Πριν από μία δεκαετία αρραβωνιάστηκα έναν θε-ό-μουρ-λο ζωγράφο, τον οποίο γνώριζα περίπου έναν μήνα, και ήρθα αντιμέτωπη με ένα σχετικά δικαιολογημένο κύμα ανησυχίας από γνωστούς, συγγενείς και φίλους, που με έβαλε σε θέση απολογητική για καιρό. Χωρίς να έχω κάνει ενδελεχές ψυχογράφημα της επιλογής μου, ήξερα ότι έχω πάρει τη σωστή απόφαση, γνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι η έντονα λογική και υπολογιστική μου φύση αποκλείεται να ένιωθε άνετη με την απόφαση αυτή αν οι ασυνείδητοι και αστραπιαίοι εσωτερικοί μου υπολογισμοί δεν είχαν καταλήξει σε θετικό πρόσημο. Όταν μου έκαναν ερωτήσεις, οι απαντήσεις μου ενστικτωδώς δημιουργούσαν την εικόνα της γυναίκας που πιστεύει ότι οι άνθρωποι αλλάζουν και ότι σε όλους αξίζει μια δεύτερη και τρίτη ευκαιρία. Δεν είμαι τέτοια γυναίκα όμως.
«Δεν σε φοβίζει που είναι διπολικός και δεν παίρνει φάρμακα;» «Δεν σε προβληματίζει που μπήκε πρώτη φορά σε σωφρονιστικό ίδρυμα στα εννιά του;» «Πώς γίνεται να αισθάνεσαι ασφαλής αφού τον ξέρεις μόνο 23 ημέρες και τώρα μένει στο σπίτι σου;» «Το ότι ο γκαλερίστας του έχει βάλει φραγή στο τηλέφωνό του δεν σου λέει κάτι;» «Το ότι οι γονείς του τον έχουν αποκληρώσει μήπως είναι red flag;» «Το δαχτυλίδι που σου έφτιαξε από κόκαλα κότας το φοράς;»
Ένιωσα πολύ έντονα ότι για τους γύρω μου υπήρχαν μόνο δύο αποδεκτοί δρόμοι: να δω ότι αυτός ο άνθρωπος είναι κακός για μένα, να παραδεχτώ το λάθος μου και να το λήξω ή να τους πείσω με εμπεριστατωμένα επιχειρήματα ότι οι λόγοι για τους οποίους πίστευαν ότι είναι κακός για μένα υπήρχαν τρόποι να σταματήσουν να υφίστανται. Οι προσδοκίες του περίγυρού μου με έβαλαν σε μια θέση κωμική για τα δεδομένα μου, αυτήν της γυναίκας που προσπαθεί να πείσει τους γύρω της ότι εκείνη θα τα καταφέρει και θα μάθει στον παλιό τον γάιδαρο την καινούργια περπατησιά, θα κάνει τον αλκοολικό να πίνει χαμομήλι, θα μάθει του εργένη πώς να είναι νοικοκύρης, θα κάνει τον βίαιο νταή γάτα καναπέ, θα διαβάσει του αγενή όλο το savoir vivre στον ύπνο του – υπνοπαιδεία. Θα κάνει τον βάτραχο πρίγκιπα με την αγάπη της. Όλα αυτά τα στατιστικά λάθη που, όταν τα λες, ακούγεσαι χαζούλα, απλά και μόνο γιατί η αλήθεια είναι πολύ πιο δύσκολο να ειπωθεί. Και η αλήθεια είναι ότι σε αυτή τη φάση της ζωής σου προτιμάς τον βάτραχο. Όχι επειδή δεν βρέθηκε κανένας πρίγκιπας στον δρόμο σου και διάλεξες τον βάτραχο σαν λύση ανάγκης, ούτε επειδή δεν αγαπάς τον εαυτό σου αρκετά, ούτε επειδή ελπίζεις να αλλάξει και να μεταμορφωθεί σε πρίγκιπα, αλλά γιατί απλώς προτιμάς τον βάτραχο. Γιατί βαρέθηκες τα κάστρα και θέλεις να δεις και λίγο βάλτο. Γιατί είναι πιο ενδιαφέρον το σεξ. Γιατί θέλεις να ζήσεις την εμπειρία τού να έχεις σχέση με κάποιον που είναι απεχθής. Γιατί έτσι.
Το στίγμα τού ότι κάθε συνειδητή επιλογή συντρόφου οφείλει να έχει όλα τα κουτιά τσεκαρισμένα σαν φορολογική δήλωση ή το κάπως αυτόματο αξίωμα πως, όταν διαλέγουμε κάτι που είναι «κακό» για εμάς, το κάνουμε επειδή πιστεύουμε ότι θα βελτιωθεί, μας κάνει να σιγομουρμουράμε δικαιολογίες που στο τέλος τις πιστεύουμε και οι ίδιες. Μάλιστα, μερικές φορές, ενώ ξεκινάμε σχέσεις απλά και μόνο για τη χαρά της περιπέτειας, μπαίνουμε στη θέση να προσπαθούμε να τις μετατρέψουμε σε κάτι πιο ήρεμο, μόνιμο, αναμενόμενο ή παραγωγικό, παρασυρόμενες από τα ψέματα που λέμε στους γύρω μας προκειμένου να μας αφήσουν να ζήσουμε το λάθος με την ησυχία μας.
Όταν πας να κάνεις ελεύθερη πτώση από αεροπλάνο, δεν προσπαθείς να πείσεις την οικογένειά σου ότι αυτό το ρίσκο θα μειωθεί με τον καιρό διότι σκοπεύεις σταδιακά να γίνεις πιλότος, ούτε ότι δεν υπάρχει κανένα καλύτερο σπορ από αυτό που διάλεξες. Είναι ένα ρίσκο υπολογισμένο και το παίρνεις γιατί κρίνεις ότι αυτό που σου προσφέρει είναι πιο σημαντικό. Μια «κακή» σχέση δεν διαφέρει και πολύ, αρκεί, όπως και με την ελεύθερη πτώση, το ρίσκο να είναι μικρό και υπολογισμένο, να έχεις αλεξίπτωτο που λειτουργεί και να μην αισθάνεσαι υποχρεωμένη σε κανέναν να τον πείσεις ότι πρόκειται για κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι πραγματικά είναι: κάτι που θέλεις να κάνεις, γιατί έτσι.
Διαβάστε επίσης | Prom Queen: Ποια νέα αγάπη;
