Σε μια τοξική εποχή, θέλω να σας πω την αλήθεια για τις καινούργιες αρχές. Προσδεθείτε!
Μου αρέσουν οι καινούργιες αρχές. Ειδικά μετά τον δεύτερο -εντάξει, τον τρίτο- καφέ, όταν έχω αποφασίσει ότι η ζωή είναι ωραία και έχει φτάσει η στιγμή να πάρω την τύχη μου στα χέρια μου, να αλλάξω τα κακώς κείμενα, να διαμορφώσω το πεπρωμένο μου, να απαντήσω σε όλα τα αστεράκια στο inbox μου και άλλα τέτοια φοβερά και υπεραισιόδοξα. Οι ιστορίες ζωής που διηγούμαι με λίγο παραπάνω καμάρι απ’ όσο δικαιολογεί ο δείκτης σοφίας μου περιλαμβάνουν πάντα δραματικές αναχωρήσεις, μετακομίσεις, ενάρξεις, χωρισμούς, αλλαγές σελίδας, παραγράφου, πρότασης. Είναι ιστορίες τρέλας, αυθορμητισμού και μεγάλων δηλώσεων. Κυρίως όμως είναι ιστορίες θάρρους – αλλά όχι αλήθειας. Γιατί πάνω στη μυθιστορηματική καταγραφή της αδρεναλίνης, του ρίσκου και των χαριτωμένων εμποδίων -που όλοι ξέρουμε ότι δεν ήταν και τόσο σοβαρά, αφού είμαστε εδώ και τα λέμε σιγοπίνοντας μια παγωμένη μιμόζα-, επιλέγω να αφήσω έξω πολλές λεπτομέρειες, που όμως είναι σημαντικές για την ολοκληρωμένη εικόνα.
Και δεν είμαι μόνο εγώ. Γενικά σε αυτές τις κουβέντες αποφεύγουμε να αναφερθούμε στις μέρες, στις εβδομάδες ή στους μήνες που προηγήθηκαν της κινηματογραφικής μας απόφασης, όταν ακόμα διστάζαμε να την πάρουμε, όταν βασανιζόμασταν από την αγωνία, την ανασφάλεια και, τελικά, από τις τύψεις για την αδυναμία μας. Σε αυτές τις ιστορίες επιτυχίας και happy end δεν απαριθμούσαμε τις βραδιές της αϋπνίας, όταν μας έπνιγε η κατάσταση/σχέση/δουλειά/πόλη που αφήσαμε πίσω, δεν αποκαλύπταμε πόσο δυστυχισμένοι, αγχωμένοι και μίζεροι νιώθαμε για μεγάλο χρονικό διάστημα, πριν μαζέψουμε τελικά το θάρρος μας και προχωρήσουμε. Ο μύθος της ξαφνικής απόφασης να πετάξουμε δυο ρούχα σε έναν σάκο και να φύγουμε για το αεροδρόμιο μπορεί να σταθεί στα κινηματογραφικά στούντιο, αλλά στην πραγματική ζωή δεν συμβαίνει τίποτα ξαφνικά. Έρχεται μετά από καιρό αμφιταλαντεύσεων, λίστες προτεραιοτήτων και φίλες στο σπίτι, να μιλάμε μέχρι το ξημέρωμα, μπας και καταφέρουμε να φύγει το σφίξιμο στο στομάχι μας. Αλλά έχει σημασία να παραδεχτούμε ότι μας πήρε καιρό μέχρι να σηκώσουμε τα μανίκια και να κάνουμε μια καινούργια αρχή, γιατί κάποιος που περνάει κάτι παρόμοιο τώρα και ακόμα δεν έχει φτάσει στο σημείο της δράσης, αλλά διανύει τη φάση του δισταγμού, πρέπει να ξέρει ότι αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό, πως όλοι το περάσαμε, με μοναδικό εφόδιο τρομακτικές ποσότητες καφέ και σοκολάτας. Πρέπει να ξέρει πως δεν είναι ένδειξη δειλίας, παθητικότητας ή βολέματος να χρειάζεται χρόνο πριν κάνει τις μεγάλες αλλαγές του.
Όμως, τώρα που μιλάμε για μεγάλες αλλαγές -και ακόμα μεγαλύτερες αλήθειες-, ας πάμε και στο «μετά» της τεράστιας απόφασης/έναρξης/μετακόμισης. Σύσσωμα τα inspirational quotes στο διαδίκτυο και τα μαγνητάκια στα καταστήματα με είδη δώρων κατάφερναν να μας πείσουν ότι, άπαξ και πάρουμε τη μεγάλη απόφαση, όλα τα άλλα θα έρθουν εύκολα. Το οποίο μπορεί να συμβεί, τίποτα δεν είναι απίθανο, και ποια είμαι εγώ που θα αμφισβητήσω τόση μαζεμένη ανθρώπινη γνώση, αλλά έτσι, για την τρέλα του πράγματος, ας σκεφτούμε και κάτι πιο πεζό. Πολύ συχνά, όταν παίρνουμε την απόφαση να αλλάξουμε κάτι, ακόμα κι αν είναι η πιο σωστή του κόσμου, μπορεί να νιώσουμε θλίψη. Να θρηνήσουμε την προβληματική κατάσταση που αφήνουμε πίσω μας. Και, ναι, τώρα που το βλέπουμε γραμμένο ακούγεται παρανοϊκό, αλλά τι να κάνουμε, έτσι είναι η ανθρώπινη φύση, δεν υπάρχει ίχνος λογικής στα συναισθήματα. Πριν τα βάλετε λοιπόν με τον εαυτό σας και αρχίσετε να αναρωτιέστε τι στο διάολο πάει στραβά μ’ εσάς, σας έχω νέα: όλοι τα ίδια περνάμε.
