«Ας αφήσουμε πια αυτήν την φεμινιστική εξωτερική πολιτική», είπαν οι συντηρητικοί αντίπαλοι της Αναλένα Μπέρμποκ στη Γερμανία στη διάρκεια πρόσφατης συζήτησης στο Μπούντεσταγκ. Το είπαν δυο φορές, απαξιωτικά κι η Γερμανίδα υπουργός Εξωτερικών απάντησε με πάθος και πειστικότητα, χτυπώντας το χέρι της στα έδρανα: «Μου ραγίζει την καρδιά (σ.σ. που το λέτε αυτό). Και ξέρετε γιατί; Γιατί πριν μια εβδομάδα ήμουν με τις μαμάδες της Σρεμπρένιτσα και μου περιέγραψαν πώς βρίσκονται ακόμη μέσα τους τα ίχνη του πολέμου. Μου είπαν: “Κυρία Μπέρμποκ, τότε δεν έγινε κάτι. Στις αρχές της δεκαετίας του 90, όταν βιάζονταν οι κόρες και οι φίλες τους, ο βιασμός δεν αναγνωριζόταν ως όπλο πολέμου, ούτε διωκόταν από το Διεθνές Δικαστήριο. Γι’ αυτό ακριβώς χρειαζόμαστε στον 21ο αιώνα μια πολιτική ασφαλείας που έχει και μια φεμινιστική προσέγγιση!».
Το βλέπουμε ξανά αυτό, τώρα, στην Ουκρανία. Τα σώματα των γυναικών είναι πάλι πεδία μάχης. Βιάζονται, κακοποιούνται, γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης. Η Μαρία Μεζέντσεβα, Ουκρανή βουλευτίνα, κατήγγειλε ότι μια συμπατριώτισσά της βιάστηκε επανειλημμένα από Ρώσους στρατιώτες μπροστά στο ανήλικο παιδί της. Πολλές παρόμοιες υποθέσεις δεν αναφέρονται καν και οι γυναίκες θύματα θα χρειαστούν χρόνια υποστήριξη για να ξεπεράσουν το τραύμα. «Υπάρχουν πολλά περισσότερα θύματα πέρα από αυτήν την περίπτωση που δημοσιοποιήθηκε στον γενικό εισαγγελέα. Και φυσικά περιμένουμε ότι θα υπάρξουν κι άλλες καταγγελίες όταν τα θύματα αισθανθούν πως μπορούν να μιλήσουν για τις εμπειρίες τους», είπε η βουλετίνα.
Στα σύνορα Ουκρανίας-Πολωνίας τα δίκτυα διακίνησης ανθρώπων καραδοκούν, αφού για τους ανθρώπους αυτούς «ο πόλεμος δεν είναι τραγωδία, αλλά ευκαιρία», όπως είπε και ο γ.γ. του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες και η ομίχλη του πολέμου το ιδανικό καμουφλάζ για να αναπτύξουν τις δουλειές τους. Οι γυναίκες με τα παιδιά που καταφτάνουν εξουθενωμένες αφότου έχουν διασχίσει την εμπόλεμη χώρα μετά από πολυήμερα ταξίδια εξαρτώνται από την καλοσύνη ξένων ανθρώπων. Είναι υποχρεωμένες να τους εμπιστευτούν. Συχνά δεν μιλούν Αγγλικά ούτε Πολωνικά. Οι άνδρες που περιμένουν στους σιδηροδρομικούς σταθμούς κρατούν χαρτόνια με ελκυστικούς, ασφαλείς προορισμούς. Αλλοτε λένε την αλήθεια κι άλλοτε όχι. Κάποιοι από αυτούς είναι έτοιμοι να εκβιάσουν τις γυναίκες-πρόσφυγες να γίνουν εργάτριες του σεξ.
Δεν είναι μόνο αυτό το-ακραίο-παράδειγμα που απαντά στο ερώτημα αν έχει νόημα μια φεμινιστική προσέγγιση στην εξωτερική πολιτική. Την περασμένη εβδομάδα οι ΗΠΑ διέκοψαν τις συνομιλίες με τους Ταλιμπάν, όταν εκείνοι έκαναν στροφή 180 μοιρών κι αποφάσισαν να απαγορεύσουν σε κορίτσια γυμνασίου να πάνε σχολείο. Οποιος/α ενδιαφέρεται για το θέμα μπορεί να ακούσει το σχετικό podcast The Daily των New York Times. Εκεί φιλοξενούνται οι σπαρακτικές μαρτυρίες μαθητριών στο Αφγανιστάν που ονειρεύονταν να σπουδάσουν-πριν την άφιξη των Ταλιμπάν. Tην περασμένη Τετάρτη τα όνειρα αυτά ενταφιάστηκαν για πάντα. Φορώντας τις στολές τους, τα κορίτσια πήγαν όλο χαρά στα σχολεία τους που άνοιξαν για πρώτη φορά μετά την πανδημία και ξαναγύρισαν αμέσως πίσω κλαίγοντας, μόλις ενημερώθηκαν για την απαγόρευση.
