Η μητρότητα προσφέρεται για small talk. Είναι ένας από τους λόγους που μισούσα τις συναθροίσεις γονιών, γιατί συνεπάγονταν πολύωρες επιφανειακές συζητήσεις γύρω από επουσιώδη θέματα: σε ποιο νηπιαγωγείο θα πάει, τι γλώσσες μαθαίνει, κάνει μπαλέτο ή καράτε κλπ. Ποτέ όμως δεν ήρθε κάποιος πάνω μου να με ρωτήσει τη σημαντικότερη ίσως ερώτηση απ’ όλες «Γιατί έκανες παιδί;» και να απαντήσω ειλικρινά, με γνήσια εγωπάθεια κι όχι ως «Μάνα κουράγιο»:
Επειδή:
1.ανέκαθεν φιλοδοξούσα να διαιωνίσω το υπέροχο DNA μου (άσχετα αν δε μου έμοιασε τελικά)
2. οι γονείς ζουν-είναι επιστημονικά επιβεβαιωμένο-περισσότερο (οι γονείς μου δεν πέθαναν και τόσο μεγάλοι, αλλά αν δε μ είχαν κάνει, ίσως είχαν πεθάνει στην εφηβεία)
3. θέλω να έχω μια καλή δικαιολογία για να την κοπανάω από υποχρεώσεις (ανεμοβλογιά, τεστ Γερμανικών, τελικές εξετάσεις, πτυχίο Πανεπιστημίου, job interview, γέννηση εγγονιού, μια αστείρευτη πηγή που δεν σταματάει να δίνει υλικό)