Η “μαύρη” περίοδος ξεκίνησε χαλαρά, τους πιο κρύους μήνες του φετινού χειμώνα. Στην αρχή, με ένα μαύρο τοπ και ένα μαύρο παντελόνι. Και συνεχίστηκε, με διαφορετικούς συνδυασμούς των όχι πολλών μαύρων κομματιών που φιλοξενεί η ντουλάπα μου. Ενδυματολογικά μιλώντας, το να φοράς μαύρο, ειδικά αν κινείσαι στον χώρο όπου black will always be the new black, είναι απολύτως φυσιολογικό. Στην περίπτωση τη δική μου, όμως, η διαχρονική αυτή αξία δεν έγινε ποτέ κεντρικός πρωταγωνιστής της στιλιστικής μου ταυτότητας. Αγαπώ τα χρώματα. Όχι τόσο τα γήινα, αλλά τα έντονα – το δραματικό μοβ (σε vintage πλέον, Pleats Please), το φλούο κίτρινο (σε sneakers), το φούξια (σε μποτάκια χιονιού). Και μπορεί αν παρατηρήσετε το σκίτσο της στήλης – που δημιούργησε ο ταλαντούχος Κωνσταντίνος Φυντάνης – να δείτε ένα αγαπημένο σε όλους μαύρο ζιβάγκο, όμως, μπορώ να το φανταστώ να συνδυάζεται με μια, παραδείγματος χάρη, δυνατά πράσινη φούστα.
Έχω ζήσει (και συνεχίζω να ζω) ανάμεσα σε εκείνες και εκείνους για τους οποίους το μαύρο χρώμα παραμένει de rigueur – “αρχιτεκτονικό”, φιλοσοφημένο, σωστό. Την εποχή που ζούσα στο Παρίσι, πολλές Γαλλίδες φίλες επέλεγαν ένα little black dress για ένα δείπνο ή ένα πάρτι, ενώ εγώ φορούσα το μικρό μου κόκκινο φόρεμα. Ίσως είχα την αίσθηση ότι φορώντας μαύρο δεν θα “φαινόμουν”. Τη μια και μοναδική φορά που φόρεσα total black στο γραφείο, η πάντα ευγενέστατη Αμερικανίδα επικεφαλής του τμήματος μου, μου είπε ότι έμοιαζα με “Greek widow” και ότι της θύμιζα παράσταση αρχαίου δράματος στην Επίδαυρο.
Το χρώμα, λοιπόν, ήταν ανέκαθεν στη ζωή μου. Μέχρι εκείνους τους πρόσφατους χειμερινούς μήνες. Η στροφή προς το μαύρο είχε ενδιαφέρον. Ήταν λίγο σαν ένας καμβάς, πάνω στον οποίο δεν είχα κέφι να δημιουργήσω κάτι, αλλά να τον αφήσω ελεύθερο. Υπήρχε μια αίσθηση αλλαγής. Μια κίνηση ενάντια σε όλα εκείνα που προϋπήρχαν. Ίσως μια ενδυματολογική μετάφραση της τεντωμένης ψυχολογίας του καιρού της πανδημίας. Στο σπίτι, η κόρη μου, η οποία βρίσκεται στην πειραματική ηλικία των 15, βιώνει τη δική της, αναμενόμενη “μαύρη” περίοδο. Και καμιά φορά με ρωτάει με λίγο απορία, «Mum, τι παίζει με το μαύρο; Θα κρατήσει πολύ ακόμα;».
Δεν έχω απάντηση. Θα δείξει. Επισκέφθηκα ακόμα μια φορά το κοντινό εκείνο κατάστημα. Στόχος μου να δοκιμάσω, τουλάχιστον, τις λιλά και τις τιρκουάζ μπλούζες. Τις δοκίμασα, μαζί με κάτι μαύρες. Επέλεξα να αγοράσω μια λευκή. Ίσως βρίσκομαι στον δρόμο προς μια χρωματική επανεκκίνηση.
Διαβάστε επίσης | The Vibe: Ένα Σαββατοκύριακο βλέποντας το Halston
