνωρίζουμε ότι το τοπίο των γνωριμιών είναι κακόβουλο αυτή τη στιγμή. Δεν θα ήθελα να κάνω φιγούρα», γράφει η Τζόζεφ, βάζοντας στη συζήτηση και το ζήτημα του «ματιάσματος» (ασχολίαστο αλλά όπως φαίνεται υπαρκτό…).
Εχει ενδιαφέρον πάντως ότι το άρθρο κλείνει με έναν τόνο χειραφέτησης, αφού εξηγεί ότι πλέον οι γυναίκες όχι μόνο δε φοβούνται να μείνουν γεροντοκόρες, αλλά εξιδανικεύουν τη μοναξιά τους ως ευκαιρία για απόλυτη ελευθερία. Μέχρι πριν λίγα χρόνια η ζωή στο «Boyfriendland» ήταν λίγο πολύ προδιαγεγραμμένη, κοινώς στη σκιά του συντρόφου. Ισως αυτή να είναι η μεγαλύτερη διεκδίκηση στις σύγχρονες σχέσεις: έρωτες κι αγάπες που αφήνουν κι ενθαρρύνουν τον άλλον ή την άλλη να ανθίσει.
