Τα βράδια τη βλέπω στο όνειρό μου. Ερχεται κι όλα είναι όπως πριν: γελάμε σαν να μην τρέχει τίποτα, λέμε τα συνωμοτικά μας, με ξέρει απέξω άλλωστε, με διαβάζει και σχεδόν συγκινούμαι από τη «διορατικότητα». Μου δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι μ’ αγαπάει όσο κανείς άλλος, γιατί όλη αυτή η γνώση τι άλλο μπορεί να είναι παρά νοιάξιμο, ευαισθησία και ενσυναίσθηση (ακόμη κι αυτή η λέξη θα την ενοχλούσε, τη βλέπω τώρα νοερά μπροστά μου να σουφρώνει τη γαλλική μύτη της και να με κοροϊδεύει για τη μελό αργκό). Μετά όμως ξυπνάω.
Εχω ακούσει για το ghosting, πόσο οδυνηρό είναι. Δεν μου έχει συμβεί-ως τώρα τουλάχιστον-από σύντροφο. Μου συνέβη όμως από φίλη και μου προκαλεί σωματικό πόνο, στερητικό σύνδρομο, άγχος εγκατάλειψης. Κάπως σα χυλόπιτα από εραστή δηλαδή. Μηνύματα που μένουν αναπάντητα, ενίοτε αδιάβαστα, σαθρές δικαιολογίες για αποφυγή επαφών, μια πικρή επίγευση ότι είμαι ανεπιθύμητη: ποτέ δεν έχω πληγωθεί τόσο από φίλη. Δεν ξέρω αν είναι ένδειξη εγωπάθειας ή ναρκισσισμού, είναι όμως ανυπόφορο συναίσθημα.
Mέσα στην απόγνωση απευθύνθηκα στην ΑΙ να μου δώσει συμβουλές. «Να είσαι ανοιχτή κι ειλικρινής», είπε. «Κατάστησε σαφή τα συναισθήματά σου», πρόσθεσε. «Σκίσε το τσιρότο», κατέληξε. Παρόλο που θεωρώ εαυτήν drama queen, κάγχασα με τη βαρύγδουπη συμβουλή της τεχνητής φίλης. Επίσης τα δοκίμασα όλα αυτά, συμπεριλαμβανομένου του τσιρότου κι η απάντηση ήταν μια παρατεταμένη, ανάλγητη σιωπή. «Καλά τότε βρες άλλους φίλους», επέμεινε να μου βρει λύση.
Διαβάζω σχετικά άρθρα να παρηγορηθώ. «Δεν το μετανιώνω», λέει ένας θύτης ghosting. «Είμαι απελπισμένη! Βοήθεια», λέει ένα θύμα στη στήλη συμβουλών των New York Times. «Δεν είχα κανέναν έλεγχο της αντίληψης οποιουδήποτε για μένα. Έτσι, όλη αυτή η προσπάθεια να είμαι η “τέλεια” φίλη ήταν ανόητη. Θα μπορούσα κάλλιστα να είμαι ο ατελής, ελαττωματικός, όχι πάντα επικοινωνιακός, εαυτός μου, να μη θέλω να μιλήσω στο FaceTime, να βρίσκω τις βόλτες βαρετές και να αναλάβω το σχετικό ρίσκο», γράφει στο βιβλίο της «Friendaholic: εξομόληση μίας εθισμένης στις φιλίες» η Ελίζαμπεθ Ντέι, συγγραφέας της Κίσσας (εκδ. Κλειδάριθμος), που προσπαθεί να συμφιλιωθεί με τις συνέπειες του ghosting. Εγώ πάλι νομίζω ότι ζορίζομαι περισσότερο με τη «φαντασμοποίηση» της φίλης παρά ενός εραστή.
Αν με διαβάζεις, φίλη μου, αυτή είναι μια ερωτική επιστολή. Δώσε ένα τέλος στο ghosting κι επανεμφανίσου. Σαν υποβρύχιο που αναδύεται μέσα από τη θάλασσα. Ξέρεις εσύ.
