Όταν κανονίζω να συναντηθώ με κάποιους συγκεκριμένους φίλους μου, ξέρω εκ των προτέρων ότι η συνάντησή μας θα ακυρωθεί. Στην πραγματικότητα αλληλοκοροϊδεύομαστε. Κλείνουμε ραντεβού, επιλέγουμε δηλαδή μέρος, μέρα και ώρα και στο τέλος περιμένουμε με αγωνία να δούμε ποιος θα κιοτέψει πρώτος. Η βεβαιότητα και των δύο μας ότι η άλλη πλευρά θα ανακρούσει πρύμνα με κάποια σαθρή δικαιολογία είναι τόσο μεγάλη ώστε συχνά φτάνουμε κυριολεκτικά στο παρά πέντε, αδημονώντας για το προδιαγεγραμμένο μήνυμα που θα τα τινάξει όλα στον αέρα. Οταν είμαι εγώ που αναδιπλώθηκα πρώτη, δεν έχω ενοχές. Νιώθω κάπως σαν να είναι κεκτημένο δικαίωμά μου, ότι η σχέση έχει οικοδομηθεί στην αμοιβαιότητα της ακύρωσης.
Το φαινόμενο λέγεται flaking κι είναι όλο και πιο σύνηθες. Ειδικά μετά την πανδημία και τη συλλογική υπερκόπωση, η ακύρωση των σχεδίων την τελευταία στιγμή χωρίς σοβαρό λόγο καταγράφεται ως κοινωνική τάση. Οι φίλοι είναι κουρασμένοι από την καθημερινότητα κι επειδή όλα τα «πλάνα» συνωστίζονται τα βράδια και τα Σαββατοκύριακα, όταν δηλαδή όλοι έχουμε ανάγκη από ησυχία, ανάπαυση και ενδοσκόπηση, η αβίαστη αντίδραση είναι η απόσυρση.
Οταν απέχω δύο μήνες από την επικείμενη συνάντηση, όλα μοιάζουν γιορτινά και μακρινά. Η απόσταση που δημιουργεί η προοπτική οδηγεί στην εξιδανίκευση. «Πω πω θα περάσουμε τέλεια, θα πούμε τα νέα μας, θα κάνουμε αγκαλιές, θα πιούμε, θα γελάσουμε», είναι η αρχική σκέψη μου. Οσο περνούν οι μέρες η εγγύτητα προκαλεί την απομάγευση. «Πω πω θα είναι τρομερά βαρετά κι έχει κρύο, δεν θέλω να κουνήσω. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν βρισκόμαστε ποτέ, μάλλον δεν έχουμε πλέον τίποτα κοινό», είναι η μετα-σκέψη μου, όσο πλησιάζει το ραντεβού. Κάθε τόσο ανοίγω και κοιτάω τα μηνύματά μου, μήπως διέλαθε της προσοχής μου η ακύρωση.
Εχει ενδιαφέρον πάντως ότι πλέον δεν αισθανόμαστε καν την ανάγκη να επικαλεστούμε κάποια σύνθετη αιτία για την αλλαγή στάσης. Στο πλαίσιο των συναλλακτικών κοινωνικών σχέσεων οποιαδήποτε επιβάρυνση στην ψυχική υγεία είναι επαρκής λόγος για flaking. Η κατάδυση στον εαυτό θεωρείται θεμιτή δικαιολογία για να αναβάλει κανείς μια προγραμματισμένη συνάντηση. Η ανάγκη για εσωστρέφεια έχει αναχθεί σε φετίχ και γίνεται σεβαστή χωρίς πολλά πολλά.
Αλλωστε τα εργαλεία που χρησιμοποιούμε και για να οργανώσουμε κοινωνικές επαφές και για να τις ακυρώσουμε επιτείνουν αυτήν την ευκολία. Με ένα μήνυμα δηλώνουμε την επιθυμία, μ’ άλλο ένα την απροθυμία. Δεν χωρούν εδώ ενοχές, παρά μόνο εμότικονς. Η ψηφιακή εποχή «καθαρίζει» συνειδήσεις.
