Διάβασα μια εκτενή ανάλυση στο BBC για τη γοητεία που εξακολουθεί να ασκεί το Bennifer 2.0, το ζεύγος Τζένιφερ Λόπεζ και Μπεν Αφλεκ μετά την επανασύνδεσή του, δύο δεκαετίες αφότου άρχισε το πρώτο ειδύλλιο. Στην αρχική του φάση ήταν η φωτογένεια και η αμφίδρομη χειραγώγηση από τους (και των) παπαράτσι, στη δεύτερη όμως; «Σε μια πολύ διαφορετική εποχή, εν μέσω πανδημίας, η αναβίωση της σχέσης τους (μετά τους αποτυχημένους γάμους αμφότερων και τους αγώνες του Αφλεκ με τον εθισμό σε ουσίες) δεν συμβολίζει απλώς την αποκατάσταση μίας ερωτικής ιστορίας, αλλά την ανάγκη για ένα καθησυχαστικό παρελθόν», επισημαίνει το βρετανικό μέσο. «Η πανδημία μας κάνει να αναζητούμε το οικείο. Παράλληλα μας δίνει ελπίδα ότι είναι εφικτό ένα καλό τέλος», αποφαίνεται.
Μ’ ενθουσιάζουν αυτές οι εμβριθείς αναλύσεις δυο χιλιάδων λέξεων, διανθισμένες με απόψεις ειδικών στην μουσική κουλτούρα, την κοινωνιολογία ή τις σπουδές φύλου, για τέτοιου είδους φαινόμενα, όπως η επιστροφή στην/στον πρώην. Για το ζεύγος Bennifer 2.0 έχουν χυθεί ήδη τόνοι μελάνης για να τονιστεί πχ ο συμβολισμός του χαδιού στην πλάτη της τραγουδίστριας από τον ηθοποιό που αποτελεί φόρο τιμής σε κάποιο βίντεο κλιπ της με το αντίστοιχο στιγμιότυπο πριν δυο δεκαετίες. Ή για να φωτιστεί πόσο οξύμωρο είναι το γεγονός πως ένα ζευγάρι που «το έφαγε» το υπερβολικό μιντιακό ενδιαφέρον, επανέρχεται και τροφοδοτεί εκ νέου το φιλοθεάμον κοινό με τον έρωτα του, με την ίδια αυτοκαταστροφική ζέση.
Είναι αστεία η ανάγκη των ανθρώπων να μεταμφιέζουν την τιποτολογία των ταμπλόιντ σε μεταμοντέρνες ερμηνείες. Προσεγγίσεις που δίνουν άλλοθι στους σοβαροφανείς να διαβάζουν κουτσομπολίστικες ελαφρότητες με τη μορφή ποπ δοκιμίων. Αντί να βιαστουμε να στείλουμε μήνυμα στον πρώτο μεγάλο έρωτα-οπως μας προειδοποεί να μην κάνουμε ο Guardian, είναι πιο δόκιμο, νομίζω, να εξηγήσουμε τη μανία με το ειδύλλιο ως ένα πρόσχημα αναχωρητισμού από την δύσκολη πραγματικότητα της κρίσης, της πανδημίας, των πυρκαγιών. Πρόκειται για ένα φωτογραφικό και δημοσιογραφικό rom-com που ξετυλίγεται σε ζωντανό χρόνο μπροστά στα μάτια μας την κατάλληλη στιγμή, λίγο πριν έρθει το φθινόπωρο. Πολύ λίγοι άνθρωποι παραδέχονται ότι έχουν δει το «Μια βραδιά στο Νοτινγκ Χιλ» ή το «Holiday» 642 φορές, γιατί για να αντιμετωπίσουν μια δύσκολη πραγματικότητα έχουν ανάγκη μια εξωπραγματική ευκολία. Πολύ λίγοι αναγνώστες θα παραδεχθούν αντίστοιχα ότι ρουφούν τις λεπτομέρειες του Bennifer 2.0 όχι για να αποκρυπτογραφήσουν τη σημειολογία της επανασύνδεσης, αλλά για να ξεκουράσουν τις συνάψεις τους.
Αν με ρωτούσαν γιατί τα ξαναβρήκαν η Τζενιφερ κι ο Μπεν είκοσι χρόνια μετά, δεν θα είχα να συνδράμω στη συζήτηση πέρα από δυο λέξεις: «Από ανία».
Διαβάστε επίσης | Μπορούμε να ποστάρουμε selfies όταν καίγεται το δάσος;
