Πήγα με τρελή ανυπομονησία να δω το Babygirl γιατί μου άρεσε το θέμα (ισχυρή CEO συνάπτει εξωσυζυγική ερωτική σχέση με ασκούμενο στην εταιρία της), το καστ (Νικόλ Κίντμαν και Χάρις Ντίκινσον) κι επειδή σύμφωνα με τις κριτικές δεν πρόκειται για ένα στερεοτυπικό θρίλερ αλλά για μια μαύρη κωμωδία με αυτοσαρκαστικά στοιχεία. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ίχνος ειρωνίας στο σενάριο της Ολλανδέζας Χαλίνα Ρέιν που υπογράφει και τη σκηνοθεσία. Το Χόλιγουντ εξακολουθεί να παίρνει υπερβολικά σοβαρά τον εαυτό του, εκτός αν θεωρήσουμε ότι η σκηνή στην οποία η Κίντμαν κάνει μπότοξ είναι αστεία. Δεν είναι. Ούτε για μια στιγμή η πρωταγωνίστρια δεν χαλαρώνει, δεν υπάρχει κανένα απελευθερωτικό μήνυμα στο χαρακτήρα της, ακόμη και οι περίφημες χιλιοτραγουδισμένες σκηνές των οργασμών, ψεύτικων ή μη, είναι κάλπικες.
Ποιο είναι το συμπέρασμα από την ταινία; Γιατί παρουσιάστηκε ως επαναστατική; Επειδή γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας βρίσκουν πλέον ρόλους στο εμπορικό σινεμά χωρίς να υποδύονται τις μαμάδες/γιαγιάδες/απατημένες συζύγους; Χασμουριόμαστε. Επειδή θίγουν υποτιθέμενα ζητήματα-ταμπού, όπως το χάσμα οργασμών μεταξύ των δύο φύλων και την κοινωνική απαίτηση αέναης νιότης για τις γυναίκες, χωρίς να χάνεται και το μητρικό φίλτρο; Παρωχημένες «εφευρέσεις». Αυτά τα ζητήματα είναι γνωστά και έχουν συζητηθεί κι αναλυθεί ευρέως. Είναι γελοίο να θεωρείται ότι υπάρχει οτιδήποτε καινοτόμο σε αυτές τις αναφορές.
Τότε μήπως είναι φεμινιστική; Επειδή δημιουργήθηκε από μια γυναίκα, η οποία υιοθέτησε το ανδρικό βλέμμα για να ρίξει μια λοξή ματιά στα γνωστά θέματα, σεξ, εξουσία, απιστία; Mπα. Τα εργαλεία είναι κοινά. Ψηλά τακούνια, ηδυπαθή χείλια, bondage. Δύσκολα διακρίνει κανείς τη γυναικεία οπτική, παρόλο που η ταινία υμνήθηκε ως το κινηματογραφικό ισοδύναμο του όντως νεωτερικού βιβλίου «All four» της Μιράντα Τζουλάι.
Ισως ο πιο ενδιαφέρων χαρακτήρας στην ταινία είναι η κουήρ κόρη της Νικόλ, με την οποία αποκτά μία τρυφερή συνωμοσία. Καπνίζουν κρυφά μαζί και όταν η μαμά απασφαλίζει για να εκπληρώσει τις μαζοχιστικές φαντασιώσεις της, η μικρή της λέει παρηγορητικά «δεν πειράζει». Ουσιαστικά της επιτρέπει να μην είναι διαρκώς «μαμά», της λέει εμμέσως ότι δεν χρειάζεται μόνο να μαγειρεύει με την ποδιά και να φτιάχνει τις τσάντες των έφηβων παιδιών της. Την «αφήνει»-ίσως επειδή κι η ίδια η κόρη έχει αρχίσει να μυείται στα σύνθετα μυστήρια του ερωτισμού-να εκπληρώσει τις ονειρώξεις της. Αυτή η κατανόηση της κόρης προς τη μαμά είναι το πιο φεμινιστικό στοιχείο της ταινίας.
