«Ου γελάσεις δημοσίως ενώ ασκείς πολιτική», είναι κατά την Αμερικανίδα φεμινίστρια δημοσιογράφο και συγγραφέα Σούζαν Φαλούντι η ενδέκατη εντολή προς τις γυναίκες. Σε άρθρο της στο New York Review of Books σχολιάζει την εμμονή των δεξιών ΜΜΕ και σόσιαλ μίντια με το κελαριστό γέλιο της Κάμαλα Χάρις. Οι ιστοσελίδες αυτές φιλοξενούν μονταρισμένες σκηνές από τα γέλια της, τα οποία αποκαλούν «μοχθηρά» και «ανατριχιαστικά». «Χαχανίζει σαν ψυχικά άρρωστη», σχολιάζουν οι υποστηρικτές του Ντόναλντ Τραμπ. Οι εχθροί μας στην Κίνα, το Ιράν, τη Βόρεια Κορέα και τη Ρωσία «θα την κοροϊδεύουν γιατί ούτως ή άλλως κι η ίδια το μόνο που κάνει διαρκώς είναι να γελάει», ανέφερε ο λαϊκιστής δημοσιογράφος Σον Χάνιτι στον Ρεπουμπλικανό Γερουσιαστή Λίντσεϊ Γκρέιχαμ στο υπερσυντηρητικό δίκτυο Fox News. «Ξεκαρδίζεται όλη την ώρα. Δεν νομίζω ότι θα την παίρνουν στα σοβαρά, επειδή δεν πιστεύω ότι είναι σοβαρός άνθρωπος».
Ο Τραμπ σπάνια γελάει με την καρδιά του. Συνήθως γελάει με τον τρόπο του ανθρώπου που καγχάζει με κακία και διάθεση μπούλινγκ. Οι προσβολές που έχει εκτοξεύσει κατά αντιπάλων του, ακόμη και εσωκομματικών, έχουν καταγραφεί από τους New York Times σε ένα ημερολόγιο…δεκάδων σελίδων. «Κοιμίσης Τζο, απατεώνισα Χίλαρι, τρελή Νάνσι», είναι μερικά από τα επίθετα που έχει χρησιμοποιήσει.
Η πρόκληση για μια γυναίκα πολιτικό είναι μεγάλη. Αν γελάει πολύ, θεωρείται χαζοχαρούμενη. Αν δεν γελάει καθόλου μίζερη, σκυθρωπή, αγέλαστη, κομπλεξική, πιθανότατα επειδή δεν κάνει αρκετό (ή και καθόλου) σεξ. Θυμηθείτε πως αποκηρύσσονται όλες οι φεμινίστριες: δεν έχουν αίσθηση του χιούμορ, δεν ξέρουν να φλερτάρουν, είναι επιθετικές.
«Το γέλιο της Χάρις είναι συνήθως η αντίδρασή της σε μια κατάσταση που θεωρεί γελοία. Είναι ένα γέλιο αυθόρμητο, όχι βίαιο αν και όντως συχνά αφήνει να εννοηθεί ότι είναι πάνω από την αυθαιρεσία που παρατηρεί. Το γέλιο της είναι ένα είδος εξουσίας. Είναι άλλωστε εκείνη που σπάει τη μεγαλύτερη πλάκα», καταλήγει το άρθρο της Φαλούντι.
Είναι ενδιαφέρον ότι σε μια γυναίκα πολιτικό το γέλιο «θεματοποιείται» στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, απασχολεί πολιτικές στήλες, προσφέρεται για ανάλυση. Στο περιοδικό Ατλάντικ, η Σόφι Τζίλμπερτ, επικαλούμενη την Κάθλιν Ρόου Κάρλιν, θεωρητικό των ΜΜΕ, εξηγεί ότι το γέλιο τρομάζει γιατί παύει να αναγάγει τις γυναίκες σε αντικείμενα, αλλά τις καθιστά υποκείμενα με συναισθήματα, όπως θυμό, αντίσταση, αλληλεγγύη, χαρά. Πολλοί σχολιαστές θεωρούν πάντως ότι το γέλιο της Χάρις είναι όπλο, εργαλείο πολιτικής επικοινωνίας. Δείχνει αυτοπεποίθηση και χαλαρότητα. Οτι επιτρέπει στον εαυτό της να αφεθεί για λίγο και να χάσει τον έλεγχο. «Είναι ειλικρινές και ανθρώπινο. Μ αρέσει πολύ το γέλιο της. Είναι γνήσια δικό της», ανέφερε μια γυναίκα αναγνώστρια της βρετανικής Ντέιλι Μέιλ.
