Όλοι οι GenZers φίλοι μου τραβούν υπέροχες φωτογραφίες. Μου κάνει φοβερή εντύπωση αυτό το ταλέντο γιατί εγώ δυσκολεύομαι ακόμη και να καδράρω σωστά το θέμα μου. Οι φωτογραφίες μου είναι κάπως σαν αυτά τα έργα του Ντεγκά που οι ήρωες στριμώχνονται στο δεξί ή το αριστερό άκρο (όπως το ζευγάρι από πότες στο καφέ με το αψέντι ή οι μπαλαρίνες), μόνο που στη δική μου περίπτωση αυτό συμβαίνει κατά λάθος. Οι κάθετες γραμμές στις πόρτες είναι στραβές, τα κεφάλια κομμένα, τα βίντεο θολά, συχνά έχουν χάσει την πλοκή: dogma τριάντα χρόνια αργότερα και με κάμερα υψηλής ευκρίνειας. Ο Λαρς θα ήταν περήφανος. Προϋποθέτει μεγάλη έλλειψη ταλέντου όλο αυτό, το ομολογώ.
Οι πιτσιρικάδες που ακολουθώ όμως στο Ινσταγκραμ κάνουν αδιανόητα πράγματα. Μικρά έργα τέχνης σε reel. Κάθε στόρι και μια μικρή ιστορία. Κάθε ποστ μια μεταμοντέρνα αφήγηση σε εικόνες. Μίνι-ντοκιμαντέρ τραβηγμένα με κινητό. Τα ταξίδια, οι νύχτες, τα ρούχα τους, οι άνθρωποι που παρακολουθούν από το μετρό. Μια επιγραφή που απομόνωσαν. Ένα βλέμμα που τους καθήλωσε. Ενα στιγμιότυπο που έγινε πολύ ξαφνικά, αλλά πρόλαβαν και το απαθανάτισαν. Μα πώς γίνεται;
Ίσως οφείλεται στην αντανακλαστική σχέση τους με το φακό. Την αυτόματη, αβίαστη κίνηση να σηκώσουν τη συσκευή και να τραβήξουν: τη χαρά και τη λύπη, τη βία, τον έρωτα, την πλήξη και τη δράση. Όλα. Όλος ο κόσμος τους είναι καταγεγραμμένος, αρχειοθετημένος σε κάποιο cloud ή σκληρό δίσκο. Μεγάλωσαν με ένα κινητό στο χέρι και ξέρουν πλέον τι να το κάνουν.
Ο Παντελής λέει ότι στους GenZers δεν αρέσουν να ποζάρουν, ότι αισθάνονται δυσάρεστα όταν τους τραβούν. Η αλήθεια είναι πως βλέπω ότι αποφεύγουν τις πολλές σέλφι. Σαν είναι κατάλοιπο προηγούμενης εποχής και γενιάς η αυτοφωτογράφιση. Λες κι εμείς οι αδαείς, οι πρωτο-φωτογράφοι βγάζαμε διαρκώς τη φάτσα μας στην πρώιμη φάση του ναρκισσισμού και της έκθεσης στα κινητά και τα σόσιαλ μίντια. Δοκιμάζαμε τις σωστές γωνίες και τα φίλτρα και τη θέση του ήλιου που ταιριάζει καλύτερα στα πρόσωπά μας. Σαν να προσπαθούσαμε να εξοικειωθούμε με τη συσσώρευση τόσης εικόνας κι αντανάκλασης του εαυτού. Και τώρα που καταλάγιασε η αυτοαναφορικότητα κι εγκαθιδρύθηκε η τεχνολογική ωριμότητα οι νεότεροι, πιο συνειδητοποιημένοι, στρέφουν την κάμερα μακριά τους κι ευτυχώς τραβούν τον έξω κόσμο. Δεν ξέρω τι ζηλεύω περισσότερο: την τέχνη ή την ηλικία τους.
