Μ’ αρέσουν οι απολογισμοί, οι λίστες, τα τοπ τεν. Ολα αυτά που βάζουν μια τάξη. Το τέλος της χρονιάς προσφέρεται για κατατάξεις. Ο πρώην Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα συμπεριέλαβε το «Ιντερμέτζο» της Σάλι Ρούνεϊ στα αγαπημένα του βιβλία για το 2024. Οπως και το βραβευμένο με Μπούκερ «Orbital» της Σαμάνθα Χάρβεϊ, άρα έχουμε δύο κοινά best of στους προσωπικούς μας καταλόγους. Παρεπιμπτόντως στο «Orbital», που περιγράφει τη ζωή έξι αστροναυτών στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, η συγγραφέας αναφέρει πως η μια εξ αυτών, η Τσίε, συντάσσει διαρκώς λίστες. «Να κάνει λίστες ήταν αυτό που έκανε η Τσίε από παιδί, όταν ήταν διαταραγμένη ή αγχωμένη», εξηγεί. Μεταξύ άλλων η Τσίε καταγράφει «τα ασυνήθιστα πράγματα» και σε αυτά συγκαταλέγεται το «οι γυναίκες πιλότοι». Ρωτάει τους γονείς της στην ηλικία των 8 πόσες γυναίκες είναι πιλότοι στην Ιαπωνία (η Τσίε είναι Γιαπωνέζα) και της απαντούν «Καμία». Κάπως έτσι αποφασίζει να γίνει αστροναύτης.
Εκλαψα με λυγμούς όταν τελείωσα τη «Μονίκ δραπετεύει» του Εντουάρ Λουί, αλλά κι αυτό δεν είναι περίεργο, όλοι οι αναγνώστες συγκινήθηκαν με τη γενναία απόδραση της μαμάς του Γάλλου συγγραφέα από την κακοποιητική συζυγική της σχέση. Στο Spotify η λίστα μου με τα αγαπημένα τραγούδια του 2024 είναι τραγικά προβλέψιμη: Τέιλορ Σουίφτ, Ντούα Λίπα κλπ. Καμία έκπληξη, ούτε Κόρε Υδρο, ούτε Λόρα Μάρλινγκ, ούτε μια Πόλυ Πάνου. Σαν πλέιλιστ ραδιοφωνικού σταθμού χωρίς εκφωνητές. Χιτάκια σε λούπες. Το ίδιο και στα ποντκαστ: Εζρα Κλάιν, Ντέιβιντ Ρέμνικ, ούτε φέτος δεν ανακάλυψα την πυρίτιδα.
Στο θέατρο ακολουθώ απροκάλυπτα πλέον ως κριτήριο την ψυχολογία της μάζας. Ρωτάω ποια παράσταση άρεσε στους επίμονους θεατρόφιλους και αναδεικνύω το υποσύνολο που τέμνεται σε όλες τις προτιμήσεις. Δεν αντέχω να δω άλλο κακό, ούτε μέτριο θέατρο. Θέλω να πηγαίνω συστημένη, κατά προτίμηση σε έργα που είναι sold out και προσθέτουν διαρκώς καινούριες παραστάσεις κοντά στο Πάσχα. Μ άρεσε η «Ανόρα», τι ταινιάρα, αλλά ούτε κι αυτό είναι απόρροια κάποιου ξεχωριστού γούστου, αφού πήρε το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες. Ευτυχώς στον «Μονομάχο 2» κοιμήθηκα από βαρεμάρα, οπότε μπορώ να επαίρομαι ότι έχω μια ελαφριά έστω απόκλιση από την κατασκευή που ονομάζεται «κοινό γούστο».
Αρα τι; Μπεστ σέλερ στα βιβλία, τοπ τεν στη μουσική, ταινίες φορτωμένες με βραβεία κι αστέρια στις κριτικές, θεατρικές παραστάσεις με βάση την ψυχολογία της μάζας. Συνηθισμένος άνθρωπος, δηλαδή το 2024. «I wanna live like common people, I wanna do whatever common people do», που λένε κι οι Pulp. Η Τσίε σίγουρα δεν θα μ’ εβαζε στη λίστα της.
