«Σου φαίνομαι εγώ για θύμα τράφικινγκ;», ψιθυρίζει, κοιτώντας τον φακό, η Δήμητρα Κανελλοπούλου, Πρόεδρος του Σωματείου Εκδιδόμενων Προσώπων Ελλάδας στη διάρκεια συνεδρίασης με άλλους φορείς και κάνει μια γκριμάτσα αποδοκιμασίας. Μπορώ σχεδόν να φανταστώ το πρόσωπο της σκηνοθέτριας Εύας Στεφανή να σκάει στα γέλια, πίσω από την κάμερα. Η Δήμητρα είναι η πρωταγωνίστρια της νέας ταινίας της με τον τίτλο: «Μέρες και Νύχτες της Δήμητρας Κ.», που προβλήθηκε την Κυριακή στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Η συνενοχή που χτίζεται στη διάρκεια της ταινίας ανάμεσα στις δύο γυναίκες είναι συγκινητική. Στην αρχή η Δήμητρα είναι διστακτική απέναντι στην Εύα. Την βάζει μεν στο πορνείο, αλλά της μιλάει κυρίως διεκπεραιωτικά. Τι μαγείρεψε το πρωί, πώς ξεχωρίζει τους πελάτες, γιατί διώχνει τους μεν και δέχεται τους δε. Τι μεσολαβεί όμως και δέκα χρόνια αργότερα, μετά το κλείσιμο του πορνείου, η Δήμητρα πενθεί αγκαλιά με την Εύα για τον θάνατο της μαμάς της, την αποκαλεί «κοπελιά», την τραπεζώνει σπίτι της και τής χαρίζει τιρκουάζ σέξι εσώρουχα…για να κρατήσει τον άνδρα της; Πιστεύω ότι είναι η υπομονή της σκηνοθέτριας, που δεν βιάζεται να τελειώσει την ταινία. Η οικονομική κρίση έρχεται, το πορνείο κλείνει, η Εύα Στεφανή αρρωσταίνει για λίγο, σταματάει τα γυρίσματα, αλλά επιστρέφει γιατί οι δύο γυναίκες «έχουν γίνει πλέον οικογένεια». Εξω από το σφραγισμένο πλέον μπουρδέλο, η Δήμητρα την ξεναγεί στην αθηναϊκή γειτονιά, αφηγείται τα δράματα των πρώην συναδελφισσών της, τους αδιέξοδους έρωτες, την αγάπη της για τα αδέσποτα, την πίστη στο Δωδεκάθεο.
Η τρυφερότητα των ντοκιμαντέρ της Εύας Στεφανή έγκειται ακριβώς σε αυτό το στοιχείο, την απουσία διδακτισμού: όπως και στις «Επισκέψεις στο σπίτι του Ε.Χ. Γονατά», έτσι και στη Δήμητρα, η σκηνοθέτρια δεν θέλει να «τεκμηριώσει» κάποια άποψη ή να την ανατρέψει (γι’ αυτό αποκηρύσσει τον όρο ταινία τεκμηρίωσης), αλλά να παρουσιάσει έναν ενδιαφέροντα άνθρωπο, να κινηματογραφήσει αποσπασματικά μια ζωή. Σε αυτήν την περίπτωση τη ζωή μίας γυναίκας καλλιεργημένης, χειραφετημένης, πολιτικοποιημένης, γεμάτης αντιφάσεις, την οποία δεν θέλει ούτε να εξιδανικεύσει, ούτε να ξεμπροστιάσει. Η σκηνοθέτρια γίνεται σχεδόν αόρατη, οι ήρωες της ξεχνούν τον φακό, είναι σαν να μονολογούν κι η εκείνη τους παρακολουθεί μαγεμένη. Δεν ακούμε την Εύα Στεφανή να μιλάει, δεν βλέπουμε το πρόσωπό της.
Στο τέλος της ταινίας «Μέρες και Νύχτες της Δήμητρας Κ.», η κάμερα διατρέχει, σαν αεράκι, το κουρασμένο σώμα της Δήμητρας που κάνει σιέστα ένα καλοκαιρινό μεσημέρι. Η Εύα Στεφανή αποχωρεί διακριτικά από το δωμάτιο. Οσο ανεπαίσθητα μπήκε στο πορνείο, δέκα χρόνια νωρίτερα.
Ιnfo: «Μέρες και Νύχτες της Δήμητρας Κ.»
