Πώς θα είναι ο κόσμος κι η ζωή μετά από μια πανδημία ή έναν κατακλυσμό; Κάποτε το ερώτημα θα ήταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας ή μελλοντολογικής νουβέλας. Πλέον είναι μια ρεαλιστική άσκηση γραφής, αφού η πανδημία έγινε κι ο κατακλυσμός (έστω η κλιματική αλλαγή) πλησιάζει. Η Μάργκαρετ Ατγουντ, βασίλισσα της δυστοπικής μυθοπλασίας, δίδαξε από το σπίτι της στον Καναδά δίμηνο σεμινάριο με τίτλο «Πρακτικές ουτοπίες». Εκατόν ενενήντα φοιτητές από σαράντα χώρες φαντάστηκαν και πρότειναν πώς θα μπορούσε να ανοικοδομηθεί μια ιδανική κοινωνία μετά από ένα σαρωτικό γεγονός, όπως μια θεομηνία ή μια ιδιαίτερα μεταδοτική ασθένεια.
Αν συμμετείχα στο πρόγραμμα, θα έλεγα πως το δικό μου ονειρικό σύμπαν, η Οκτάνα μου, είναι ένας κόσμος με μέση θερμοκρασία 30 βαθμούς Κελσίου, χωρίς χειμώνες και φθινόπωρα. Όλοι θα κολυμπάμε ασταμάτητα 365 μέρες το χρόνο κι η θάλασσα θα είναι ζεστή σαν μπανιέρα. Θα μένουμε σε σπίτια που βρέχονται από νερό, θα τρώμε κυρίως θαλασσινά, θα αναπνέουμε ευτυχία-θα εκπνέουμε μιζέρια κι ανία. Μέχρι την εφηβεία θα έχουμε ψαρίσιες ουρές σαν γοργόνες και αντί για μάθημα στο σχολείο θα κάνουμε διαγωνισμό στο μακροβούτι, αλλά μόλις ερωτευτούμε θα βγάζουμε πόδια, θα χορεύουμε ακατάπαυστα και θα απαγγέλλουμε σονέτα. Θα φοράμε ρούχα από σπρέι, σαν αυτό που είχαν φτιάξει για την Μπέλα Χαντίντ στην επίδειξη μόδας του Coperni για τη συλλογή «άνοιξη του 2023». Οι «ψεκασμένες» αυτές τουαλέτες θα σβήνουν μόλις μπούμε στο νερό. Το μυαλό μας θα μένει αλώβητο από ψεκασμούς, αλλά το δέρμα μας θα μυρίζει αχινό και πεταλίδες.
Στην Οκτάνα όλοι θα είναι γοητευτικοί: είτε θα έχουν ωραία πρόσωπα, είτε καλοφτιαγμένα σώματα, είτε βαθιές μουσικές φωνές, είτε υπέροχα μυαλά, όλα μαζί ή κάτι από όλα ξεχωριστά. Η ομορφιά όμως δεν θα είναι ορατή αμέσως, δια γυμνού οφθαλμού, θα πρέπει οι άλλοι να την ανακαλύψουν, σαν έναν καλά κρυμμένο θησαυρό. Θα αγαπάμε τη δουλειά μας, θα απολαμβάνουμε τη ζωή κάθε λεπτό, θα ρουφάμε κάθε χαρά ή λύπη και θα ρέπουμε διαρκώς προς το μελόδραμα. Στο τέλος όμως θα πεθαίνουμε γλυκά και ήσυχα, πέφτοντας σε έναν βαθύ ύπνο μετά από μια συναρπαστική ζωή.
Στο σεμινάριο της Ατγουντ υπάρχει κάτι που κανείς δεν θέλησε να αγγίξει. Το θέμα των φυλακών και της τήρησης των νόμων. Προφανώς στην ουτοπία δεν χωρούν τέτοιες δυσάρεστες πτυχές. «Θέλουμε να πιστεύουμε ότι στην δική μας έμπρακτη ουτοπία, τα πράγματα θα κυλούν τόσο ωραία, ώστε η εγκληματικότητα θα είναι περιττή. Αν όμως η ομάδα ξανακάνει το πρόγραμμα, ίσως ζητήσουμε να υπάρξει ένας στοιχειώδης σχεδιασμός, αφού κάποιου είδους παραβάσεις θα πρέπει να υπάρξουν. Αλλιώς δεν θα ήμασταν θνητοί», εξήγησε η συγγραφέας σε συνέντευξή της στους New York Times.
