H ταινία που ανυπομονώ να δω αυτό το καλοκαίρι είναι η «Μπάρμπι» της Γκρέτα Γκέργουϊγκ. Οχι μόνο γιατί η σκηνοθέτης με είχε συγκινήσει με το «Ladybird» πριν 4-5 χρόνια, ούτε επειδή πρωταγωνιστούν οι Μάργκοτ Ρόμπι και Ράιαν Γκόσλινγκ, όμορφοι κι οι δύο και φοβεροί ηθοποιοί. Ούτε καν επειδή στο σάουντρακ συμμετέχουν η Dua Lipa, η Lizzo και οι Τame Impala. Πάνω από όλα θέλω να δω την ταινία γιατί λατρεύω την κούκλα Μπάρμπι. Είναι η ένοχη απόλαυσή μου από τα πέντε.
Η μαμά μου η φεμινίστρια μού αγόραζε παχουλές πάνινες κούκλες με καφέ μαλλιά και πλεξούδες. Φορούσαν καρό φουστάνια, είχαν ελεφαντίαση κι ήταν ξυπόλυτες. Οι Μπάρμπι απαγορεύονταν στο δικό μας σπίτι. Εκπροσωπούσαν ό,τι ακριβώς απεχθανόταν η μαμά μου και λάτρευα εγώ. «Υπερσεξουαλικοποίηση» του γυναικείου σώματος, άφθονο πλαστικό και προώθηση της κατανάλωσης. Γιατί η ιστορία δεν σταματούσε ποτέ στην Μπάρμπι. Τη συνόδευε η αχανής γκαρνταρόμπα, το ανοιχτό αυτοκίνητο, η κουζίνα κι η σιδερώστρα, το σουτιέν για το υπέροχο στητό και σκληρό στήθος της, το ψηλοτάκουνο γοβάκι για την υπερυψωμένη πατούσα της, ο Κεν-έστω χωρίς πέος. Με το κεφάλι της Μπάρμπι μπορούσε κανείς να εξασκηθεί σε κομμώσεις, με το νυφικό της και το σπίτι της με εσωτερικό ασανσέρ να ονειρευτεί το μέλλον του.
Παρόλο που ήξερα ακριβώς τι ήταν αυτό που ενοχλούσε τη μητέρα μου, όταν απέκτησα κόρη τής αγόρασα περίπου 30 Μπάρμπι-με τις οποίες έπαιζα κυρίως εγώ. Τις έντυνα, τις έγδυνα, τις χτένιζα και τις καμάρωνα. Η μόνη διαφορά τρεις δεκαετίες αργότερα ήταν η δήθεν woke πινελιά: οι κούκλες έβγαιναν πλέον σε πολλά χρώματα δέρματος, με διαφορετικά μαλλιά, π.χ. αφάνα ή κόκκινη χαίτη και φακίδες στα μάγουλα. Συχνά οι «επικαιροποιημένες» Μπάρμπι φορούσαν παραδοσιακές στολές ιθαγενών, συνήθως όμως είχαν την μορφή (και το λευκό φόρεμα) της Μέρλιν Μονρόε. Παρέμειναν πλαστικές, χυμώδεις, αγέραστες με εγγενή αδυναμία στα τακούνια.
Γελάω όσο σκέφτομαι πόσο inappropriate ακούγονται όλα αυτά στη σημερινή εποχή. Υποθέτω πως αυτά σχολιάζει και η Γκέργουϊγκ στην ταινία. Βλέποντας το τρέιλερ καταλαβαίνω ότι η ξανθιά bimbo μετατρέπεται σε συνειδητοποιημένη γυναίκα που θέλει να εγκαταλείψει το «Μπάρμπιλαντ» και να γνωρίσει την αληθινή ζωή, ενώ ο σάχλας Κεν νοιάζεται μόνο για το αραλίκι στην παραλία. «Αν αγαπάς την Μπάρμπι, αυτή η ταινία είναι για σένα», διακηρύσσει το σποτ. «Αν μισείς την Μπάρμπι, αυτή η ταινία είναι για σένα», συνεχίζει. Θα ήθελα να τη δω με την κόρη μου και τη μαμά μου. Κι έτσι θα έκλεινε ένας κύκλος.
