«Σήμερα, οι νεοφεμινίστριες προτάσσουν διαρκώς ότι οι γυναίκες είναι μια ομάδα θυμάτων, η οποία διατρέχει μονίμως τον κίνδυνο να υποστεί βία κάθε μορφής, όχι διακρίσεις εις βάρος τους αλλά βία, επειδή είναι γυναίκες. Αυτό το νέο ρεύμα εγγράφεται στο δημόσιο διάλογο περί ταυτοτήτων: είμαι γυναίκα, αυτή είναι η ταυτότητά μου. Και αυτομάτως, είμαι θύμα. Είναι τόσο έντονος αυτός ο διάλογος περί θύματος ώστε ενίοτε το να είσαι θύμα γίνεται εύσημο, πρόκειται για ιδεολογία που εκφράζεται ως “πάθος για θυματοποίηση”», είναι το απόσπασμα που δόθηκε στους μαθητές και προέρχεται από το έργο της Μπελίντα Κανόν, η οποία είναι συγγραφέας και δρ. Συγκριτικής Λογοτεχνίας. Η συγκεκριμένη αποστροφή συνέπεσε με:
-την επίθεση με μαχαίρι εναντίον μίας γυναίκας 36 ετών στην Κρήτη από τον σύντροφό της.
-την εξιχνίαση επίθεσης εναντίον διεμφυλικής γυναίκας με ρατσιστικά κίνητρα «λόγω της ταυτότητας φύλου της», όπως διευκρινίζεται από την αστυνομία
-τη συμπλήρωση δέκα ημερών από την τελευταία γυναικοκτονία από τον σύζυγό της στη Χαλκιδική μπροστά στα μάτια του παιδιού της.
Τι σύμπτωση! Τα τρία θύματα των τελευταίων ημερών ήρθαν να επιβεβαιώσουν το «πάθος για θυματοποίηση», προκειμένου να εξασφαλίσουν τα εύσημα στο δημόσιο διάλογο. Προφανώς ειρωνεύομαι, αλλά θέλω να δείξω πόσο άστοχη είναι αυτή η θεωρία στη σημερινή εποχή σε αυτήν τη χώρα (και σε πολλές άλλες φυσικά). «Ο φεμινισμός είναι ένα κίνημα χαρούμενο, “ένα κίνημα που ωθεί τις γυναίκες να αποκτήσουν περισσότερη ισχύ, να διεκδικούν την ισότητα με τους άνδρες. Όταν προτάσσουμε το φύλο, ή το χρώμα του δέρματος ως ταυτότητα, επί της ουσίας επιμένουμε σε χαρακτηριστικά μας τα οποία δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Οι “κλασικές” φεμινίστριες επιμένουμε στα χαρακτηριστικά που μπορούμε να αλλάξουμε, επιμένουμε στην ελευθερία, στη δυνατότητα να αλλάξουμε τα πράγματα», αναφέρει η Κανόν.
Τι μας λέει ουσιαστικά το κείμενο που δόθηκε στους μαθητές; «Μην αποκλίνετε από τον χαρωπό φεμινισμό και γίνετε τίποτα τσαντισμένες νεοφεμινίστριες! Να είστε γλυκούτσικες κι ανώδυνες, μην παριστάνετε τα θύματα! Γιατί αυτό σας φέρνει σε σύγκρουση με τους άνδρες και δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Κοινώς αφομοιώστε τον ρόλο σας, διεκδικείστε κάποια επιμέρους ισότητα στην εργασία και τα μισθολογικά ζητήματα, αλλά όχι τίποτα δραματικές αλλαγές. Μην χρησιμοποιείτε διαρκώς τη λέξη “πατριαρχία” είναι απωθητική και κλισέ, βαρετή. Μην στραμπουλάτε τη γλώσσα σας με εκφράσεις όπως «ταυτότητα φύλου»». Ναι αλλά μήπως είναι σημαντικό ότι ακόμη και η αστυνομία πλέον αναγνωρίζει ότι επιθέσεις γίνονται ακριβώς εξαιτίας αυτής της «ταυτότητας», που αποκηρύσσει η Κανόν; Και μήπως αυτό είναι κατάκτηση του θυμωμένου νεοφεμινισμού σε μια χώρα που μέχρι πρότινος αμφισβητούσε ακόμη και την αξία του όρου «γυναικοκτονία»; (Μετά την αύξηση κατά 187,5% μέσα στην πανδημία, ξεπέρασε τις επιφυλάξεις της).
