Στον παιδικό σταθμό ενός φιλικού ζευγαριού, παραδόθηκε λάθος παιδάκι σε λάθος παππού. Το παιδάκι ήταν πολύ μικρό για να προβάλει αντιρρήσεις, ο παππούς δεν φορούσε τα γυαλιά του, η νηπιαγωγός ήταν ζαλισμένη. Οταν το άκουσα, μου φάνηκε πολύ αστείο, οι γονείς του παιδικού σταθμού αντίθετα δεν το διασκέδασαν καθόλου. Το σχετικό γονεϊκό τσατ πήρε φωτιά. Τα καταγγελτικά μηνύματα έπεφταν βροχή, κατά της διοίκησης του παιδικού σταθμού, των νηπιαγωγών, των ίδιων των γονιών. Εκατοντάδες ειδοποιήσεις προς τους υπόλοιπους γονείς, που προσπαθούσαν να παρακολουθήσουν το δράμα, να σχολιάσουν, χωρίς ταυτόχρονα να χάσουν τον ειρμό από τη δουλειά τους. Το τσατ αυτό άλλωστε είναι ένα μόνο από τα δεκάδες στα οποία συμμετέχουν λόγω της ιδιότητάς τους. Υπάρχουν άλλα προορισμένα για playdates, θεατρική ομάδα, ξένες γλώσσες, δημιουργική απασχόληση κλπ.
Για να παρακολουθήσει ένας σύγχρονος γονιός την κοινωνική ζωή ενός (ακόμη και προσχολικής ηλικίας) παιδιού χρειάζεται Εxcel. Οχι μόνο για να βάλει μια τάξη στην ατζέντα του αλλά και για να μη χάσει το λογαριασμό με τη δαπάνη. Σε κάποιες Πολιτείες των ΗΠΑ η φροντίδα των παιδιών έχει διπλάσιο κόστος από το ενοίκιο. Πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου του Οχάιο έδειξε ότι το 57% των γονιών δηλώνει εξουθενωμένο, ενώ τα παιδιά που έχουν ένα υπερβολικά φορτωμένο πρόγραμμα είναι πιο νευρικά κι αγχωμένα. Στη Γερμανία άλλη δημοσκόπηση του ινστιτούτου Forsa έδειξε πως το αντίστοιχο ποσοστό των κατάκοπων γονιών είναι 70%. Το περιοδικό New Yorker στο άρθρο της Τζέσικα Ουίντερ γράφει τη συνέχεια: «Δεν προκαλεί λοιπόν έκπληξη ότι οι γονείς που αγχώνονται τόσο πολύ για τα παιδιά τους αγχώνουν με τη σειρά τους τα ίδια τα παιδιά, σε βαθμό που καταστρέφουν τις ευκαιρίες τους για ευτυχία κι επιτυχία κατά την ενηλικίωσή τους».
Το βασικότερο σύμπτωμα ενός burnout είναι ότι οι γονείς αισθάνονται συστηματικά ότι δεν είναι καλοί γονείς και δεν αντέχουν πλέον να βλέπουν τα παιδιά μπροστά τους γιατί τους υπενθυμίζουν διαρκώς την ανεπάρκειά τους. Δεν είναι ντροπή να παραδεχθούμε ότι έχει συμβεί σε όλους μας κάποια στιγμή. Δεν ξέρω κανέναν γονιό που είναι ικανοποιημένος από την επίδοσή του στον τομέα. Ο καθένας κάνει ο,τι μπορεί. Απλώς η κοινωνική πίεση προς τους νέους γονείς να χαλουχήσουν ανήλικους overeachievers και τα εργαλεία που ενισχύουν αυτήν την πίεση (σόσιαλ μίντια, τσατς, διαρκείς ειδοποιήσεις στο κινητό) είναι πρόσθετοι παραλυτικοί παράγοντες.
Καμία φορά αξίζει, γονείς και παιδιά να αράξουν αγκαλιά στο κρεβάτι χωρίς να κάνουν τίποτα. Να κοιταχτούν στα μάτια και να παρηγορηθούν:«δεν πειράζει που δεν είμαστε τέλειοι».
