Οι New York Times γράφουν ότι είναι της μόδας τα μεταχειρισμένα νυφικά. Στην ιστοσελίδα Vestiaire Collective, ο αριθμός των second hand νυφικών φορεμάτων αυξήθηκε τα τελευταία δύο χρόνια κατά 527% κι ο αριθμός όσων τα αγοράζουν επίσης πενταπλασιάστηκε. Κάποια είναι πραγματικά vintage. Έχουν υποστεί επιδιορθώσεις και μετατροπές. Σε πολλές περιπτώσεις όμως τα φουστάνια είναι αφόρετα. Αγοράστηκαν για κάποια τελετή στη διάρκεια της πανδημίας που ματαιώθηκε τελικά λόγω λοκντάουν.
Οι επίδοξες νύφες έβαλαν ή έχασαν κιλά, γέννησαν, το σώμα άλλαξε, πολλά ζευγάρια χώρισαν, το νυφικό έμεινε κρεμασμένο στη ντουλάπα. Αναρωτιέμαι αν στην Ελλάδα θα είχε απήχηση κάτι τέτοιο με δεδομένη τη διάδοση τόσων δεισιδαιμονιών και προλήψεων. Θα μπορούσε μια γυναίκα να φορέσει το νυφικό ενός γάμου που δεν έγινε ή κατέληξε στραβά, θα ρωτούσε να μάθει τι συνέβη ή η μνήμη του φορέματος θα διαχεόταν μέσα στις ραφές και τις ίνες και θα την εξωθούσε να αναζητήσει ένα ύφασμα χωρίς παρελθόν;
Εμένα ανέκαθεν με γοήτευαν τα ρούχα που έχουν ιστορία, όπως και τα ξεχαρβαλωμένα παπούτσια ή τα μεταχειρισμένα αυτοκίνητα που διορθώνονται. Γιατί όλα διορθώνονται, απ’ ό,τι φαίνεται. Η νέα ηθική της βιώσιμης κατανάλωσης ορίζει ότι δεν πετάμε τίποτα. Ακόμη και τα χειροποίητα Golden Goose παπούτσια δημιούργησαν εργαστήριο στη γειτονιά Μπρέρα του Μιλάνου, όπου με 100 δολάρια (ίσως και λίγο παραπάνω) μπορεί κανείς να δώσει νέα ζωή στα ταλαιπωρημένα αθλητικά του.
Εκτιμώ ιδιαίτερα όσους ασχολούνται με τις επισκευές. Τσαγκάρηδες, επισκευαστές κοσμημάτων ή τσαντών, τεχνίτες κάθε είδους, καθώς και συνεργειατζήδες με καθηλώνουν με το έργο τους. Είναι συνήθως κρυμένοι σε υπόγεια όπου θησαυροί αποκαθίστανται, τρύπες μπαλώνονται και μηχανισμοί αποκτούν ξανά ρυθμό και ζωή. Ενα κούμπωμα ξανακλείνει κανονικά, ένα κουμπί επιστρέφει στη θέση του, ένα ρολόι κάνει Τικ Τοκ μόλις το πλησιάσεις στο αυτί.
Όταν είχα αυτοκίνητο μ’ άρεσε να αράζω στου Ποσειδώνα το γκαράζ στο Παγκράτι και να τον παρακολουθώ να χώνεται από κάτω από τα σασιά να μαστορεύει με τις ώρες, με αριστοτεχνική ακρίβεια. Μου αράδιαζε τα προβλήματα που παρουσίασε το δικό μου: γιατί βγαίνει ο τάδε ήχος όταν στρίβω δεξιά και γιατί σέρνεται η μάσκα στο οδόστρωμα αφότου τράκαρα με ένα ταξιτζή, γιατί ο εγκέφαλος είναι ελαττωματικός. Δεν πολυκαταλάβαινα, αλλά τον θαύμαζα μαγεμένη για τις γνώσεις του στην νευροχειρουργική των οχημάτων. Όταν πήγαινα να παραλάβω το επισκευασμένο Φιατάκι ήταν πια σαν καινούριο: ούτε θόρυβο έκανε, ούτε περίεργα φωτάκια στο καντράν εμφανίζονταν, ούτε μια λακούβα στην αριστερή πόρτα χαλούσε την εμφάνισή του.
