Είχα χρόνια να πάω στη Ρώμη και πέταξα από το Λονδίνο πανευτυχής και χαλαρή μαζί με τον γιο μου, βέβαιη πως όλα θα πήγαιναν ρολόι. Μέχρι που βρέθηκα στο αεροδρόμιο Fiumicino στο τέλος μιας τεράστιας ουράς για ταξί, σε έναν κλειστό διάδρομο, και συνειδητοποίησα πως θα έπρεπε να έχω προνοήσει για τη μεταφορά μου στην πόλη. Φυσικά είχε μποτιλιάρισμα και φυσικά ο οδηγός δεν μιλούσε αγγλικά – οι Ιταλοί δεν το έχουν με τις ξένες γλώσσες. Με τα πολλά, παραζαλισμένη, έφτασα στο Soho House Rome, όπου «βούτηξα» στη δροσιά των κλιματιζόμενων χώρων και της γνώριμης άψογης αισθητικής του. Και μόνο όταν ανέβηκα στον δέκατο όροφο του εντυπωσιακού industrial κτιρίου στης Via Cesare De Lollis και αντίκρισα από τα μεγάλα παράθυρα την υπέροχη θέα 360, διαπίστωσα πως βρισκόμουν στην καρδιά του San Lorenzo, της πιο artistic γειτονιάς της πόλης, δύο βήματα από το πανεπιστήμιο Sapienza.
Στο δωμάτιο ρύθμισα τη θερμοκρασία σε πολικούς βαθμούς και θαύμασα τη διακόσμηση και τις λεπτομέρειες που χαρακτηρίζουν τα Soho House ανά τον κόσμο. Τα έπιπλα ήταν όλα ιταλικά, από ντόπια vintage markets, με highlight τα θρυλικά φωτιστικά Bitossi τύπου 70ς. Μετά τα προκαταρκτικά, ανέβηκα στην πισίνα με τα κατακόκκινα πλακάκια που ήταν γεμάτη χαρούμενο κόσμο που απολάμβανε τον ήλιο και τη θέα πριν τη συναυλία των Coldplay. Όταν όμως πήγα στη ρεσεψιόν για να ζητήσω ένα ταξί που θα με οδηγούσε στο στάδιο, βρέθηκα πάλι προ εκπλήξεως: η υπάλληλος –που αυτή μιλούσε αγγλικά– μου εξήγησε ότι όποτε διοργανώνεται ένα μεγάλο event στη Ρώμη τα ταξί είναι άφαντα! Δεν υπήρχε ούτε ένα για δείγμα! Το δεύτερο πάθημα έγινε μάθημα και έκλεισα ένα για την επόμενη μέρα, ενώ ένα συμπαθέστατο ζευγάρι από το Brooklyn μου έδωσε lift για τους Coldplay – εδώ στάθηκα τυχερή.
