Ένας από τους λογαριασμούς που ακολουθώ στο Instagram έκανε ένα poll αυτές τις μέρες, το οποίο είχε τίτλο «Όταν τελειώσει όλο αυτό». Παραθέτω αυτούσιες κάποιες από τις απαντήσεις που είδα:
Δεν θα ξανά πω όχι από φόβο.
Θα πάρω μια αγκαλιά τη γιαγιά μου.
Επιτέλους θα τον δω.
Δεν θα υπάρχουν άλλες σειρές στο Netflix.
Θα πάω επιτέλους στο νησί μου.
Ίσως κάνω παιδί, κάτι που αρνούμουν πεισματικά μέχρι τώρα.
Ρε μόνο αγκαλιές και φιλιά!
Θα πάω στο γήπεδο να δω την ομαδάρα μου.
Θα βγω με τα άτομα που «θα κανονίζαμε» και δεν κανονίσαμε ποτέ.
Θα χορεύω όλη μέρα σάλσα.
Θα πάω κομμωτήριο και νύχια.
Σεξ! Πολύ σεξ!
Θα φύγω από το σπίτι των γονιών μου.
Δεν θα ξανά πω βαριέμαι.
Θα φοβάμαι λιγότερο τον θάνατο.
Διαβάζοντας τα παραπάνω κλεισμένη στο σπίτι μου – από ευσυνειδησία αλλά και με μια εμμονική σχεδόν προσήλωση στον επιβεβλημένο εγκλεισμό, που θεωρώ ότι είναι η ευκαιρία μου να ξεκαθαρίσω μια και καλή ποια είμαι και που πάω – συνειδητοποίησα ότι τα πράγματα που έχουν αρχίσει κι εμένα να μου λείπουν περισσότερο είναι λίγο πολύ τα παραπάνω.
Όχι, δεν θα πάω στο γήπεδο να δω καμία ομαδάρα, αλλά θα ξανά συναντήσω τις δικές μου «ομαδάρες». Αφού πρώτα θα έχω καταλάβει για τα καλά σε ποιες από αυτές ανήκω πραγματικά. Επαγγελματικά, οικογενειακά, φιλικά, κοινωνικά, προσωπικά. Αφηρημένα ή συνειδητοποιημένα, τυχαία ή με κόπο, ανήκουμε. Και τώρα που δεν είμαστε εκεί που ανήκουμε, αλλά μόνοι μας, καταλαβαίνουμε περισσότερο από ποτέ τι σημαίνει να ανήκεις. Σε κάποιες περιπτώσεις είναι βάρος και σε κάποιες άλλες είναι ανείπωτη ανακούφιση. Πλέον δεν χρειάζεται να σκεφτούμε πολύ, ούτε να κάνουμε λίστες με τα υπέρ και τα κατά. Αρκεί να παρακολουθήσουμε σαν θεατές τους εαυτούς μας να τρέχουν για τις πρώτες «αγκαλιές», όταν πλέον αυτό θα επιτρέπεται.
