the-x-file-η-ευτυχία-είναι-δωρεάν-160890
Είναι πολύ λίγα τα πράγματα που είναι δωρεάν στην Αθήνα. Οταν όμως συμβαίνουν είναι μαγικά. Οταν είχε καύσωνα άνοιξαν πολλές παραλίες για το κοινό. Μπορούσες λοιπόν να κάνεις μπάνιο μέχρι αργά. Στην πλαζ της Βουλιαγμένης τα μεγάφωνα ανακοίνωναν από τις 9 το βράδυ ότι «σε λίγο οι εγκαταστάσεις θα κλείσουν», αλλά οι υπεύθυνοι καθαριότητας τακτοποιούσαν ράθυμα τις ξαπλώστρες κι έκλειναν τις ομπρέλες σε αργή κίνηση λες και ήθελαν να αφήσουν ένα μικρό ακόμη περιθώριο στους νυχτερινούς κολυμβητές να βουτήξουν στα κατάμαυρα νερά, στα οποία λαμπύριζαν τα φώτα από τα κατάρτια των ιστιοπλοϊκών και οι αντανακλάσεις από τα κλαμπ της παραλιακής. Κάποιοι έπιναν κοκτέιλ ως τις δέκα και έκαναν ότι δεν άκουγαν την επόμενη ειδοποίηση «πως η παραλία θα κλείσει σε λίγα λεπτά». Ηταν μια εξοντωτική μέρα, με ζέστη και φωτιές, κανείς δεν είχε όρεξη να γυρίσει σπίτι μια νύχτα σαν κι αυτήν.
Ως τα τέλη Ιουλίου έτρεχε στο πεδίο του Αρεως η έκθεση της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση για την Τεχνητή Νοημοσύνη με τίτλο «Υοu and I» με 25 έργα video art, διαδραστικές εγκαταστάσεις και ενδιαφέροντα projects. «Ποιος είναι ο φυσιολογικός;», ρωτούσε η οθόνη, καλώντας σε να διαλέξεις ανάμεσα σε μια μεσόκοπη λευκή γυναίκα κι έναν νεαρό μαύρο. Επέλεγες τον μαύρο για να δείξεις την ηθική σου ανωτερότητα. «Ποιος είναι ο φυσιολογικός;», ρωτούσε ειρωνικά η οθόνη, καλώντας σε να διαλέξεις ανάμεσα στον μαύρο και την απεικόνιση του εαυτού σου. Γέλαγες. Παιδιά έτρεχαν πάνω κάτω και κυνηγούσαν αλάνια σκυλιά χωρίς λουρί. Οι γονείς έπιναν κρασί με ξηρούς καρπούς.
Στο τελευταίο Μουντιάλ το Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος είχε στήσει τεράστιες γιγαντοοθόνες για να παρακολουθείς τα ματς. Εστρωνες μια κουβέρτα κάτω, αγόραζες μια μπύρα και τσιπς από τους καλαίσθητους πάγκους του Κέντρου και απολάμβανες τα ποδοσφαιρικά παιχνίδια της διοργάνωσης σαν να είσαι μέσα στο γήπεδο. Μπορούσες να τσακωθείς με τον διπλανό «χούλιγκαν» της Ιταλίας και μετά να τον κεράσεις κάτι από το αυτοσχέδιο πικ νικ σου. Οταν μοιράζεσαι το ίδιο ξέφωτο κάτω από τα αστέρια, είναι δύσκολο να θυμώσεις αληθινά για τη μπάλα.
Στην Πανσέληνο, οι Αθηναίοι θυμούνταν τα προηγούμενα καλοκαίρια πόσο αγαπούν την Ακρόπολη και την κλασική μουσική. Συναντούσες εκεί ανθρώπους που είχαν να πατήσουν από το σχολείο τον ιερό βράχο, αλλά ένιωθαν την ίδια οικειότητα λες και τον ανεβαίνουν κάθε μέρα.
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που κάνει τις δωρεάν εμπειρίες τόσο αξέχαστες. Ισως η σπανιότητά τους. Ισως το γεγονός ότι άφραγκοι και λεφτάδες μπορούν να απολαύσουν την ίδια πολυτέλεια. Ισως, πάλι, η συνειδητοποίηση ότι η ευτυχία μπορεί να χαριστεί τόσο εύκολα κι απλόχερα, να ξεπηδήσει τζάμπα μέσα στον δημόσιο χώρο.