«Σε μια εποχή που πλήττεται από σεξουαλικό αρνητισμό, μόνο μια γενιά μοιάζει να έχει ανοσία: η δική μου», διακηρύσσει στο περιοδικό των New York Times η Καναδέζα συγγραφέας Μιρέιγ Σίλκοφ. Γεννημένη το 1973 ανήκει στη γενιά Χ και ως συνομήλικη το άρθρο της με προβλημάτισε. Η Σίλκοφ έχει ως δείγμα τον εαυτό της, τις φίλες της και την ποπ κουλτούρα. Δλδ μεταξύ άλλων την ταινία «Babygirl», όπου η Νικόλ Κίντμαν αποφασίζει στη μέση ηλικία να ενημέρωσει τον άντρα της ότι δεν έχει έρθει ποτέ στη ζωή της σε οργασμό μαζί του, το βιβλίο της Τζίλιαν Αντερσον με τίτλο «Θέλω» που αφηγείται σεξουαλικές φαντασιώσεις γυναικών και το All fours της Μιράντα Τζουλάι, που θεωρείται η λογοτεχνική βίβλος της περιεμηνόπαυσης-με την καλή έννοια.
«Η κουλτούρα του σεξ στη δεκαετία του 2020 μοιάζει πιο περιπετειώδης και επιεικής. Οι βιασμοί κι οι ανατριχιαστικοί καθηγητές που γέμισαν τη δεκαετία του 1990 έχουν εξαφανιστεί. Παρήλθαν η παρενόχληση στο χώρο εργασίας και τα full brazilian που χαρακτήρισαν τις αρχές της χιλιετίας. Ο φόβος της εγκυμοσύνης δεν υπάρχει πια, όπως και η πίεση να εξασφαλίσουμε ένα σύντροφο για να κάνουμε μωρά. Ό,τι απομένει ακούγεται σαν προνόμιο: υπάρχει η επιθυμία και υπάρχει η δυνατότητα να την εκπληρώσουμε», γράφει.
Το συμπέρασμά της δεν είναι τελείως αυθαίρετο. Με βάση στατιστικά στοιχεία από το 1989 ως το 2022, τα οποία παραθέτει στο άρθρο της, γύρω στο 2007 παρατηρείται η εξής τάση: μια φθίνουσα καμπύλη στη σεξουαλική δραστηριότητα μεταξύ ατόμων ηλικίας 18-40 που στην επόμενη δεκαετία κάνει βουτιά προς το κάτω. Οι νέοι ενήλικοι φέρονται τα τελευταία χρόνια να κάνουν 30% λιγότερο σεξ σε σχέση με τους συνομηλίκους τους στο γύρισμα της χιλιετίας. Μόνο μια γενιά στη μέση ηλικία διασώζεται και η πτώση αυτή είναι αμελητέα σε σχέση με τις προηγούμενες: η δική μας. Στη γενιά Χ η μείωση είναι μόλις -9%.
Δεν είμαι τόσο σίγουρη κοιτώντας γύρω μου, δεν ξέρω δηλαδή αν όντως οι γυναίκες της γενιάς μου κάνουν το καλύτερο σεξ. Πιθανότατα ο τίτλος του άρθρου της είναι μια μορφή clickbaiting, στην περίπτωση μου τουλάχιστον έπιασε. Αναγνωρίζω όμως την αισιοδοξία της Σίλκοφ, όταν λέει πως «δύο από τις φίλες μου πήραν διαζύγιο, επειδή δεν ικανοποιούνταν σεξουαλικά. Μια άλλη χώρισε κι έγινε πολυερωτική και με τη βούλα. Δύο άλλες γύρω στα 50 βγαίνουν συστηματικά με νέους ηλικίας περίπου 30 και άλλες σαν κι εμένα, φρεσκοχωρισμένες, επιδίδονται σε πρωτόγνωρες σεξουαλικές εμπειρίες που δεν είχαν δοκιμάσει στο παρελθόν». Θέλω να πω πριν δέκα χρόνια ποια εξ ημών τολμούσε να δηλώσει ως αιτία διαζυγίου «ανεπάρκεια οργασμών»; Ποια γυναίκα μπορούσε να συζήσει με ένα μικρότερο σύντροφο χωρίς να βρεθεί αντιμέτωπη με την κοινωνική χλεύη; Ποια είχε ακούσει την έννοια polyamorous κι είχε θεωρήσει ότι την αφορά, εκείνη, μια γυναίκα;!
Το δικαίωμα των γυναικών στη σεξουαλική ικανοποίηση θεωρητικά είναι κατοχυρωμένο εδώ και δεκαετίες. Ομως συμπεριελάμβανε αυτό γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας; Θυμάμαι όσο μεγάλωνα άκουγα διαρκώς απειλές: ότι οι γυναίκες από μια ηλικία και μετά γίνονται αόρατες, ότι η λίμπιντο φθίνει, ότι το σεξ γίνεται συνώνυμο του πόνου και άρα καλό είναι να αποφεύγεται. Σήμερα πλέον μπορούμε να παραδεχτούμε ότι όλα αυτά τα κλισέ είναι τόσο αυθαίρετα, όσο και το ξεκαρδιστικό vintage απόφθεγμα «ο αυνανισμός κουφαίνει».
