Ένας φίλος μου στο Facebook πόσταρε την φωτογραφία ενός κλειδιού. Πάνω στο κλειδί υπήρχε μια πλαστική ετικέτα που έγραφε «Αγία Άννα». «Αυτό είναι το μόνο που έμεινε από το σπίτι μου», εξηγούσε. Ήταν πραγματικά σπαρακτικό ποστ. Δεν ήξερα τι να κάνω. Να βάλω μια καρδιά, λάικ, το εμοτικον της έγνοιας; Να γράψω σχόλιο χωρίς να τον ξέρω πραγματικά; Να στείλω ινμποξ; Δεν έκανα τίποτα. Ένας άλλος φίλος έγραψε «είναι το πιο ποιητικό ποστ που διάβασα αυτές τις μέρες». Ήταν όντως. Ένα μικρό φωτογραφικό χαϊκού για την καταστροφή των τελευταίων ημερών. Ήταν όμως αυτό το κατάλληλο σχόλιο για αυτήν την περίσταση;
Καμία φορά με εκπλήσσουν οι αντιδράσεις των ανθρώπων στα σοσιαλ μίντια. Τις παρακολουθώ, τις μελετώ κι αιφνιδιάζομαι πάντα. Συχνά η απόσταση, το γεγονός ότι οι «φίλοι» δεν είναι φίλοι δημιουργεί αυτήν την αμηχανία που μοιάζει με έλλειψη ενσυναίσθησης.
Γράφει κάποιος «πεθανε η μαμά μου» κι επειδή ο «φίλος» δεν ήξερε τη συγκεκριμένη γυναίκα, καταγράφει στα συλλυπητήρια του τη δική του εμπειρία, για τον θάνατο της δικής του μαμάς. Είναι αυτό μνημόσυνο; Έχει κάποιος γενέθλια και μπαίνουν 266 άνθρωποι στον τοίχο του και ποστάρουν «Χρόνια πολλά» με πολλά θαυμαστικά. Είναι αυτό πάρτι γενεθλίων; Ποστάρει ένας άλλος φωτογραφίες από τις διακοπές του για να φάει κατσάδα λίγα λεπτά αργότερα «δεν ποστάρουμε σελφις από τις διακοπές όταν μαίνονται φωτιές». Είναι αυτές διακοπές;
Γιατί όμως αναγγέλλει κάποιος ότι κάηκε το σπίτι του, πέθανε η μαμά του ή πως κάνει διακοπές; Γιατί θέλει να μοιραστεί τον αβάσταχτο πόνο ή την ασυγκράτητη χαρά; Γιατί θέλει συμπαράσταση ή ενθάρρυνση. Απλά λόγια λύπης ή ενθουσιασμού. Όχι αισθητικά σχόλια ή επιπλήξεις. Γιατί έχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι την ανάγκη της έκθεσης; Γιατί επιδεικνύουν τον πόνο και τον έρωτα τους; Επειδή θέλουν να διανείμουν την οδύνη, να την πάρουν από μέσα τους, να τη σπάσουν σε κομμάτια και να μας δώσουν λίγη, μήπως κι ελαφρύνει το πένθος. Να διακηρύξουν την χαρά τους και να σκορπίσουν ένα μέρος και σε όσους δεν έχουν γευτεί ευτυχία. Μήπως μπορέσουν δηλαδή έτσι να εξηγήσουν πόσο αφόρητη ή πόσο αφόρητα υπέροχη είναι η ζωή.
Ο Μαρκ Ζακερμπεργκ υποσχέθηκε πρόσφατα ένα meta-verse, ένα μετα-σύμπαν, αλλά θα μπορούσε να ερμηνευθεί και ως μετα-ρίμα. Μπορεί οι λέξεις που ανταλλάσσουμε εις το εξής να μην αιωρούνται πλέον ξεκουδουνα, σαν στίχοι σε εκβιαστική επιτυχία στο ελληνικό τοπ τεν. Μπορεί στη νέα ψηφιακή υφήλιο που μας έταξε ο δημιουργος του Facebook να υπάρχει μεγαλύτερη ομοιοκαταληξία μεταξύ «φίλων». Ίσως η τρυφερότητα είναι η νέα μας, ποιητική, γλώσσα.
